Ο ΣΥΡΙΖΑ δέχτηκε την Κυριακή μια ομοβροντία αρνητικών δημοσιευμάτων από μεγάλες σε κυκλοφορία εφημερίδες. Ουσιαστικά, τον εγκαλούσαν ότι συναγελάζεται με οικονομικά συμφέροντα τα οποία έχουν στρέψει το θετικό τους ενδιαφέρον προς τον αυριανό (σύμφωνα με τις μετρήσεις) νικητή των εκλογών, προσδοκώντας, φυσικά, οφέλη. Η φράση «ξαφνικός ερωτας της πλουτοκρατίας με τον ΣΥΡΙΖΑ», περιγράφει το είδος της κριτικής. Τα δημοσιεύματα αναφέρονται στην κ. Αγγελοπούλου, τον κ. Γιαννακόπουλο (φαρμακοβιομήχανο) και άλλους μεγάλους οικονομικούς παράγοντες, οι οποίοι βλέπουν με συμπάθεια το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Το εύλογο ερώτημα που μπαίνει είναι αν τα δημοσιεύματα έχουν βάση, αν δηλαδή πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποφασίσει να συμπορευτεί με μια ομάδα οικονομικών συμφερόντων ή αν πρόκειται απλά για το γνωστό παιχνίδι πίεσης που ασκούν τα μιντιακά συμφέροντα. Και το οποίο, για όποιον ζει σ' αυτή τη χώρα, είναι λίγο ως πολύ γνωστό. Μεγάλες, (μη βιώσιμες με όρους αγοράς επιχειρήσεις), υπό το πρόσχημα ενός είδους «αποκαλυπτικής δημοσιογραφίας», επιχειρούν να ελέγξουν το πολιτικό και οικονομικό παιχνίδι ή να το κατευθύνουν προς τα εκεί που επιθυμούν. Και συνήθως τα καταφέρνουν. Τα ίδια τα Μέσα παίζουν ρόλο μοχλού πίεσης προς εκλεγμένες κυβερνήσεις, οι οποίες έναντι ανταλλαγμάτων (κατά βάση τη στήριξή τους) υποκύπτουν. Αλληλοεξυπηρέτηση.
Δεν γνωρίζω πού αποσκοπούν τα συγκεκριμένα δημοσιεύματα που συνέπεσαν χρονικά, μάλλον όχι τυχαία. Εκείνο που γνωρίζω είναι πως δεν συνδέονται χρονικά με την επικαιρότητα. Η περίφημη συνέντευξη της Γιάννας Αγγελοπούλου, η οποία εμφανίσθηκε με αντισυστημικό και φιλοΣΥΡΙΖΑϊκό ένδυμα έχει δημοσιευτεί μια εβδομάδα πριν. Όσο για τις δηλώσεις στήριξης Γιαννακόπουλου προς ΣΥΡΙΖΑ, πολλούς μήνες πριν.
Όπως και να έχει, θα επικαλεστώ τη φράση κλισέ περί τανγκό για το οποίο απαιτούνται δύο. Αν ο πρώτος είναι τα ισχυρά μιντιακά συμφέροντα, ο δεύτερος είναι το πολιτικό προσωπικό και τα κόμματα. Αυτά υποκύπτουν σ' αυτόν τον περίεργο χορό της διαπλοκής – για την οποία, πρώτος μίλησε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, παρότι τη χρησιμοποίησε και ο ίδιος.
Άρα, από τον δεύτερο πρόθυμο ή μη να χορέψει, εξαρτώνται όλα. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ πάψει να μιλάει για το όργιο σπατάλης και τις αδιαφανείς διαδικασίες που ακολουθήθηκαν στους Ολυμπιακούς αγώνες, τότε ναι, έχουμε κάθε λόγο να ανησυχούμε ότι βρέθηκε ο δεύτερος χορευτής. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ σταματήσει να καταγγέλλει τα όσα δύσοσμα συμβαίνουν στον χώρο του φαρμάκου, τότε επίσης έχουμε σοβαρές αιτίες να πιστεύουμε ότι θα ακολουθήσει τους ίδιους δρόμους μ' εκείνους των άλλων κομμάτων εξουσίας.
Για την ιστορία -και όχι μόνο- να θυμίσω πως αρκετούς μήνες πριν, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επισκέφτηκε και συνάντησε σχεδόν όλους τους μεγάλους μιντιάρχες της χώρας. Ακόμα και έναν που είναι υπόδικος για φοροδιαφυγή. Καθόλου καλό δείγμα θα έλεγα, αφού με όρους καθαρού παιχνιδιού δεν είχε κανέναν λόγο ένας αρχηγός κόμματος να κάνει κάτι τέτοιο…