Η κολοκυθιά παιζόταν όλο το βράδυ. Και γιατί να είναι ο Αποστόλης; Και ποιος να είναι; Να είναι ο Δημήτρης. Και γιατί να είναι ο Δημήτρης; Και ποιος να είναι; Να είναι ο Χρήστος. Και γιατί να είναι ο Χρήστος;
Υπουργοί και δημοσιογράφοι – μην έχοντας και τίποτα καλύτερο να κάνουν- πρόσθεταν κάθε λίγο και το όνομα ενός καινούριου «υπόπτου». Μέχρι και τα ονόματα δύο υπουργών «έπαιξαν» όχι βέβαια ως ύποπτοι για την καταψήφιση του ασφαλιστικού αλλά ως ηθικοί αυτουργοί στην πιθανή ανταρσία κάποιων κυβερνητικών Βουλευτών. Άλλωστε είναι γνωστό ότι τους τελευταίους μήνες οι περισσότεροι υπουργοί δεν υπερασπίζονται το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής παρά μόνο τις δικές τους αποφάσεις. Συναντάς δηλαδή έναν υπουργό στον διάδρομο της Βουλής και αμέσως σου εκμυστηρεύεται πόσο λάθος κάνει ο Παπακωνσταντίνου, η Κατσέλη, ο Λοβέρδος.
Για κάποιους ίσως, αυτή η διαφοροποίηση είναι υγιές φαινόμενο, για μένα είναι άλλο ένα σημάδι της παρακμής του πολιτικού συστήματος. Αν διαφωνείς φεύγεις, δεν μουρμουράς στους διαδρόμους. Το ίδιο ισχύει και για τους κυβερνητικούς Βουλευτές. Στις κρίσιμες στιγμές που ζούμε θα έπρεπε να είχαν αποφασίσει με κάθε λεπτομέρεια τι είναι καλό και τι είναι κακό για τη χώρα. Και να είχαν πει το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι. Και είναι αστείο για ένα κόμμα εξουσίας να ζητάει τη συναίνεση του λαού και οι βουλευτές του να συμπεριφέρονται σαν πολιτευτές επαρχίας. Να δηλώνουν ότι είναι με τον λαό, ότι διαφωνούν με το μνημόνιο, ότι δε θέλουν το νέο ασφαλιστικό, ότι το ψηφίζουν με το ζόρι, ότι δίνουν μάχες αλλά είναι μόνοι τους και όλες αυτές τις ανοησίες που διαρρέουν ορισμένοι Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ προσδοκώντας να τα έχουν καλά και με τους ψηφοφόρους τους και με τον Παπανδρέου.
Άλλωστε τα ωραία λόγια δεν αρκούν για να σωθεί ένα ασφαλιστικό σύστημα που καταρρέει μέρα με την ημέρα. Άλλωστε ωραία λόγια έλεγαν οι Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και το 2001 όταν πολεμούσαν στους δρόμους το νομοσχέδιο Γιαννίτση. Ανάμεσα τους και κάποιοι που είναι σήμερα υπουργοί (και που σε λίγο θα σηκώσουν το χέρι τους και θα πουν ναι σε ένα πολύ σκληρότερο ασφαλιστικό). Το τι κατάφεραν μπορεί κανείς εύκολα να το δει αν συγκρίνει τις διατάξεις Γιαννίτση με τις διατάξεις Λοβέρδου. Βέβαια θα ακούσατε πολλούς δημοσιογράφους αυτές τις μέρες να λένε ότι είναι δικαίωμα του κάθε βουλευτή να ψηφίζει ή να καταψηφίζει με τους νόμους που προτείνουν οι υπουργοί. Σωστό μόνο που εδώ δεν έχουμε τον νόμο του Λοβέρδου έχουμε ένα μνημόνιο που συμφωνήσαμε με τους δανειστές μας.
Είναι σωστό; Είναι λάθος; Είναι σκληρό; Είναι άδικο; Υπάρχει άλλος δρόμος; Υπάρχουν άλλες λύσεις; Επί αυτού θα πρέπει να τοποθετηθούν οι Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και όχι για τοαν το άρθρο για τη διαιτησία είναι σωστό με τη διατύπωση του Αποστόλη ή τη διατύπωση του Ανδρέα.