Ο καθένας δικαιούται να ερμηνεύει όπως θέλει τη δήλωση-κουκουλοφόρου – του με πλήρη δημοκρατική ευθύνη Γερμανού ΥΠΟΙΚ Βόλφγκανγκ Σόιμπλε σχετικά με το ποιος και πώς ήταν ο «ένας Έλληνας πολιτικός» που του ανεκίνησε το ενδεχόμενο Grexit. Και ο ίδιος, με αυτονόητη υπευθυνότητα (και γερμανική οργανωτικότητα, άλλωστε) έστησε το Plan B, C. Kυρίως όμως το Plan Z με το οποίο η «Ευρώπη» θα αποχαιρετούσε στοργικά την Ελλάδα.
Όταν αντελήφθη, πρώτη η γερμανική Καγκελαρία -στην οποία προσέφυγε ταραγμένο το Μέγαρο Μαξίμου, μετά τη «βόμβα μεγατόνων Σόιμπλε»- τι είχε διαπράξει παραμονές Ευρωκάλπης, το FinanzMinisterium έκανε την παραδοσιακή κίνηση των ισχυρών. Δηλαδή… τα ‘μπλεξε, τα ‘στριψε, τα άφησε στους δημοσιογράφους… Και έσπρωξε ευγενικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ – που έχει ιχνηλατήσιμη τη θέση περί μη-ταμπού του ευρώ – το βάρος. Με την υπερπροθυμία των δικών μας ΜΜΕ να κλωτσάνε το λαβωμένο το σκυλί, μέρος της χοντράδας επιδιώχθηκε να περάσει και στον Γιώργο Παπανδρέου, με ιμάντα μεταβίβασης το αμαρτωλό δημοψήφισμα (υπέρτατο αμάρτημα, πάντοτε, η επαφή με την απρόβλεπτη λαϊκή ετυμηγορία: τι Ευρωπαίοι θα ‘μασταν, αν ασχολούμασταν με τους λαούς!…). Κάποιοι, με καλύτερη, ή πιο άβολη, μνήμη θυμήθηκαν ότι στον ΥΠΟΙΚ της τραγικής εποχής των Καννών είχε προσφερθεί από τον Σόιμπλε ένα δώρο αποχώρησης – 50 δισ. ευρώ, θαρρούμε – αν η Ελλάδα αποφάσιζε να βαδίσει τον δρόμο του Grexit. (Αστεία σύμπτωση: 50 δισ., ή μάλλον 48 δισ. ευρώ ήταν το «πακέτο» για την ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών στη χωρίς Grexit τελικώς Ελλάδα). Όμως η ιδέα και μόνον του Β.Β. να ομιλεί στον Σόιμπλε για οργανωμένο Grexit, αδιανόητη: it makes your mind reel, που λένε σε καλά Ελληνικά.
Οπότε; Επειδή ο κ. Σόιμπλε «φυσικά» ουδέποτε θα διευκρινίσει/κατονομάσει/αποκαλύψει, θα μείνει πίσω (α) το σύννεφο της αβεβαιότητας, (β) η αθλιότητα της αμφισβήτησης των «αισθημάτων δημοκρατικής ευθύνης» του μη-ονομαζόμενου Έλληνα πολιτικού και (γ) το αποτέλεσμα της κάλπης της 25ης Μαΐου.
Αληθινά μεγάλη εμπειρία, η συνύπαρξη με την προηγμένη «Ευρώπη».