«Το συμφέρον των τραπεζών δεν ταυτίζεται απαραίτητα και πάντα με το συμφέρον της χώρας» Who says so? Μα – ο πρωθυπουργός μας! Και συνεχίζει ακάθεκτος: «Δεν είναι δυνατό οι τράπεζες σε μια περίοδο κρίσης να χρηματοδοτούν ένα κανάλι με χρέη πάνω από 500 εκατ. ευρώ και να μην δίνουν χρήματα σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Και μετά να έρχονται να λένε ότι αν μειώσουμε εμείς το χρέος, θα καταρρεύσουν οι τράπεζες. Όχι δεν θα καταρρεύσουν οι τράπεζες, θα καταρρεύσουν οι θέσεις ορισμένων».
Όπα είπα, όπα λέω. Μέσα στην ύφεση, ειδικά δε από ένα σημείο και μετά (βοήθησε πάρα πολύ ο Woody Allen με την ταινία του πρέπει να σας ομολογήσω – και ο φίλος που μου φώναζε «εκδρομή!» – δηλαδή τσακίσου πήγαινε δες το «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» γιατί το ξέρω ότι θα βγεις καινούργιος), κάτι παράξενες σκέψεις άρχισαν να μπαινοβγαίνουνε στον ανεξέλεγκτο – η αλήθεια είναι – εγκέφαλό μου: Ρε μπας και; Ένα κλικ παραπέρα (ευτυχώς δεν είχε ειδήσεις την Τρίτη στα Ελληνικά κανάλια και είχαμε την ευκαιρία να ξεστραβωθούμε λιγάκι, όσο πατάει η γάτα τελοσπάντων) μ’ έφερε εμπρός στις παρακάτω λέξεις τοποθετημένες στην εξής σειρά: Θα γίνει ευρω-παρέμβαση χωρίς προηγούμενο στα εσωτερικά της Ελλάδας * Reuters .
Το διάβαζα και το ξαναδιάβαζα και έλεγα από μέσα μου, παραδέξου το Ζαχαρία μου, σταμάτα να κολλάς και να κωλώνεις : Κάτι σ’ αρέσει εδώ. Κάτι σ’ ευχαριστεί. Βέβαια κάτι σου τη σπάει κιόλας, αυτόματα, σε πρώτο επίπεδο και αυτό είναι εύκολο να το εντοπίσεις: «Παρέμβαση στα εσωτερικά της Ελλάδας». Αυτή είναι μια φράση στην οποίαν αντιδράς ανακλαστικά και αυτόματα («δε μου @#$%^, ρε @#$%^» , κλπ). Αλλά αν δοκιμάσεις Ζαχαρία μου να ξεπεράσεις αυτήν την νευρική αντίδραση του θυμικού σου και διαβάσεις τα παρακάτω (φρικαλέα, πράγματι) με ψυχραιμία και νηφαλιότητα , μήπως, λέμε μήπως, βρεις εκεί μέσα στο πηγάδι αυτό που σου μοιάζει τόσο σκοτεινό, εκείνες τις φίλες σου τις πυγολαμπίδες που στα δύσκολα σου φωτίζουν τα μονοπάτια σου τα εσωτερικά τα δύσβατα; Μήπως μπαίνοντας αποφασιστικά στο σκότος και εξερευνώντας το, βρεις και την έξοδο που οδηγεί, επιτέλους, στην ηλιοφάνεια; «Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία», οπότε, yessssss, I clicked πάνω ακριβώς στον φοβιστικό τίτλο του Reuters. Μάλιστα: «Ευρεία υποστήριξη αποκτά η πρόταση να τεθεί η Ελλάδα υπό εποπτεία ακόμα και με περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας της χώρας». Δύσκολο να το καταπιείς με την πρώτη – χειρότερο από μουρουνόλαδο. Για να συνεχίσουμε λοιπόν: «Βάσει της πρότασης», διαβάζω στο euro2day, «η προς το παρόν ολιγομελής ομάδα δράσης της Κομισιόν, που βρίσκεται στην Αθήνα υπό τον κ. Horst Reichenbach θα στηριχθεί με εκατοντάδες τεχνοκράτες που θα έρθουν στην Ελλάδα, θα αποκτήσει ορισμένες εκτελεστικές αρμοδιότητες και θα έχει τον τελικό λόγο σε διάφορους τομείς όπως επί παραδείγματι στις αποκρατικοποιήσεις».
Περιέργως αρχίζω να ενδιαφέρομαι γι’ αυτήν την προσέγγιση και συνεχίζω την ανάγνωση: «Ή θα γίνει αυτό, ή δεν θα λάβουν άλλα χρήματα» αναφέρει μία πηγή του Reuters προσκείμενη στις διαπραγματεύσεις και συμπληρώνει πως η ομάδα δράσης πρέπει να «αναλάβει ορισμένες από τις λειτουργίες του κράτους ώστε να λειτουργήσει η μηχανή». Μάλιστα. Ακούγονται σαν αποφασισμένοι να μας βάλουν σε μια τάξη θέλουμε-δεν θέλουμε δηλαδή. Έτσι όμως δεν συμπεριφέρονται και οι καλοί φίλοι σε κάποιον δικό τους που έχει χάσει τον μπούσουλα και δεν ξέρει που πατάει και που πηγαίνει; Πως αλλοιώς να τον βοηθήσουν;
«Το μέγεθος της παρέμβασης θα είναι άνευ προηγουμένου» αναφέρει Ευρωπαίος αξιωματούχος και συμπληρώνει: «Εάν είχαμε ενδείξεις υπεύθυνης διαχείρισης όπως συνέβη στην Ιρλανδία, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Αυτό όμως, λείπει στην Ελλάδα».
Τι λείπει λοιπόν στην Ελλάδα (κατά τον Ευρωπαίο αξιωματούχο;) : Μία ένδειξη (έστω) υπεύθυνης διαχείρισης. Εντυπωσιάζομαι με την φωνούλα που ακούω μέσα μου. «Άδικο έχουνε;» με ρωτάει. «Βλέπεις εσύ έστω μία σοβαρή ένδειξη υπεύθυνης διαχείρισης;».
Για να πούμε του στραβού το δίκιο, όχι, δεν βλέπω.
Και λέω, με όλο το θάρρος και με το συμπάθιο κιόλας: Μήπως μια παρέμβαση μεγέθους «άνευ προηγουμένου» (ΧΧΧΧLarge δηλαδή) είναι ακριβώς αυτό που μας χρειάζεται αυτή τη στιγμή για να ξαναβρούμε τον βηματισμό μας;
Μήπως αυτό ακριβώς είναι που θα μας δώσει την ανάσα που χρειαζόμαστε; Δεν είναι ωραίο, το ξέρω, χειρότερο και από μουρουνόλαδο είναι – αλλά δεν είναι δα και κώνειο. Θα το συνηθίσουμε και αυτό. Θα τσούξει – σίγουρα. Αλλά μπας και αυτό ακριβώς χρειαζόμαστε;
Μπας και;