Ο Δημήτρης Χριστόπουλος δεν είναι χθεσινός. Για χρόνια τώρα, υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και τουλάχιστον όσοι ασχολούνται με τα δημόσια πράγματα τον γνωρίζουν. Ανάμεσα σ' αυτούς και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ που τον επέλεξε για το ευρωψηφοδέλτιό της. Ο συγκεκριμένος καθηγητής εκφράζει ό,τι πιο προοδευτικό σε ό,τι αφορά τον πολλαπλά δοκιμαζόμενο (και στη χώρα μας) αυτό χώρο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Την έννοια «προοδευτικός», ο Χριστόπουλος την υπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο. Χωρίς υποσημειώσεις και, κυρίως, χωρίς εκπτώσεις.
Αυτό για το οποίο δεν είμαι σίγουρος είναι αν την έννοια αυτή την αντέχει, σε τέτοιο απόλυτο βαθμό, και το κόμμα της Κουμουνδούρου. Και αυτό, όχι γιατί δεν υπάρχουν στελέχη ή μέλη τα οποία δεν ανταποκρίνονται σ' αυτόν τον προσδιορισμό. Αλλά επειδή η τακτική με την οποία η ηγεσία του κόμματος επιχειρεί ν' αναρριχηθεί στην εξουσία, ακυρώνει πολλά από τα χαρακτηριστικά αυτής της έννοιας. Προσπαθώντας να αθροίσει ψήφους, δεν έχει πρόβλημα και ενδοιασμό να τους προσελκύσει από οπουδήποτε. Το αποτέλεσμα, το βλέπουμε. Η περίπτωση Χριστόπουλου είναι ενδεικτική.
Η άποψη Χριστόπουλου για τη μειονότητα, ταιριάζει απόλυτα στη δυτικοευρωπαϊκή κουλτούρα σε ό,τι αφορά τις μειονότητες. Σεβασμός στο διαφορετικό, απόλυτο δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό. Ωστόσο, αυτή η λογική είναι αταίριαστη με πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τα οποία μάλιστα, κατά βάση, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Είναι ΠΑΣΟΚογενή. Μητρόπουλος, Μιχελογιαννάκης και άλλες… δημοκρατικές δυνάμεις, που θα έλεγαν κάποτε.
Δεν ευθύνονται αυτά τα στελέχη για τη στάση τους. Έτσι ήταν πάντα, έτσι λειτουργούσαν και αυτά πίστευαν στα χρόνια που το τότε κραταιό ΠΑΣΟΚ τα φιλοξενούσε στους κόλπους του. Οι ευθύνες ανήκουν σ' αυτούς που προτίμησαν να κάνουν γενναίες υποχωρήσεις και εκπτώσεις προκειμένου να αυξήσουν την επιρροή τους. Αυτό το τελευταίο, η αύξηση της επιρροής στην κοινωνία δηλαδή, δεν είναι φυσικά αρνητικό. Αρκεί να το κάνεις μ’ έναν τρόπο που δεν θα αλλοιώνει θεαματικά ούτε τον χαρακτήρα σου, ούτε τις ιδεολογικές σου αναφορές. Ιδιαίτερα σε θέματα όπως αυτό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της διαχείρισης μειονοτήτων, που ως ζητήματα κυριαρχούν σε πολλές γωνιές του πλανήτη.
Και αν το ένα χαρακτηριστικό της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι η τακτική «ψήφους να φέρνει και σχεδόν απ’ όπου και αν προέρχονται», το δεύτερο είναι ο ερασιτεχνισμός που παρατηρείται στα ηγετικά κλιμάκια του κόμματος. Η Σαμπιχά, αποτελεί την πιο πρόσφατη περίπτωση όπου οι χειρισμοί ήταν παιδαριώδεις. Η τοποθέτηση Γλέζου στο ευρωψηφοδέλτιο, για να σκεπαστούν οι εντυπώσεις από τους χειρισμούς στο θέμα Σαμπιχά, έδειξε πως η διαχείριση κρίσεων, δεν είναι το δυνατό σημείο του ΣΥΡΙΖΑ.
Και τώρα, αυτά που ακούγονται ως πληροφορίες για να αποφευχθεί η αποπομπή Χριστόπουλου (την οποία δεν αντέχει πολιτικά το κόμμα, ένα μήνα πριν από τις εκλογές), είναι ακόμα χειρότερα. Διαβάζω και μαθαίνω, πως σκέφτονται να τοποθετήσουν σ' αυτές τις δυο έρμες θέσεις που έχουν απομείνει στο ευρωψηφοδέλτιο «πατριωτικές υποψηφιότητες»! Ναι, έτσι το αναφέρουν κάποια στελέχη της Κουμουνδούρου: «Πατριωτικές υποψηφιότητες». Άνθρωποι, δηλαδή, που δηλώνουν «Αριστεροί» και προτάσσουν τον πατριωτισμό πολύ ψηλά στην ιεράρχησή τους. Παραβλέποντας προφανώς πως η Αριστερά δεν είχε ποτέ ιστορικά σχέση με πατριδοκαπηλίες.
Η ενοχλημένη από την τοποθέτηση Χριστόπουλου «Πατριωτική Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, επιχειρεί να προωθήσει… ανήσυχους πατριώτες για να εκτονώσουν την τεταμένη κατάσταση. Αν, μάλιστα, ισχύουν οι πληροφορίες για διάφορα ονόματα που ακούγονται (δημοσιογράφοι που αυτοπροσδιορίζονται «Αριστεροί» και λατρεύουν τις εθνικιστικές κορώνες), τότε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα έχει βάλει τόσα αυτογκόλ, που ούτε ο Κεδίκογλου δεν θα φανταζόταν στα όνειρά του…