Το 'γραψα στο twitter, το ξαναγράφω εδώ: «Οι δημοσιογράφοι εξευτέλισαν την ενότητα «εξωτερική πολιτική», και οι πολιτικοί δεν στενοχωρήθηκαν. Ζούμε και πεθαίνουμε στη φούσκα μας μέσα!»
Ακόμα και η μία που έγινε, από τη Μαρία Χούκλη, και που αφορούσε το προσφυγικό, αντιμετωπίστηκε ως θέμα εσωτερικό και προκάλεσε και αυτό αντιπαράθεση μεταξύ των δύο.
Α, ξέχασα! Ο Τσίπρας έκανε και μια γύρα σε Ρωσία, Κίνα, Ιράν και αραβικό κόσμο, όχι για να αναφερθεί στο θέμα της Κριμαίας, στην οικονομική βουτιά του Πεκίνου, στο ποιοι και πόσο μπορεί να επωφεληθούν από την άρση του μακροχρόνιου εμπάργκο στη Τεχεράνη και, κυρίως, τον εφιάλτη της τρομοκρατίας στη Μέση Ανατολή (το Ισλαμικό Κράτος δεν αναφέρθηκε καν!), όχι για όλα αυτά λοιπόν, αλλά μόνο για να πει ότι «δεν πήγαμε στις χώρες αυτές για να ζητήσουμε λεφτά για να ξεπληρώσουμε το χρέος, αλλά για να προσελκύσουμε επενδύσεις και να φτιάξουμε μια τράπεζα αναπτύξεως».
Δεν συζητήθηκε τίποτα για το θέμα υδρογονάνθρακες και πετρέλαια στην νοτιοανατολική Μεσόγειο. Δεν ειπώθηκε κουβέντα για το Κυπριακό που, όπως όλα δείχνουν, εάν ολοκληρωθεί επιτυχώς η συζήτηση για το πιο ακανθώδες κεφάλαιο που είναι το περιουσιακό, δεν αποκλείεται ως το τέλος του χρόνου να έχει συμφωνηθεί πλαίσιο λύσης.
Θα αλλάξει κάτι στην Ελλάδα με ενδεχόμενη λύση του Κυπριακού;
Σιγή. Τίποτα!
Ξανακούσαμε πόσο σπουδαίο ήταν «που καταργήσαμε από τα νοσοκομεία το πεντάευρο», «που ανοίξαμε πάλι την ΕΡΤ» και «που δώσαμε στους Έλληνες την χαμένη τους υπερηφάνεια», αλλά και πόσο σημαντικό ήταν που «ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής μας έβαλε στην ΕΟΚ» και που ο Σαμαράς «μας άφησε πλεονάσματα».
Κι όλα αυτά, σε μια συζήτηση (;) στην οποία κυριάρχησαν πάλι όλα τα γνωστά στερεότυπα της πολιτικής, που θεωρούν δεδομένο ότι όσα λέγονται τώρα, αύριο δεν θα έχουν καμία απολύτως σημασία.
Ανάμεσα στα δύο debate, προτιμώ και ψηφίζω το τρίτο. Αυτό που ελπίζω να μη ξαναγίνει!