Ο κ. Αντώνης Σαμαράς από το βήμα του συνεδρίου της Νέας Δημοκρατίας ζήτησε την ψήφο των μελών του κόμματος για να πει «όχι» σ’ ένα νέο σχέδιο Ανάν για την Κύπρο, όπως είχε πράξει και ο Κώστας Καραμανλής.
Κατ’ αρχάς, δεν είναι αλήθεια ότι ο Καραμανλής είπε «όχι» στο σχέδιο Ανάν. Είπε «ναι» με μισόλογα. Και στις 26 Απριλίου 2004, δύο μέρες μετά το δημοψήφισμα στην Κύπρο, ο Πέτρος Μολυβιάτης είπε «ναι» στον Κανονισμό για το απευθείας εμπόριο της Ε.Ε. με τα κατεχόμενα. Οπόταν τα ηρωικά «όχι» που επικαλείται ο κ. Σαμαράς δεν είναι τόσο αυθεντικά.
Ο κ. Σαμαράς το προεξοφλεί πως εάν εκλεγεί πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας θα πει «όχι» σ’ ένα νέο σχέδιο λύσης για την Κύπρο, το οποίο για να υπάρξει δεν μπορεί να αφίσταται ουσιωδώς από το σχέδιο Ανάν, κι αν δεν υπάρξει, απλώς η Κύπρος θα διχοτομηθεί οριστικά.
Είναι ανέξοδα τα «όχι» από το Κολωνάκι, ενώ στην κατεχόμενη Κύπρο, μέρα με τη μέρα, ένα κομμάτι της χώρας μας γίνεται καταφύγιο του υπόκοσμου και του παρακράτους της Τουρκίας. Οι συνέπειες της οριστικής διχοτόμησης δεν αφορούν μόνο τους Κυπρίους που έτσι κι αλλιώς έχουν εξοικειωθεί με την πραγματικότητα και απέδειξαν αξιοθαύμαστες ικανότητες επιβίωσης.
Το τίμημα της διαιώνισης των προβλημάτων με την Τουρκία το πληρώνει πρωτίστως ο ελληνικός λαός που έχει καταδικαστεί στη μιζέρια, για να συντηρείται μια αδιέξοδη πολιτική σαν κι αυτήν που υπόσχεται ο Α. Σαμαράς. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Διεθνούς Ινστιτούτου Ειρήνης της Στοκχόλμης (SIPRI), την πενταετία 2004-2008 η Ελλάδα ήταν 5η χώρα στον κόσμο σε αγορές όπλων και προμηθεύτηκε το 4% του συνόλου των όπλων που πωλήθηκαν παγκοσμίως!
Μα είναι δυνατόν να δεινοπαθεί ο ελληνικός λαός και να ευδοκιμούν οι αμυντικές βιομηχανίες, οι μεσάζοντες και οι κενές περιεχομένου εθνικιστικές ρητορικές; Αυτό είναι το όραμα του Αντώνη Σαμαρά; Να εκλεγεί πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, να υποσκάψει ένα σχέδιο λύσης που δεν το έχει δει ακόμη και να υπόσχεται στην ουσία στον Έλληνα πολίτη περισσότερη μιζέρια από τη σημερινή;
Τα «όχι» από τις εξέδρες είναι για τους πολιτικούς που δεν έχουν κότσια. Που δεν κάνουν τίποτα και καθηλώνουν την κοινωνία με το φόβο όπως και οι θρησκείες. Πιο δύσκολα είναι τα «ναι», επειδή θέλουν φαντασία και στρατηγική και όχι τεχνάσματα, σαν κι αυτά του 1993, με κυπριακά κεφάλαια για… εθνικές και άλλες επενδύσεις.