«Ξύπνησα νύχτα και μεσ’ στη σκέψη μου άναψαν φώτα». Σήμερα, εγώ και άλλοι συμπολίτες μου μέσα από τα χαλάσματα του νεο-ελληνικού ονείρου, ανθεκτικοί και ευέλικτοι, βόσκοντας σε χώρους όπου μόνο αποφάγια υπάρχουν πια, θα πάμε να ψηφίσουμε, ενοχικοί και έμφοβοι για το αύριο. Κρατηθήκαμε τις προηγούμενες ημέρες μακριά από συγκεντρώσεις, φώτα, μεγάλα λόγια, χαρτοπόλεμο, υποχρεωμένοι να κυνηγούμε πια μόνο την τροφή μας, ακριβώς σαν τις κατσαρίδες. Βιώνουμε μαζί με τις εκλογές και αυτές τις καταστάσεις ενώ μας απειλούν πως θα μας λιώσουν οι απέξω. Πίκρααα!
Είναι όμως κι ένα δικαίωμα. Όχι οι εκλογές, το όνειρο και να η ευκαιρία να πω κι εγώ πώς ονειρεύομαι τις εκλογές κι ας μη με ρωτάει κανείς γι αυτό.
Ήθελα λοιπόν, φθάνοντας μπροστά στην κάλπη να μου έδιναν ένα μόνο ψηφοδέλτιο. Και επάνω του να είναι γραμμένα τα ονόματα όλων των υποψηφίων όλων των κομμάτων. Έτσι θα μπορούσα να διαλέξω αυτούς που πραγματικά προτιμώ από τα διάφορα κόμματα. Και θα ήθελα ακόμη διαβάζοντας αυτό το ένα και μοναδικό χαρτί να μην ξέρω ποιόν ή ποια να πρωτο-διαλέξω. Πρόσωπα αξιόπιστα, αξιόλογα, αξιοζήλευτα. Και να έχουμε Απλή Αναλογική και όχι αυτό το σύστημα για υπανάπτυκτους με τις 50 έδρες επιβράβευση στον πρώτο, που θυμίζει χαρτοπαιξία στο καφενείο με το βαλέ να τα παίρνει όλα.
Ήθελα να μην ψηφίζω σε θλιβερό δημόσιο σχολείο. Γιατί τις βρώμικες κουρτίνες και τα σιδερένια τραπέζια τα έχει ποτίσει η πηχτή αδιαφορία των μεγάλων, γιατί έχουν καταντήσει τόποι εκτόπισης παιδιών. Και είναι έντονη η οσμή από το πέρασμα της Γιανάκου, της Διαμαντοπούλου, του Πανάρετου, του Μπαμπινιώτη…
Ήθελα να ψηφίζω σ’ ένα Κέντρο στην παραλία, να βλέπω θάλασσα για να παίρνω κουράγιο. Γιατί ακόμη και σαν τόπος αυτοκτονίας η θάλασσα με τραβάει. Ή μήπως σε ένα Κέντρο στην οδό Φυλής; Να έρχονται για λίγα λεπτά ελευθερίας και απομόνωσης και τα κορίτσια. (Και για σας που γράψατε τα μύρια όσα και για τους πελάτες: χειροπιαστή εκδήλωση της ανθρώπινης μοναξιάς δεν είναι η επίσκεψη στο μπουρδέλο, ή κάνω λάθος;)
Έγραψα «κορίτσια» και θυμήθηκα ότι θέλω απαραίτητα σε κάθε εκλογική περίοδο να είναι Υπουργοί ο Χρυσοχοΐδαρος και ο «ερωτικός» Αντρέας Λοβέρδος. Διότι οι άνθρωποι για να πάρουν ψήφους κόντεψαν να μηδενίσουν την εγκληματικότητα. Βρήκαν για όλα λύσεις. Έλυσαν δια μιας το Μεταναστευτικό και το τεράστιο Πουτ(ιτ)ανικό πρόβλημα. Βέβαια οι πονηροί επειδή ξέρουν πως θα έρχονται συνέχεια μετανάστες και επειδή άφησαν και απείραχτους τους προαγωγούς των κοριτσιών θα μπορούν να ξαναπαίξουν το έργο ακόμη και σε 40 μέρες, αν ξανα-έχουμε εκλογές (βέβαια δεν μπορούσαν να δίνουν μόνο τις διευθύνσεις των «σπιτιών» (=στούντιο) αντί για φωτογραφίες, οικογενειακά ονόματα κλπ, και όποιος είχε κάνει εκεί επίσκεψη να πηγαίνει στην Ασφάλεια και να βλέπει εκεί τις φωτογραφίες…)
Ήθελα όταν ψηφίζω να μην είναι στο ψηφοδέλτιο ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Να έχει καταλάβει αυτός ή ο αρχηγός του κόμματός του ότι είναι ντροπή να πάρει ακόμη κι εκείνο τον ένα σταυρό που θα βάλει σίγουρα ο ίδιος στον εαυτό του. (Ήθελα βέβαια και να τον ρωτήσω αν όταν πήγαιναν στις Βρυξέλλες οι Έλληνες έπαιρναν πρώτα τηλέφωνο και ρωτούσαν τους ξένους πριν τις διαπραγματεύσεις: Θέλετε να τα κατεβάσουμε μόνοι μας ή θα μας τα κατεβάσετε εσείς;)
Ήθελα να δω στον ύπνο μου και τον Αντωνάκη με το κοστούμι του Πρωθυπουργού που το έχει ράψει εδώ και καιρό και έχει σκάσει να το φορέσει. Να του πω μια γνώμη γιατί κι εγώ κάποτε είχα την άνεση και φόραγα ακριβά καλοραμμένα ρούχα. Μην κοιτάς που τώρα…
Και πριν κλείσω θα ήθελα στις εκλογές που ονειρεύομαι να μην υπήρχαν ο Βενιζέλος και ο Καραμανλής ο μικρός. Πέρα από όλα τα άλλα μου έκανε εντύπωση το ότι ο Ευάγγελος έκανε την τελική συγκέντρωση του στο Σύνταγμα. Ακριβώς εκεί όπου κάποιος απελπισμένος τίναξε τα μυαλά του. Για πράγματα που ο Υπουργός Οικονομικών δεν ήταν αμέτοχος. Τόση αναισθησία…
Και από κοντά ο Καραμανλής. Τον έβγαλαν από το τσουβάλι και μας τον κούνησαν, ότι να, είμαι κι εγώ εδώ, χαρείτε. Αλλά δεν χαίρομαι γιατί έχω πάντα στο μυαλό μου πέρα από όλα τα άλλα πως σ’ εκείνη την περίπτωση της παρακολούθησης των τηλεφώνων του, ένας άνθρωπος έχασε τη ζωή του και ο κ. Καραμανλής δεν μας έδωσε την εντύπωση πως έκανε το παν για να βρεθούν οι υπεύθυνοι για το θάνατό του. Τόση αναισθησία…
Ξέρω Γερμανικά αλλά δεν είναι μέσα στα όνειρά μου να με παίρνει ο Σόιμπλε και να μου υπαγορεύει τι να ψηφίσω. Όπως λέει και εκείνη η γνωστή φράση: «Μ…..ες ξέρω να κάνω και μόνος μου, δεν χρειάζεται να μου λέτε εσείς πώς να τις κάνω».