Δεν πρέπει να περάσει γλωσσικά απαρατήρητη η επιχειρηματολογία τής δήλωσης Καραμανλή. Γιατί είναι αντιπροσωπευτική μιας νοοτροπίας. Ο πρώην πρωθυπουργός αποφάνθηκε την περασμένη Κυριακή: «Εγώ τον Τσίπρα τον “πάω”. Έχει κάτι το φρέσκο. Πέτυχε να είναι αξιωματική αντιπολίτευση με πολύ υψηλό ποσοστό».
Δεν θα μείνω στην πολιτική πλευρά της δήλωσής του (άλλωστε, ακόμα και ο πλέον άσχετος μπορεί να καταλάβει ότι η «εκτίμηση» είναι μπηχτή στον Σαμαρά για όσα είπε ο υπουργός του περί εκτίναξης του χρέους επί Γαλάζιας διακυβέρνησης). Θα αναφερθώ στην επιχειρηματολογία υπέρ Τσίπρα από την άποψη της γλώσσας – στο ‘κάτι φρέσκο’ και ‘στα ποσοστά’– κι ο λόγος μου δεν αφορά καθόλου τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ.
Για να πείσει ο κ. Καραμανλής και να τον πιστέψουμε, θα έπρεπε να είχε δώσει δείγματα διορατικότητας επί πρωθυπουργίας του. Ότι το μάτι του έκοβε και τότε, όταν επέλεγε συνεργάτες, τοποθετούσε υπουργούς και στελέχωνε το κόμμα του και την Κυβέρνηση. Ότι ήξερε να κόβει φάτσα και να βγάζει συμπέρασμα.
Εκ του αποτελέσματος όμως, δεν τεκμαίρεται κάτι τέτοιο. Ήταν ο Παυλίδης, ο Βουλγαράκης, ο Παυλόπουλος οι πιο σωστές επιλογές που του βγήκαν και απέδωσαν; Είχε δει και σ’ αυτούς τη φρεσκάδα, τη γόνιμη σκέψη (την οποία βλέπει τώρα και στον κ. Τσίπρα); Ή μήπως είχε προοιωνιστεί την αποτελεσματικότητα του Αλογοσκούφη, του Παπαθανασίου, του Ορφανού, του Πολύδωρα και των υπολοίπων με την ίδια σιγουριά που τώρα αποφαίνεται για κάποιον άλλον; Ο πολιτικός του βίος δεν συνηγορεί υπέρ του, το κυβερνητικό του έργο τον διαψεύδει.
Ακόμα χειρότερο επιχείρημα υπέρ του Τσίπρα είναι ότι «πέτυχε – λέει- να είναι αντιπολίτευση με πολύ υψηλό ποσοστό». Και ο ίδιος, εξάλλου, είχε καταφέρει να οδηγήσει το κόμμα του δύο φορές στην εκλογική νίκη. Ποιο το αποτέλεσμα; Τα δημοσιονομικά ελλείμματα πήραν την ανηφόρα, το διογκωμένο ήδη χρέος εκτινάχτηκε στα ύψη, και ξεκίνησε η πορεία προς τη άβυσσο την οποία ολοκλήρωσαν οι επόμενοι θριαμβικά.
Θέλω να πω ότι χωρίς στόχο, δίχως πρόγραμμα, δίχως όραμα, χωρίς δουλειά και πυγμή, ραθυμώντας και περί άλλα τυρβάζοντας, τι νόημα έχει η εκλογική νίκη; Επομένως, τα κριτήρια που θέτει ως βάση του συλλογισμού του είναι έωλα. Αυτό το κριτήριο ακριβώς ‘πώς θα πάρουμε τις εκλογές’ – αναγκαίο αλλά ελάχιστα επαρκές – άνοιξε το δρόμο στο πολιτικό ψεύδος και στην πελατειακή τακτική.
Η ανωτέρω διατύπωση Καραμανλή δείχνει ότι ο πολιτικός κόσμος δεν έμαθε. Δεν άλλαξε αντίληψη, συμπεριφορές και γλώσσα. Αυτήν την αλλαγή νοοτροπίας θα ήθελε ο μέσος πολίτης να την ανιχνεύσει στη γλώσσα πρωτίστως – και στην πράξη – του πολιτικού κόσμου.
Κι αντί γι’ αυτό, τι εξακολουθεί να ακούει ο καθένας μας ; Κουβέντες που θυμίζουν οπαδούς οι οποίοι ενδιαφέρονται μόνο να παίρνει τίτλους η ομάδα τους. Με τι χρηματισμούς, με τι μαφιόζικες μεθόδους, καθόλου δεν τους νοιάζει. Γι’ αυτό και η χώρα κι οι θεσμοί πήγαν κατά διαβόλου. Η πολιτική ζωή εξαντλούνταν στο ντέρμπι της επόμενης Κυριακής, η δε επίτευξη των στόχων ακολουθούσε πρακτικές Ψωμιάδη.
Όχι δεν είναι κριτήρια πολιτικά αυτά. Δεν είναι λογική. Ας μου έλεγε ο Καραμανλής ότι τον πάει τον Τσίπρα γιατί είναι Παναθηναϊκός, να τον πιστέψω. Κι εγώ μαζί.