Έχω την εντύπωση, πως αρκετά πολιτικά κόμματα δεν κοιτάνε τις επικείμενες εκλογές κατάματα, αλλά μέσα απο τα μάτια των επικοινωνιολόγων και των διαφημιστών. Δεν καταθέτουν συγκεκριμένες, σαφείς, εναλλακτικές και πειστικές πολιτικές προτάσεις, που θα μπορούσαν να προσελκύσουν ψηφοφόρους. Δεν παράγουν, δηλαδή, πολιτική.
Λειτουργούν περισσότερο με όρους μάρκετινγκ. Στην πλειονότητά τους τουλάχιστον. Οι επιλογές τους εν όψει της εκλογικής αναμέτρησης μοιάζουν μ' εκείνες ενός διαφημιστή, που μηχανεύεται ωραίους τρόπους προώθησης ενός προϊόντος. Ενός νέου αντρικού αρώματος, που μόλις το φοράς, σε πλησιάζουν όλες οι ωραίες γυναίκες του πλανήτη! Κάπως έτσι το έχουν φανταστεί και τα κόμματα, τα περισσότερα κόμματα. Έναν γυαλιστερό υποψήφιο, που θα λειτουργήσει ως πόλος ελξης λόγω εμφάνισης ή αναγνωρισιμότητας. Ένα προϊόν προς κατανάλωση…
Να βάλουμε νέα πρόσωπα, λένε τα κομματικά επιτελεία. Ακούγεται ωραίο. Αναγκαία η ανανέωση του πολιτικού προσωπικού. Κάποτε πρέπει να πάψουν να κυριαρχούν οι επαγγελματίες της πολιτικής. Ωστόσο, δεν επιλέγουν νέους, επειδή ανακάλυψαν κάποιους νέους με δυνατότητες. Το κάνουν απλά για να απαντήσουν στο φθαρμένο. Όμως, δεν αρκεί κάποιος να είναι νέος για να είναι ελκυστικός. Κάτι καινούργιο θα πρέπει να έχει να πεί. Δεν αρκεί να επαναλαμβάνει τον ξύλινο βαρετό λόγο των μπαμπάδων του.
Να προωθήσουμε πρόσωπα με αναγνωρισιμότητα, είναι μια ακόμα σημαντική παράμετρος επιλογής υποψηφίων για τα ίδια επιτελεία. Από μόνη της, δείχνει την αδυναμία τους. Ο ηθοποιός, ο τηλεοπτικός δημοσιογράφος, ο ποδοσφαιριστής. Απλά γνωστοί και αυτό αρκεί.
Η συγκεκριμένη συνταγή, δεν ειναι καινούργια. Μοιάζει τόσο παλιά, όσο και η πολιτική. Άρα, δοκιμασμένη και συχνά επιτυχημένη. Πετυχημένη ως προς την στόχευση, την προσέλκυση ψηφοφόρων δηλαδή. Δεν είμαι σίγουρος και για το αποτέλεσμα. Θυμάμαι στην προηγούμενη Βουλή την χαρακτηριστική περίπτωση του βουλευτή και πρώην ποδοσφαιριστή Ανατολάκη. Τον ψήφισαν οι γαύροι, βγήκε βουλευτής, δεν μίλησε ποτέ, και όταν το έκανε σ' έπιανε θλίψη. Δεν είναι ο μόνος. Σκεφτείτε πόσοι επώνυμοι μπήκαν στην Βουλή με μοναδικο εφόδιο αυτή την επωνυμία και στην πορεία απλά εξαφανίστηκαν.
Αναρωτιέμαι, αν αυτή η λογική επιλογής υποψηφίων έχει θέση στην Ελλάδα της κρίσης. Παλαιότερα, όταν η πλαστή ευημερία τα κάλυπτε όλα, το μάρκετινγκ είχε κυριαρχήσει, και δικαιολογημένα. Λίγοι είχαν υποψιαστεί το βάθος της κρίσης, οι περισσότεροι έδιναν βάρος στο φαίνεσθαι. Νομίζω, πως οι ανάγκες των (σημερινών) καιρών, δεν θέλουν κάτι τέτοιο. Θέλουν απαντήσεις σε όσα συμβαίνουν, θέλουν το συγκεκριμένο.
Είναι σίγουρο, πως ένα κομμάτι της κοινωνίας αρκείται στις επιφανειακές αυτές επιλογές. Ανταποκρίνεται σ' αυτές. Θα ψηφίσει τον αναγνωρίσιμο, ανεξάρτητα αν αυτός έχει τις δυνατότητες να ανταποκριθεί. Υποτίθεται, ωστόσο, πως τα πολιτικά κόμματα πρέπει να επηρεάζουν θετικά την κοινωνία, όχι να την χαϊδεύουν. Οφείλω να παραδεχτώ, πως σε κάθε ψηφοδέλτιο απ' όσα έχουν ανακοινωθεί έως τώρα, θα βρει κάποιος αξιόλογους υποψηφίους, ικανούς γι' αυτό που προορίζονται. Φοβάμαι, όμως, πως η σκόνη της αναγνωρισιμότητας των συνυποψηφίων τους, θα τους σκεπάσει…