Τα κοινωνικά, κουτσομπολίστικα, παραπολιτικά, σίγουρα τα γνωρίζετε: από υπουργούς της Κυβέρνησης λιγοστοί (Χατζηδάκης, Σταϊκούρας) από Προέδρους κομμάτων λίγα πράγματα (Κουβέλης ασφαλώς, Καμμένος αν μετράει, Καρατζαφέρης – αυτός κι αν δεν μετράει), συν Κωστής Στεφανόπουλος, από ΣΥΡΙΖΑ Μανώλης Γλέζος, από mea culpa εκδοτικού κόσμου Ψυχάρης, Αλαφούζος (Αρ.) Βαρδής (αυτός σε άλλη κατηγορία, αν μη τι άλλο λόγω Κρήτης). Ο λόγος, φυσικά για την συγκέντρωση στον «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ», με αφορμή την κυκλοφορία του «Μπροστά από την Εποχή της: Η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας 1990-93» , που επεκράτησε να λέγεται «το βιβλίο Κ. Μητσοτάκη» (ενώ είναι κάτι πολύ πιο πολύπλοκο και ως εκ τούτου πιο ενδιαφέρον).
Έργο «συντακτικής επιτροπής», με πρόεδρο/επιμελητή της έκδοσης τον Γιάννη Παλαιοκρασσά και με σημαντικό ρόλο ως φαίνεται του Θόδωρου Σκυλακάκη, αποτελεί τουλάχιστον τρία πράγματα. Το ένα – ο απολογισμός, εν πολλοίς τεχνικός, με νούμερα και όλα τα σχετικά αφηγηματικά – είναι μια καταγραφή της δουλειάς που και επιχειρήθηκε και έγινε (αλλά και εκείνης που δεν ολοκληρώθηκε: ιδιαίτερα ενδιαφέρον το mea culpa Παλαιοκρασσά, ως τέως ΥΠΟΙΚ, στην παρουσίαση του βιβλίου για το ότι δεν κατάργησε τον Κώδικα Βιβλίων και Στοιχείων και γιατί δέχθηκε υπηρεσιακές εισηγήσεις για μιαν ακόμη «ρύθμιση» οφειλών στην δική του βάρδια) σε μια γρήγορη και εύκολα λησμονημένη περίοδο της οικονομικής ζωής. Το δεύτερο – η επιχειρηματολογημένη/επανιδεολογημένη υπεράσπιση της οικονομικής λογικής που ακολουθήθηκε τότε – το είδε η ίδια συντακτική ομάδα περισσότερο υπό το πρίσμα της ανατροπής από το ΠΑΣΟΚ που ακολούθησε (λογικό) και της αγνόησης/αποκαθήλωσης της ίδιας λογικής από την ΝΔ (κατανοητό, αλλά πολύ αποσπασματικό): άμα έχει κανείς την υπομονή να διαβάσει μέσα από τις γραμμές, ανακαλύπτει ότι η εποχή εκείνη είχε τελικά κάποιους που πίστευαν εκείνο που έκαναν…
Το τρίτο – η άποψη ότι «γινόταν να είχαν προχωρήσει τα πράγματα αλλιώς», ή αν προτιμάτε ότι χάθηκε τότε μια ευκαιρία – το στοιχειθετεί το βιβλίο με το dictum του Χέννινγκ Κρίστοφερσεν («του Όλλι Ρεν της εποχής» : άδικο, αφού ο Δανός ούτε ποδοσφαιριστής ή δημοσιογράφος ήταν, ούτε «κολλημένος» με υπεριδεολογημένες προσεγγίσεις, ούτε με τιμωρητική/επιτιμητική λογική…), ότι «άμα ο Κ. Μητσοτάκης και η Κυβέρνησή του είχαν αφεθεί να ολοκληρώσουν το μεταρρυθμιστικό τους έργο, η σημερινή Ελλάδα θα ήταν στις πρώτες θέσεις των οικονομικά πετυχημένων χωρών της Ευρωζώνης. Ίσως.
Ίσως πάλι και όχι! Ούτως ή άλλως, η Ιστορία δεν ξαναγράφεται, ούτε γράφεται κατ’ αντίστροφη φορά. Όμως, τουλάχιστον, πρέπει/οφείλει/χρειάζεται/είναι σωστό/είναι απαραίτητο να γράφεται. Να επιχειρείται η καταγραφή γεγονότων και (πολύ περισσότερο) απόψεων. Αυτό – αυτό τουλάχιστον – το «βιβλίο Μητσοτάκη» το επιχειρεί, «ξεχρεώνοντας» έτσι και μια εποχή.