Εδώ και δέκα ημέρες, η κυβέρνηση επαναλαμβάνει – και διοχετεύει αδιαλείπτως την σχετική “πληροφορία” στα ΜΜΕ – ότι θα δώσει “μάχη” με την Τρόικα για να αποτρέψει περικοπές στα ειδικά μισθολόγια του Δημοσίου. Σε πρώτο χρόνο, ακούγεται λογικό και ανιδιοτελές. Λες, τόσες μειώσεις έχουμε υποστεί, ας γλιτώσουμε και καμία. Και στο Δημόσιο, είναι αλήθεια ότι υπάρχουν κατηγορίες εργαζομένων, που έχουν χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια τους.
Ταυτόχρονα, τα τρία κόμματα τα οποία στηρίζουν την κυβέρνηση επικαλούνται τις προεκλογικές δεσμεύσεις τους, ότι “δεν θα υπάρξουν νέες οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις”. Δεν θέλουν, λοιπόν, να φανούν ανακόλουθοι, πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις. Λογικό κι αυτό.
Για δείτε το, τώρα, κι από την ανάποδη: πρώτα – πρώτα, ποιοί είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι που έχουν ενταχθεί σε ειδικά μισθολόγια; Οι μεγαλύτερες ομάδες είναι επτά: δικαστές, διπλωμάτες, άτομα που διορίζονται με πολιτική απόφαση, πανεπιστημιακοί καθηγητές, γιατροί, αστυνομικοί και ένοπλες δυνάμεις. Μάλιστα.
Σας φαίνονται εσάς ότι όλοι αυτοί είναι ίδιοι ή έχουν κάποιο κοινό σημείο – πέρα από την ιδιότητα του δημόσιου λειτουργού; Εγώ, πάντως, δεν βλέπω τίποτα τέτοιο.
Τί σχέση μπορεί να έχουν, ας πούμε τα πρόσωπα που διορίζονται με πολιτική απόφαση (ακόμη και αν δεχθούμε, με όλη την καλή θέληση του κόσμου, ότι πράγματι διαθέτουν ειδικά προσόντα που απαιτούνται για τα καθήκοντά τους, με τους γιατρούς, ή τους διπλωμάτες, ή τους πανεπιστημιακούς καθηγητές, που είναι δεδομένο ότι αποτελούν τον κορμό του κρατικού μηχανισμού – σε ευαίσθητους τομείς;
Έπειτα, ας δούμε και το εξής: τί σχέση έχουν οι γιατροί-διπλωμάτες-πανεπιστημιακοί με τους αξιωματικούς και τους αστυνομικούς; Όλοι βεβαίως, υπηρετούν σε σημαντικούς τομείς του Δημοσίου, αλλά τί αναλογίες υπάρχουν ανάμεσα στα επαγγέλματα που ασκούν; Πρακτικά, απολύτως καμία.
Ας δούμε και πώς τους αντιμετωπίζει η Πολιτεία, τώρα. Εδώ, επικρατεί ο απόλυτος παραλογισμός. Οι δικαστές αμείβονται καλύτερα από τους γιατρούς – αλλά τόσο πολύ καλύτερα, που σε κάνει να πιστεύεις ότι πρέπει να ζούμε σε μία χώρα όπου η απονομή της Δικαιοσύνης είναι απείρως σημαντικότερη από την ανθρώπινη ζωή.
Αντίθετα, οι πανεπιστημιακοί υπο-αμείβονται σε τέτοιο βαθμό, που σε κάνει να αναρωτιέσαι πού βρίσκουν το κουράγιο και κάθονται να διαβάσουν για να κατακτήσουν τις ακαδημαϊκές κορυφές. Φυσικά, δεν είναι να αναρωτιέσαι, γιατί αναγκάζονται σε πάμπολλες περιπτώσεις να αναζητούν επαγγελματικές δραστηριότητες (εκτός νομίμου πλαισίου) για να συμπληρώσουν το εισόδημά τους…
Στην περίπτωση των ενόπλων δυνάμεων, έχουμε άλλα δεδομένα: η κυβέρνηση επικαλείται, πληροφορούμαι, το “παράδοξο” να αμείβεται ελάχιστα ένας πιλότος μαχητικού, για παράδειγμα, που πετά με ένα μαχητικό δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ. Σωστή η παρατήρηση. Φυσικά, το ίδιο ακριβώς ερώτημα μπορεί να τεθεί και με βάση την αμοιβή που λαμβάνει σήμερα – πριν από κάθε περικοπή των ειδικών μισθολογίων – ο ίδιος πιλότος. Γιατί η διαφορά, αν δεν κάνω λάθος, είναι της τάξης των 300 ευρώ περίπου. Και υποθέτω, ότι δεν είναι αυτή η διαφορά που καθιστά “λογικό” το σημερινό καθεστώς και “παράλογο” εκείνο το καθεστώς που θα διαμορφωθεί, έπειτα από τις εν λόγω περικοπές. Με άλλα λόγια, αν είναι πραγματικά ευαίσθητο το θέμα των πιλότων, θα έπρεπε να το ξαναδούμε και να αυξηθούν οι αποδοχές τους, έτσι κι αλλιώς.
Υπάρχει, τέλος, το επιχείρημα – ανέκδοτο, ότι τα ειδικά μισθολόγια δε μπορούν να περικοπούν, γιατί υπάρχουν και οι αστυνομικοί στο δρόμο, που παίρνουν μερικά κατοστάρικα το μήνα και διακινδυνεύουν τη ζωή τους κάθε μέρα. Τους επικαλούνται, δηλαδή, για να μην αγγίξουν και τους παραφουσκωμένους μισθούς των δικαστών! Μόνο που τους αστυνομικούς, θα πρέπει να τους κοιτάξει στα μάτια το ίδιο το πολιτικό σύστημα για να τους εξηγήσει, γιατί βρίσκονται κάθε τόσο χρήματα για να εξισώνονται οι μισθοί των δικαστών με εκείνους των βουλευτών (και τούμπαλιν…), αλλά ποτέ για να βελτιωθούν οι αμοιβές των αστυνομικών – ούτε καν εκείνων που επιλέγουν το “πεζοδρόμιο”, σε αντίθεση με ορισμένους συναδέλφους τους που βολεύονται στις θέσεις των συνοδών “υψηλών προσώπων”, ή στα γραφεία των αστυνομικών τμημάτων.
Ας αφήσουν, λοιπόν, οι κυβερνώντες το παραμύθι περί ειδικών μισθολογίων και οριζοντίων περικοπών. Και ας μας εξηγήσουν, αν μπορούν, γιατί δεν ξεχωρίζουν το ένα ειδικό μισθολόγιο από το άλλο; Δεν είναι όλα ίδια και δεν μπορεί να τύχουν της ίδιας μεταχείρισης, γιατί αν αυτό συμβεί, απλώς θα διαιωνιστούν οι υφιστάμενες αδικίες και παραλογισμοί.
ΥΓ: Μιλώντας για παραλογισμούς, μην ξεχάσω και τα “ειδικά μισθολόγια” στις ΔΕΚΟ, που επιτέλους μπαίνουν στη σειρά για να επανεξεταστούν. Καιρός ήταν. Αρκετά με τους τύπους που παριστάνουν τους συνδικαλιστές.