Δεν πρόκειται για πρόσκληση σε κάποιου είδους περίπατο, ούτε καν για trekking. Πρόκειται για canyoning, αν μη τι άλλο, για κανονική, αλπινιστική εξόρμηση!
Αυτή θα ήταν η σωστή περιγραφή του 2ήμερου συνεδρίου που οργανώνει (στην «ΑΘΗΝΑΪΔΑ», όπου μας είχε ήδη συνηθίσει ο Αλέξης Τσίπρας, την Παρασκευή και το Σάββατο 8/9 Μαρτίου, από πρωίας μέχρι και περί λύχνων αφάς…), το ΙΝΕΡΠΟΣΤ – «Το Ινστιτούτο της Λούκας Κατσέλη και του Γεράσιμου Αρσένη» – μαζί με το Levy Economics Institute – «αυτοί που φιλοξένησαν το ταξίδι Αλέξη Τσίπρα στις ΗΠΑ». Και το προσπαθεί, να το πούμε, ξεδιπλώνοντας αρκετά μεγάλες επιστημονικές, πολιτικές αλλά και μηντιακά αξιόλογες εφεδρείες. Από Dani Rodrik και James Galbraith (οφείλουν να μη χρειάζονται συστάσεις), ή πάλι τον Δημήτρη Παπαδημητρίου (πρόεδρο του Levy) ή την Beatriz Talegon (Γενική Γραμματέα της Νεολαίας της Σοσιαλιστικής Διεθνούς). Από τους «ορθολογικούς του ΣΥΡΙΖΑ» – Δραγασάκη, Μηλιό, Σταθάκη, άντε και Τσακαλώτο – μέχρι τον Τάκη Ρουμελιώτη και τον Γιάννη Πανούση, ή τον Ν. Χρυσόγελο (Ευρωβουλευτή των Πρασίνων), ή τον Σπύρο Κουβέλη, ασφαλώς και τον Γιάνη Βαρουφάκη. Και, στο άνοιγμα, δίνει την πείρα Γεράσιμου Αρσένη – στο κλείσιμο, συνύπαρξη Αλέξη Τσίπρα με Λούκα Κατσέλη. Μην το ξεχάσουμε, καθώς έχει τη δική του λειτουργία: τα σχετικά panels συζήτησης συντονίζουν δημοσιογράφοι με διαφοροποιημένο στίγμα – από τον Στέλιο Κούλογλου και τον Σταύρο Λυγερό (στα πιο «πολιτικά» τραπέζια) μέχρι τον Γιάννη Τριάντη, τον Νίκο Φίλη ή τον Κώστα Αρβανίτη (στα πιο «κοινωνικά»).
Αυτό, όμως, είναι το εξωτερικό περίγραμμα. Γιατί η διοργάνωση «Έξοδος από την Κρίση: Η Πρόκληση της Εναλλακτικής Πορείας», επιδιώκει να εισφέρει και περιεχόμενο – to put some content into policies that may lead politics in the years to come, όπως κωδικοποιείται η επιχειρούμενη προσέγγιση. Ο καμβάς που έχει στηθεί είναι απλός: αφού περιγραφεί το πώς δημιουργήθηκε/πώς προέκυψε η κρίση, θα επιχειρηθεί να σκιαγραφηθεί το ευρωπαϊκό σκηνικό όπως (ελπίζεται ότι) μετεξελίσσεται. Σ’ αυτό πάνω, θα αναζητηθούν οι τρόποι επανεκκίνησης της οικονομίας (και τα προαπαιτούμενά τους…), καθώς και οι κατευθύνσεις από τις οποίες θα μπορούσε να επιδιωχθεί μια «παραγωγική ανασυγκρότηση» (Δηλαδή: Μια δημιουργία νέας παραγωγικής βάσης για την Ελλάδα), αλλά και θα επιδιωχθεί να απαντηθεί η million-dollar question: πώς χρηματοδοτούνται αυτά; Και αφού η συζήτηση αυτή «καθήσει σωστά», πάνω της θα έρθει να στηθεί η συζήτηση για την (ανάκτηση) εκείνου που λέγεται «Κοινωνική Ελλάδα», εν συνεχεία όλη η συζήτηση περί δημοκρατίας/δημοκρατικότητας/λειτουργίας της πολιτείας κοκ. Η κατακλείδα, θα το περίμενε εύλογα κανείς, θα επιδιωχθεί να είναι το πώς συγκροτείται ένα «Κοινωνικό Μέτωπο Ανατροπής» (για να υποστασιοποιηθεί, άλλωστε και το σιβυλλικό «ΕΚΜ» που σταθερά, πλέον, συνοδεύει τον ΣΥΡΙΖΑ).
Υπάρχει, λοιπόν, «εναλλακτική πορεία» για την Ελλάδα του 2013-14; Άμα το εφαρμοζόμενο Πρόγραμμα Προσαρμογής («Μνημόνιο -3» ή όπως αλλιώς το προτιμάτε) προσαράξει, θα το διαπιστώσουμε νωρίτερα απ’ όσο θα θέλαμε. Άμα η «Ευρώπη» αρχίσει να ξεκουνιέται, ομοίως. Αλλιώς, θα μείνει η συζήτηση: κάτι είναι κι αυτό, πάντως. Έχοντας προσπεράσει την εποχή όπου ο ΣΥΡΙΖΑ πίστευε με θέρμη ότι η Γη είναι επίπεδη, τώρα χρειάζεται «περιεχόμενο πολιτικής»: Σ’ αυτό, η συζήτηση βοηθάει. Αποφασιστικά.