Χαζεύω τη σκηνή του Ηρωδείου ενώ περιμένω να χαμηλώσουν τα φώτα και να εμφανιστεί η αγαπημένη Συλβί Γκιλέμ στην τελευταία της παράσταση με την οποία περιοδεύει τους τελευταίους μήνες για να αποχαιρετίσει το κοινό της. Σκέφτομαι τη συνάντηση Μέρκελ, Ολάντ, Γιούνκερ στο Βερολίνο. Πόσο θα ήθελα να κρυφακούσω τι είπαν. Το Ηρώδειο κατάμεστο. Τα φώτα χαμηλώνουν. Εμφανίζεται η Γκιλέμ να περπατάει κουκουβιστά, τα μακριά της χέρια να αγγίζουν το έδαφος, τα γόνατα λυγισμένα μιμούνται την κίνηση της ακρίδας. Περπατάει σαν τεράστιο έντομο γύρω από ένα φωτισμένο δέντρο φτιαγμένο από σύρμα που τα γυμνά κλαριά του παραπέμπουν στην κίνηση μιας χορεύτριας. Η πρώτη χορογραφία είναι του Άκραμ Καν. Η Γκιλέμ ξεδιπλώνεται σιγά-σιγά και κυριαρχεί πάνω στη σκηνή.

Η δεύτερη χορογραφία του Φόρσαϊθ εκτελείται από δύο άντρες χορευτές. Θυμάμαι πως πριν εκατομμύρια χρόνια είχα δει πάλι στο Ηρώδειο την τελευταία παράσταση του Νουρέγιεφ. Θυμάμαι το πέταγμά του στον αέρα, τα πόδια του σε μια αξεπέραστη ευθεία που υπογράμμιζαν το κενό! Ο Νουρέγιεφ ήταν δάσκαλος και μέντορας της Γκιλέμ στα πρώτα της βήματα. Ήταν επίσης από τους πρώτους καλλιτέχνες που είχαν κληθεί στην Ελλάδα από το Φεστιβάλ Αθηνών (1963). Βρίσκω πως έχει μια θαυμάσια αναλογία αυτή η σύμπτωση. Στο “Here and After” η Γκιλέμ χορεύει με την Ιταλίδα Εμμανουέλα Μοντανάρι. Ομορφιά και ευαισθησία. Όταν η Γκιλέμ ξεδιπλώνει τα μέλη της νομίζεις ότι ακινητοποιείται ο χρόνος. Στο τελευταίο κομμάτι το “Bye”, του Σουηδού Ματς Εκ αναρωτιέμαι -όπως και όλο το Ηρώδειο, φαντάζομαι- γιατί αυτή η γυναίκα αποφάσισε να σταματήσει τον χορό; Μοιάζει με λάθος. Στο τέλος τη χειροκροτάμε όλοι όρθιοι.

4 Ιουνίου. Κατεβαίνω Πειραιώς 260. Το Φεστιβάλ κλείνει 60 χρόνια φέτος και γιορτάζει και τα τελευταία 10 με Γιώργο Λούκο επικεφαλής. Δέκα εξαιρετικά χρόνια. Έχω έρθει να δω το BiT της αγαπημένης μου χορογράφου Μαγκί Μαρέν. «Ο χορός και η Τέχνη με σώζουν από τη θλίψη» δήλωσε η διάσημη χορογράφος στη Νίκη Ορφανού στο εφ (αγαπημένη εφημερίδα του Φεστιβάλ). Σκέφτομαι πως μαζί της σωζόμαστε κι εμείς. Το έργο αρχίζει με αργό ρυθμό που στη συνέχεια γίνεται καταιγιστικός. Ξεχνάω τον Τσίπρα που παλεύει στις Βρυξέλλες με τον Γιουνκέρ και που τον κουβαλούσα σαν υποσυνείδητη ανησυχία, πιστή στην αρχή πως τα πράγματα συγκρατούνται επειδή κάποιος νοιάζεται. Βυθίζομαι στο σύμπαν της Μαρέν και νιώθω πως δεν με αφορά τίποτα πια. Σκληρό, τρυφερό, προκλητικό, κυρίως ειλικρινές, το νέο της έργο σκαλίζει το χειρότερο και το καλύτερο του ανθρώπου. Μπορεί μια χορογραφία να περιγράψει μια εποχή; Η Μαρέν απαντά πως μπορεί. Κι έχει δίκιο. Βγαίνοντας μαθαίνω από φίλους πως και η παράσταση «Είμαστε οι Πέρσες» της Γιολάντας Μαρκοπούλου είναι εξαιρετική. Κρίμα που δεν την πρόλαβα. Συμβαίνει συχνά αυτό στο Φεστιβάλ. Να μην ξέρεις ποια παράσταση να διαλέξεις. Ακολουθώ φίλους που βρίσκω τυχαία για ένα ποτήρι κρασί στο μπαρ. Γύρω μου ενθουσιασμένοι άνθρωποι μιλάνε για την παράσταση που είδαν. Γελάνε. Φλερτάρουν. Έχουμε όλοι ξεχαστεί.

Την επομένη μέρα μαθαίνω ότι ο Τσίπρας δεν θα πληρώσει τους δανειστές. Στα ραδιόφωνα, δημοσιογράφοι επιμένουν ότι καταστραφήκαμε οριστικά πια. Σκέφτομαι πως για όλα φταίει το Φεστιβάλ! Επειδή μας κάνει με Τέχνη να μη νοιαζόμαστε – για τίποτε άλλο. Έτσι χάνεται ο έλεγχος. Αγχωμένη ψάχνω στην τσάντα μου και βρίσκω το εισιτήριο για την επόμενη παράσταση που έχω επιλέξει: 11/6, «Mies Julie», με Baxter Theatre Center. Χαμογελάω. Και μες στην τέχνη πάλι ξεκουράζομαι…

*Η Λίνα Στεφάνου είναι συγγραφέας και Διευθύντρια στο περιοδικό NOMAS

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News