Είναι κάποιοι μήνες τώρα που με στοιχειώνει αυτή η φανταστική ιστορία. Εφιάλτης, που κάθε βράδυ με κάνει να πετάγομαι απ’ τον ύπνο μου, τον λίγο που έχω έτσι κι αλλιώς.
Ο κυβερνήτης έχει κλειδωθεί στο πιλοτήριο. Το αεροπλάνο χάνει ύψος συνεχώς. Όλοι του χτυπούν τη πόρτα, κι εγώ μαζί, και του φωνάζουμε «άνοιξε Χριστιανέ, θα τσακιστούμε!».
Δεν ακούγεται τίποτα. Ίσως εμείς να φωνάζουμε πολύ, οι απ’ έξω, σκέφτομαι, καθώς το αεροπλάνο έχει πάρει κλίση κάθετη πια.
Το «άνοιξε, Χριστιανέ», έχει εξασθενήσει. Καλύπτεται από ιαχές διθυραμβικές. «Μαζί σου κυβερνήτα». «Μαζί σου ως τον θάνατο».
Κι αυτή είναι η τελευταία, εφιαλτική μου ανάμνηση λίγο πριν ακουστεί η έκρηξη και χαθώ μέσα σε μια λευκή δεσμίδα φωτός που οδηγεί κάπου πολύ μακριά…
Όταν ξύπνησα, χωρίς να ξέρω πού, άκουσα την είδηση ότι ένα καταθλιπτικός κυβερνήτης έριξε το αεροπλάνο του επάνω σ’ ένα βουνό, σκοτώνοντας όλους τους επιβάτες. Και βεβαίως, και τον εαυτό του!…