Ο ΣΥΡΙΖΑ και η κοινωνία

Η αναβλητικότητα και κωλυσιεργία είναι τα εργαλεία διαχείρισης της πολιτικής συγκυρίας. Το αν θα είναι αποτελεσματικά θα το δούμε την άνοιξη.

Μιχάλης Μιχαήλ

Μπορεί οι διαπραγματεύσεις με τους εκπροσώπους των δανειστών να έκλεισαν μετά από δραματική διαδρομή τα ξημερώματα της Τρίτης και με επώδυνο συμβιβασμό τόσο για το ζήτημα των «κόκκινων δανείων» όσο και για τη δυνατότητα πλειστηριασμών κατοικιών, παράλληλα όμως, η ανομολόγητη προσοχή στο κυβερνητικό επιτελείο και στη κομματική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει στραμμένη στο το πώς θα αντιδράσει η κοινωνία στην εφαρμογή των μνημονιακών δεσμεύσεων.

Αν, μάλιστα, ληφθεί υπόψη ότι στη πολιτική ατμόσφαιρα που διαμορφώνεται προστεθεί αφενός η υπόθεση Πανούση και οι νέοι υπαινιγμοί του για στοιχεία που θα αποκαλυφθούν το επόμενο διάστημα κι αφετέρου η αναπόφευκτη είσοδος στη διακεκαυμένη ατζέντα του ασφαλιστικού και του φορολογικού, η προσοχή γίνεται αδημονία και έντονος προβληματισμός για το εύρος και την ένταση της κοινωνικής αντίδρασης.

Επιπλέον ο εντεινόμενος ακτιβισμός του ΚΚΕ και των συνδικάτων φορτίζει τις κοινωνικές εντάσεις ενώ δεν διαφαίνεται συνεννόηση με την αντιπολίτευση. Εφόσον οι αγρότες προχωρήσουν σε μαζικές κινητοποιήσεις, με τον αποκλεισμό οδικών κόμβων, δυσκολεύοντας την ούτως ή άλλως εύθραυστη οικονομική δραστηριότητα, η κοινωνική αναταραχή στη χώρα κλιμακώνεται τάχιστα.

Είχαμε τα «καθιερωμένα» επεισόδια στα Εξάρχεια με το τέλος της πορείας του Πολυτεχνείου. Η υπόθεση Πανούση «προτρέπει» τον αντιεξουσιαστικό χώρο σε δυναμική παρουσία. Το ιδεολογικοπολιτικό κλίμα που διαμορφώνεται στον χώρο αυτό οδηγεί σε λήξη της «εκεχειρίας» που υπήρξε τα τελευταία χρόνια. Έτσι εξηγούνται οι αψιμαχίες κατά την κατάθεση στεφάνου από τον Αλέξη Τσίπρα στο Πολυτεχνείο. Ενδεικτικό ακόμη των διαθέσεων που επικρατούν στον χώρο αυτό, ήταν το πνεύμα της ανοιχτής επιστολή του Νίκου Ρωμανού, από τίς φυλακές, καθώς πλησιάζει και η επέτειος της δολοφονίας του Α. Γρηγορόπουλου.

Ταυτόχρονα υποβόσκει η ένταση σε όλο το φάσμα της Παιδείας, για την υποχρηματοδότηση και τις ελλείψεις της , αφού η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ είναι ανύπαρκτη για να «φιλτράρει» τον ακτιβισμό που εκδηλώνεται, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία της πέρασε, μετά τη ψήφιση του Μνημονίου, στη Λαϊκή Ενότητα ή αυτονομήθηκε.

Παράλληλα όλο και περισσότερα στελέχη του κυβερνητικού μπλοκ αποδέχονται ότι η «μητέρα των μαχών», όπου πρόκειται να δοκιμαστεί σοβαρά η αντοχή του κυβερνητικού σχήματος, θα δοθεί με τις αποφάσεις που θα ληφθούν για τις αλλαγές στο Ασφαλιστικό, τον Δεκέμβριο. Διαπιστώνουν ότι συνεχώς ανοίγονται μέτωπα με κοινωνικές ομάδες που στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων χρόνων και τον έκαναν κυβέρνηση, αφού οι σχετικές αποφάσεις δυασαρεστούν τους πάντες, ενώ οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας υποδαυλίζονται από τις οργανωμένες δυνάμεις του ΚΚΕ συμπαρασύροντας συνδικάτα και φορείς.

Στα κυβερνητικά και κομματικά κλιμάκια ήδη έχουν αρχίσει να αναζητούν εκείνη τη στρατηγική και τους χειρισμούς ώστε η κατάσταση να μην ξεφύγει και να βρίσκεται σε διαχειρίσιμο πλαίσιο με το μικρότερο δυνατό κόστος. Παρότι εκτιμούν πως δεν πρόκειται να πέσει η κυβέρνηση εξ αιτίας των αντιδράσεων, οι συνθήκες που δημιουργούνται δεν την ευνοούν.

Με δεδομένο ότι η αλλαγή πολιτικής δεν είναι εφικτή και οι πιέσεις για εφαρμογή των δεσμεύσεων από τους εταίρους παραμένουν ισχυρές, στις συζητήσεις στο κυβερνητικό στρατόπεδο πρωτίστως καταγράφεται η επιλογή για επικοινωνιακού τύπου αντιμετώπιση των κοινωνικών κινητοποιήσεων και των πολιτικών αντιδράσεων.

Αναμένεται, έτσι, να «πιέσουν» τόσο η ΝΔ όσο και τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης που ψήφισαν το καλοκαίρι το τρίτο Μνημόνιο, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να στηρίξουν τη κυβέρνηση για να περάσει τον κάβο. Προς τούτο θα σπεύσουν να αξιοποιήσουν τις υποδείξεις Ευρωπαίων παραγόντων προς την αντιπολίτευση να μην το παρατραβήξει και να αφήσει περιθώρια ανάσας στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ.

Ταυτοχρόνως, πρόκειται να αναδειχθεί η διάθεση σε κύκλους των εταίρων για χαλαρότερη προσαρμογή λόγω της έξαρσης του προσφυγικού προβλήματος ενώ θα επιδιωχθεί η διολίσθηση του χρόνου εφαρμογής συγκεκριμένων δεσμεύσεων. Είναι συνεπώς εμφανές ότι η αναβλητικότητα και κωλυσιεργία είναι τα εργαλεία διαχείρισης της πολιτικής συγκυρίας. Το αν θα είναι αποτελεσματικά θα το δούμε την άνοιξη.