«Θα μου επιτρέψετε να μη μιλάω για τόξα, ιδίως δε, να μη συνομολογώ ότι είναι δημοκρατικές δυνάμεις, οι πολιτικές δυνάμεις που ασέλγησαν επί του συντάγματος και επί της δημοκρατίας σε όλη τη μνημονιακή περίοδο» είπε τις προάλλες η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου, απαντώντας σε ερώτηση σχετική με την αντίκρουση της Χρυσής Αυγής από τις δυνάμεις του «δημοκρατικού τόξου»..
Σαν η γλώσσα και οι έννοιες να είναι κάτι σχετικό και υποκειμενικό. Σαν να μην υπάρχουν όροι, που θεσπίστηκαν σε συγκεκριμένες ιστορικές στιγμές και καθιέρωσαν (στην παγκόσμια γλώσσα) πολιτικές έννοιες. Σαν να ανακαλύπτουμε καθημερινά την πυρίτιδα, σαν ο ιστορικός χρόνος να μηδενίζεται και το κοντέρ να μπαίνει μπροστά στο «μνημόνιο» – από εκεί ξαναρχίζουμε να ανακαλύπτουμε τον κόσμο, να διαμορφώνουμε νέες έννοιες και να πλάθουμε νέες ορολογίες.
Όσοι λοιπόν συνεχίζουμε να επικοινωνούμε (μεταξύ μας, αλλά και με τον έξω κόσμο) με τις καθιερωμένες έννοιες, επιμένουμε να ασελγούμε «επί της δημοκρατίας». Τι κι αν -από τα προπολεμικά χρόνια στη Γαλλία και τα μεταπολεμικά στην Ιταλία- ο όρος «συνταγματικό» ή «δημοκρατικό τόξο» καθιερώθηκε ως πολιτική έννοια από τις αριστερές δυνάμεις που πρότειναν τη διαμόρφωση μιας πολυκομματικής «υγειονομικής ζώνης» (cordon sanitaire) πέριξ των φασιστικών κινήσεων;
Στα καθημάς, καταλαβαίνω πως η κ. Κωνσταντοπούλου εννούσε ότι: 1) το ιστορικό περιεχόμενο της εννοίας είναι αδιάφορο – διότι η μείζων απειλή δεν είναι ο φασισμός, είναι το μνημόνιο και οι δυνάμεις που το «συνομολόγησαν». 2) αν θέλετε να το πάμε κι ένα βήμα παρακάτω, ενδεχομένως «φασισμός» είναι ακριβώς οι δυνάμεις που συνομολόγησαν το μνημόνιο, διότι αμφισβητείται αν είναι «δημοκρατικές δυνάμεις» και 3) συνεπώς αν θέλουμε να χρησιμοποιούμε τους παλαιούς όρους θα πρέπει να τους προσδώσουμε νέο περιεχόμενο. Το «δημοκρατικό τόξο» (π.χ. το προπολεμικό Λαϊκό Μέτωπο της Γαλλίας), σήμερα στα καθημάς βαφτίζεται Αντιμνημονιακό Μέτωπο και περιλαμβάνει τους πάντες (προσέξετε: τους πάντες) πλην των κομμάτων που στήριξαν το μνημόνιο, δηλαδή τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ (ΔΗΜΑΡ, ΛΑΟΣ και ΚΙΔΗΣΟ απαλλάσσονται, διότι κονιορτοποιημένοι ανέβλεψαν).
Θα μπορούσα να σκαλίσω ακόμη περισσότερο το θέμα, αλλά η αγωγή Καμμένου κατά του Ανδρέα Πετρουλάκη με έκανε σοφή. Διαβάζοντας πάντως προσεκτικά την επικαιρότητα, καταλαβαίνω ότι σιγά-σιγά η γλώσσα απογειώνεται. Όταν (όπως εξαιρετικά εύστοχα είπε ο Ν. Φίλης) «αρχηγός κράτους» καλείται το Άγιο Φως και τα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας και όταν η εξαγγελία του πρωθυπουργού (το 2014, πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργήσει με ένα νόμο το μνημόνιο) βαφτίζεται «σχήμα λόγου» και όταν η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου «καταργείται ως κοινοβουλευτική πρακτική» αλλά κατ' εξαίρεση εφαρμόζεται, τότε βεβαίως και το περιεχόμενο της έννοιας της «Δημοκρατίας» θα πρέπει να πάρει ISO από την Πρόεδρο της Βουλής. Κι αν κάποτε το πρόβλημα της γλώσσας εντοπιζόταν ανάμεσα στην καθαρεύουσα και τη δημοτική, τώρα είναι διαφορετικής υφής. Διότι η δυναμική της εξουσίας έχει σαρώσει τις «διαχωριστικές γραμμές» και το κοινωνικό πρόταγμα πλέον ενθαρρύνει την αμφισβήτηση του παντός και τον επαναπροσδιορισμό των εννοιών με το νέο γλωσσάρι – που για «καντάρι» του έχει το μνημόνιο. (Ο θεός της Ελλάδας ακούει;)