Η εξουσία ελκύει, κυρίως, τους χειρότερους των ανθρώπων. Και η κατάχρηση, είναι η δύναμή της. Αλλιώς, χάνει κάθε θέλγητρο…
Η εξουσία θα καταχραστεί ό,τι μπορεί -χωρίς μέτρο- γιατί έχει ανάγκη τα θέλγητρα. Θέλει να τη λατρεύει το κοινό της, το ακροατήριό της. Μπροστά σε αυτό, τίποτε άλλο δεν έχει σημασία.
Τις προηγούμενες ημέρες «κατάπια» ένα βιβλίο που μιλούσε για την εξουσία και συχνά γελούσα πικρά, αφού μου θύμιζε καταστάσεις που έχω βιώσει, έχω κάνει ρεπορτάζ για αυτές, τις έχω βιώσει.
Έτσι κι αλλιώς, μιλάμε για τη χώρα της Αρμελάδας, με πρωτεύουσα την Απολλωνία. Κυβερνήτης είναι ο Ανδρόνικος Ανδρέου, πρόεδρος του κόμματος «Μπιντόκ», που έχει γιο τον Τζόρτζιο Ανδρέου και ζουν στην ιστορική κατοικία με το όνομα «Μυστρί». Στενοί συνεργάτες του είναι οι – υπερυπουργοί – Σάκης Επιταγόπουλος και Κώστας Πολυτεχνώτης. Στην αντιπολίτευση βρίσκεται η Νέα Σουμάδα. Ναι, οι παρωνυμίες, εδώ, «σκοτώνουν» και φέρνουν γέλωτα.
Τα χαμόγελα από μέρους μου συνεχίστηκαν όταν διαπίστωσα πως, όλα όσα διάβαζα, συνέβησαν την περίοδο από το 1983 μέχρι και το σήμερα. Η υπερήφανη χώρα – από την ελπίδα των μεγάλων αλλαγών – κατάντησε επαίτης, με φτωχούς και ανασφαλείς, εξοργισμένους πολίτες.
Σας θυμίζει κάτι όλο αυτό; Ξέρετε. Ρητορικό το ερώτημα…
Πρωταγωνίστρια σε αυτό το βιβλίο είναι η εξουσία η οποία, πέραν του βιβλίου -και ειδικά στη χώρα μας- βρίσκει πρόσφορο έδαφος στους ανθρώπους που επιδιώκουν την πολιτική δύναμη, παίζοντας μπάλα με την ηθική και τις χαλαρές συνειδήσεις τους, που θυμίζουν σουρωτήρι για τα ολικής αλέσεως μακαρόνια τους.
Αν το καλοδείς, η εξουσία πάντα διέλυε ή, απλώς, επηρέαζε την τύχη του (σχεδόν κάθε) έθνους, ενώ δρούσε, και δρα, ύπουλα: Είναι αφανής και δεν ανιχνεύεται, οι μηχανισμοί της είναι φαινομενικά ακίνδυνοι, ουσιαστικά βίαιοι. Είναι γοητευτική, ελίσσεται μεταξύ εξυπνάδας και βλακείας, είναι κωμική και, ταυτόχρονα, τραγική φιγούρα.
Πολύ συχνά δε, είναι οπλισμένη με ολόκληρα κομμάτια αναλγησίας, ενώ δυσκολεύεται ή, απλώς, αδιαφορεί να ορίσει τον όγκο της έλλειψης ηθικής στη συμπεριφορά της και στις σκοτεινές πρακτικές που υιοθετεί και ακολουθεί, (καθ)ορίζοντας τις μοίρες των πολιτών.
Πρέπει να διαβάσετε, λοιπόν, την Εξουσία Βλαχάρα που υπογράφει ο Δημήτρης Βίκτωρ, από τις εκδόσεις Victor Vision. Όσο και να ξεκινήσετε χωρίς «προκατάληψη», τύπου «οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και γεγονότα είναι συμπτωματική», μοιραία θα κάνετε τις συγκρίσεις με την πραγματική εξουσία. Την όποια εξουσία έχει διαφεντέψει τις τύχες του τόπου μας.
Η εξουσία έχει δύναμη, η εξουσία είναι αφροδισιακό, η εξουσία έχει φαντασία, η φαντασία μπορεί να έχει εξουσία σε μυαλά. Κάποιες φορές, όμως, η εξουσία δεν είναι ούτε βλαχομπαρόκ, ούτε καν έχει βλάχικη αισθητική. Είναι, με δύο λέξεις, Εξουσία Βλαχάρα.
Και, κάποτε, ήταν τιμή να είσαι βλάχος, σωστά;