Photo: (Λένα Διβάνη) εκλογικό κέντρο Εξαρχείων, Βαλτετσίου και Πρασσά, 07.11.10, 18:37.
Η μέρα ξύπνησε πανηγυρικά. Ήλιος καλοκαιρινός, άρπαζε τους ανθρώπους απ΄το μανίκι και τους πέταγε έξω στο δρόμο. Οι δημοσιογράφοι ξαμολύθηκαν από νωρίς στους δρόμους κραδαίνοντας τα μικρόφωνα σαν τα μπαστούνια των ραβδοσκόπων στην προσπάθειά τους να αποκρυπτογραφήσουν τις προθέσεις των πολιτών από την έκφραση που έπαιρνε η μούρη τους όταν τους έβλεπαν ξαφνικά μπροστά τους. (Απορώ γιατί κουράζονταν: Α παράτα μας, έλεγε η μούρη των ανθρώπων) ΣΕ λίγο τα ραδιόφωνα πρώτα αποφάνθηκαν: Ο καλός καιρός θα βοηθήσει την εκλογική διαδικασία.
Κατά τις 12 τα δεδομένα είχαν αλλάξει. Ο κόσμος είχε κατακλύσει τα καφέ και τις πλατείες αλλά οι δημοσιογράφοι έβλεπαν άδεια τα εκλογικά τμήματα – ούτε εκλογικοί αντιπρόσωποι, ούτε μέλη της εφορευτικής επιτροπής, ούτε καν ψηφοφόροι. Οι πρώτοι καλεσμένοι των πάνελ αποφάνθηκαν πως ο καιρός δεν βοήθησε την εκλογική διαδικασία .( Ή ίσως οι τηλεοπτικές αναλύσεις δεν βοηθούν τη λογική διαδικασία.)
Κατά τις 4 το απόγευμα το κέντρο της Αθήνας είχε αδειάσει. Ο ήλιος, βλέπεις, την έκανε σιγά σιγά. Ο κόσμος δεν ήρθε ποτέ στα εκλογικά κέντρα. Το ύφος των δικηγόρων και των ελάχιστων ψηφοφόρων οπαδών στα έρημα εκλογικά κέντρα ήταν πένθιμο. Η πόλη μιλούσε με την παγερή σιωπή της–δεν χρειαζόμαστε καν τα exit polls.
Μετά άνοιξαν οι κάλπες και τα στόματα των πανελάδων. Αναλύσεις επί αναλύσεων, κι άλλες αναλύσεις… Όλοι δήλωσαν ότι κέρδισαν αλλά αν χαμήλωνες τη φωνή της τηλεόρασης κι έβλεπες μόνο τα στόματά τους να κινούνται θα έβλεπες πεντακάθαρα τα αποτελέσματα: Ο Κακλαμάνης έχασε. Και όντας ο αλαζόνας που είναι δεν το περίμενε. Ήταν βλοσυρός, διάβαζε για πρώτη φορά από χαρτί τα λόγια του για να μην του ξεφύγει τίποτα, σχεδόν απειλούσε για το δεύτερο γύρο. Ο Καμίνης κέρδισε. Και όντας ο μη επαγγελματίας πολιτικός, ο κανονικός άνθρωπος που είναι, δεν το περίμενε. Μόλις και μετά βίας έκρυβε το χαμόγελό του. Ο Γιώργος Παπανδρέου έχασε. Ήταν φλύαρος κι αμήχανος και το βλέμμα του ήταν μικρού παιδιού που προσπαθούσε να δικαιολογήσει την αταξία του με χιλιάδες δικαιολογίες. Ο Σαμαράς έχασε κι αυτός. Δεν έσκασε ούτε ένα χαμόγελο εκτός από ένα διατεταγμένο από τον σύμβουλο επικοινωνίας στο τέλος. Περίμενε προφανώς μεγαλύτερη ήττα του ΠΑΣΟΚ. Τον Μπουτάρη τον έχασα εγώ, δεν πρόλαβα τη δήλωσή του. Ήμουν απορροφημένη να βλέπω το ύφος ενός δεκαοχτάχρονου που με παρατηρούσε να παρατηρώ την οθόνη. Με κοιτούσε σαν αξιοπερίεργο ον που ψήνομαι ακόμα απ΄αυτούς τους παπατζήδες. Ανήκε στη μεγάλη στρατιά της αποχής. Τη μοναδική που είχε νικήσει οδηγώντας μας όλους μαζί στην ήττα.