Ένα βιβλίο με ιστορίες που νομίζεις ότι είναι αποκύημα φαντασίας. Πραγματικές ιστορίες όμως με συνεκτικό ιστό το παράδοξο, το ανεξήγητο, το νομοτελειακό και γι’ αυτούς που πιστεύουν, το μεταφυσικό. Έχουν πρωταγωνιστές διάσημους και ανώνυμους, σημαντικά ιστορικά πρόσωπα ( Βοναπάρτης, Χρουτσώφ, Ρούσβελτ κ. α.) και άγνωστους αλλά σημαντικούς στις μικρές τους ιστορίες ανθρώπους, που με κοινούς άξονες αναφοράς όπως την εξουσία, την τροφή, το σώμα, τα ζώα, τον νόμο, την εμμονή και τον θάνατο, συνθέτουν ένα πάζλ όπου το πραγματικό φαίνεται να συγχέεται με το φαντασιακό, το τυχαίο με το σκόπιμο, το προβλέψιμο με το απρόσμενο.
Τελικά ο κοινός τόπος είναι το ανεξήγητο αλλά όμως πραγματικό περιστατικό της ζωής που η αλληλουχία το γεγονότων το κάνει να φαίνεται απίστευτο. Και όταν αυτές οι ιστορίες σαν παραμύθια με πραγματικούς όμως ανθρώπους εμφανίζονται μαζεμένες, αναπόφευκτα αναρωτιέσαι μήπως οι γνώσεις μας δεν τα εξηγούν όλα. Μήπως οι υπόγειες και ανερμήνευτες διαδρομές παίζουν σημαντικότερο ρόλο από όσο νομίζουμε και τα εργαλεία που διαθέτουν οι κοινοί τόποι μας δεν επαρκούν πάντα.
Πάνω από όλα πρόκειται για συναρπαστικές μικρές-μεγάλες ιστορίες που διαβάζεις χωρίς διακοπή. Βρίσκονται μαζεμένες στο βιβλίο της Λένας Παπαδημητρίου «Ανθολόγιο ανορθόδοξης ζωής» από τις εκδόσεις «Ποταμός». 335 σελίδες για «δεξιοτέχνες των αποδράσεων».
Απόσπασμα: Ο Μυστικός Δείπνος των Ηλυσίων
Γνωρίζοντας ότι το τέλος πλησιάζει, ο Φρανσουά Μιτεράν παρέθεσε την 31η Δεκεμβρίου 1995 ένα αποχαιρετιστήριο δείπνο για συγγενείς και φίλους. Το μενού περιελάμβανε: πρώτο πιάτο στρείδια από τη Μαρέν, δεύτερο πιάτο φουαγκρά, τρίτο πιάτο ψητό καπόνι. Δεν ακολούθησε όμως επιδόρπιο, ούτε καν ένα πλατό τυριών. Ο πρώτος σοσιαλιστής πρόεδρος και απόλυτος μονάρχης της Ε΄ Γαλλικής Δημοκρατίας ήταν αποφασισμένος να τελειώσει με ένα άκρως παράνομο πιάτο: αχνιστά ortolans. Πρόκειται για ένα είδος τσιχλονιού (στα ελληνικά βλαχοτσίχλονο), ένα μικροσκοπικό ωδικό πτηνό, όχι πάνω από δεκαπέντε εκατοστά, από αυτά που κατακλύζουν με τους κίτρινους κελαρυστούς λαιμούς τους τις φυλλωσιές της γηραιάς ηπείρου. Κάποτε εμφανιζόταν στους στίχους των γαλλικών τραγουδιών σαν σύμβολο της αθωότητας και της αγάπης του Ιησού έως ότου κάποιος ανακάλυψε ότι η θέση του δεν είναι στο δέντρο αλλά στο πιάτο. Σήμερα το κυνήγι, η αγορά και το μαγείρεμα του ortolan απαγορεύονται αυστηρά. Όμως, οι ειδήμονες της haute cuisine δεν τον θεωρούν απλώς έναν εκλεκτό μεζέ, αλλά μια γαστρονομική υπέρβαση. Οι ορνιθολόγοι δεν θέλουν ούτε να ακούσουν. Τα πουλιά αιχμαλωτίζονται ζωντανά, εν συνεχεία είτε τα τυφλώνουν είτα τα φυλακίζουν για ένα μήνα μέσα σε ένα σκοτεινό κουτί όπου υπερσιτίζονται με σπόρους, σταφύλια και σύκα έως ότου τετραπλασιαστούν σε μέγεθος και, στο τέλος, τα πνίγουν ζωντανά μέσα σε μια αλκοολούχα λίμνη Armagnac.
Ο 79χρονος Μιτεράν έδειχνε να γνωρίζει άπταιστα το τελετουργικό του ξεκοκαλίσματος του ortolan. Κάλυψε το προεδρικό κεφάλι του με ένα παραδοσιακό, κεντημένο ύφασμα (για να κρύψει, όπως πιστεύεται, αυτήν τη βλάσφημη πράξη από τα μάτια του Θεού) και τοποθέτησε ολόκληρο το πτηνό μέσα στο στόμα του, αφήνοντας να προεξέχει από τα χείλη του μόνο το κεφαλάκι. Με μια δαγκωνιά αποκεφάλισε το πουλί και δεκαπέντε ολόκληρα λεπτά μασούσε το γλυκό ελαιόχρωμο στήθος, τις φτερούγες, τα μαλακά κόκαλα, τη μεθυσμένη από Armagnac λιλιπούτεια καρδιά. Εκείνο το βράδυ ο χτυπημένος από καρκίνο του προστάτη Γάλλος πρόεδρος αψήφησε όλους τους κανόνες. Ενώ παραδοσιακά επιτρέπεται να φας μόνο ένα ortolan, εκείνος καταβρόχθισε δύο. Από το επόμενο πρωί ο οργανισμός του σταμάτησε να δέχεται οποιαδήποτε τροφή. Μία εβδομάδα αργότερα ο αλαζών «Dieu» (Θεός) του γαλλικού σοσιαλισμού άφησε την τελευταία του πνοή.