Διάβασα και εγώ τη συνέντευξη Πάγκαλου στην εφημερίδα του Χατζηνικολάου. Η αλήθεια είναι ότι όταν την είδα στο περίπτερο δεν έδειξα και μεγάλο ενθουσιασμό καθότι οι πολιτικοί έχουν παραγίνει βαρετοί. Μόνο ο στόμφος τους έχει μείνει από μια εποχή που τους κοιτάζαμε στο στόμα. Λένε κοινοτoπίες ή αναμασάνε στερεότυπα για ένα ακροατήριο που πλέον δεν υπάρχει.
Έχω κάνει πολλές φορές το τεστ με φίλους μου αλλά θα ήταν ενδιαφέρον να γίνει και μια έρευνα και να ρωτήσουν τους αναγνώστες μιας εφημερίδας αν έχουν διαβάσει έστω και 2 ερωτήσεις από τα σεντόνια των πολιτικών συνεντεύξεων που δημοσιεύουν. Η μόνη χρησιμότητα τους είναι ότι γεμίζουν τις ζελατίνες και τα ντοσιέ των πολιτικών, κάτι που (πιθανόν) αυξάνει την αυτοπεποίθηση τους για τους μεταξύ τους αγώνες. Ο Πάγκαλος βέβαια δεν είναι από αυτούς. Ακόμη κι αν δεχτούμε την άποψη του Συνασπισμού ότι είναι «συκοφάντης, προβοκάτορας και εμπαθής πολέμιος της Αριστεράς», οι συνεντεύξεις του πάνε την κουβέντα λίγο παραπέρα από τα συνηθισμένα.
Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης είπε λοιπόν ότι αυτοί που διαφωνούν ριζικά με την πολιτική του Παπανδρέου πρέπει να φύγουν από τις θέσεις ευθύνης. Αυτό που συστήνει ο κ.Πάγκαλος στους υπουργούς και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ είναι και σωστό και χρήσιμο. Ο καθένας σε αυτό τον τόπο πρέπει επιτέλους να κάνει αυτό για το οποίο διορίζεται και αυτό για το οποίο πληρώνεται. Κανείς δεν επέλεξε τον άλφα ή βήτα βουλευτή για να μας βγάλει από την κρίση. Αν θεωρούν ότι υπάρχει άλλος δρόμος ας τον τραβήξουν. Ας πάψουν όμως να διαφωνούν μπροστά στα μικρόφωνα ψηφίζοντας όμως στην συνέχεια τις προτάσεις της κυβέρνησης. Και η (οικονομική) πίτα ολόκληρη και ο (κομματικός) σκύλος χορτάτος δεν γίνεται.
Μετά ο κ.Πάγκαλος επιτέθηκε στον κ.Τσίπρα κατηγορώντας ότι είναι υπέρ της διάλυσης των πάντων γιατί τίθεται επικεφαλής διαδηλώσεων που περιλαμβάνουν εξωκοινοβουλευτικά στοιχεία κλπ κλπ. Ανεξαρτήτως της εριστικής φρασεολογίας που αρέσκεται να χρησιμοποιεί ο κ.Πάγκαλος υπάρχει ένα ερώτημα για τις διαμαρτυρίες των κομμάτων της Αριστεράς. Ποιες από αυτές τις κινητοποιήσεις θα ήταν αποδεκτές αν τις οργάνωναν τα κόμματα της Δεξιάς;
Να σας δώσω ένα παράδειγμα:ο Συνασπισμός και οι Βουλευτές του μετά από σύντομη μάχη με τις αστυνομικές δυνάμεις, πέτυχαν να αναρτήσουν ένα πανό στην πρόσοψη της Βουλής εναντίον των οικονομικών μέτρων. Το ίδιο έκαναν προ ημερών και τα στελέχη του ΚΚΕ τα οποία κατέλαβαν το υπουργείο Οικονομικών και πιο πριν το Χρηματιστήριο. Τις ίδιες ώρες το ΛΑΟΣ του κ.Καρατζαφέρη έδινε μάχη για να μην πάρουν την ελληνική ιθαγένεια οι μετανάστες που ζουν στην Ελλάδα. Τι θα λέγαμε λοιπόν αν οι βουλευτές του Ορθόδοξου Συναγερμού, με σταυρούς, μανουάλια και ελληνικές σημαίες, απωθώντας τους αστυνομικούς, ανέβαιναν τα σκαλοπάτια τις Βουλής και έβαζαν ένα πανό που θα έλεγε «έξω οι ξένοι» ή κάτι τέτοιο πιο εκλεπτυσμένο; «Έλληνας γεννιέσαι δεν γίνεσαι», ας πούμε, στην πρόσοψη του υπουργείου Εσωτερικών. Και μη πει κανείς άλλο ο φόβος για την οικονομία και άλλος ο φόβος για τους μετανάστες γιατί τότε ποιος θα αποφασίσει ποιος φόβος θα αναρτάται στην πρόσοψη της Βουλής και ποιος όχι; Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία του ΠΑΣΟΚ, η αστυνομία, η Ακαδημία Αθηνών; Ο εργάτης; ποιος εργάτης; Ο δεξιός ή ο αριστερός;
Ο κ.Πάγκαλος φέρεται τέλος να είπε ότι «ο πολιτικός πρέπει να ξέρει να δένει τον εαυτό του στο κατάρτι και αν χρειαστεί, να βάλει και βουλοκέρι στα αυτιά». Σωστό κι αυτό αλλά μάλλον στο υπουργικό συμβούλιο θα έπρεπε πρωτίστως να το πει. Στα μισά υπουργεία δεν κινείται φύλλο και όχι βεβαία γιατί η Παπαρήγα και ο Τσίπρας είναι στο δρόμο, αλλά γιατί το σακουλεύουν το θέμα που θα έλεγε και ο Ζαμπέτας (τον οποίο φαίνεται να συνεχίζει να μελετά ο αντιπρόεδρος της χάι – τεκ κυβερνήσεως).