Να ξεκινήσουμε με μια υπόθεση εργασίας, βασισμένη στα σενάρια που κυκλοφορούν τα τελευταία εικοσιτετράωρα αναφορικά με τον ανασχηματισμό. Στην κρίσιμη θέση του υπουργείου Οικονομικών, τοποθετείται πρόσωπο-έκπληξη, ο καλύτερος που θα μπορούσε να υπάρξει. Δεν ξέρω ποιος μπορεί να είναι αυτός, ας τον ονομάσουμε απλά «ο καλύτερος». Αναρωτιέμαι, τι θα μπορούσε να κάνει αυτός. Τι περισσότερο από τον Στουρνάρα; Φαντάζομαι, πως το μόνο που θα μπορούσε να πετύχει, είναι να μας προκαλέσει ένα μικρό ενδιαφέρον, για δευτερεύοντα όμως πράγματα. Η παρουσία του, οι δηλώσεις του, οι συνεργάτες του κ.ο.κ. Ως εκεί.
Θα μπορούσε «ο καλύτερος» να μην υλοποιήσει τις δεσμεύσεις που έχει η κυβέρνηση απέναντι στους δανειστές; Θα μπορούσε να σκίζει κάθε ημέρα τα μνημόνια, όπως μας έλεγε ο πρωθυπουργός προεκλογικά; Θα μπορούσε να σηματοδοτήσει μια διαφορετική οικονομική πολιτική που θα έδινε ανάσες στην κοινωνία και την ίδια την πραγματική οικονομία; Οι απαντήσεις, δεν μπορεί παρά να είναι αρνητικές. Όποιος κι αν είναι αυτός, η ουσία δεν μπορεί ν' αλλάξει για τα κυρίαρχα ζητήματα, αυτά τα οποία επηρεάζουν καθοριστικά τις ζωές μας.
Προφανώς και δεν ισχυρίζομαι πως τα πρόσωπα δεν παίζουν ρόλο. Αλλά αυτό συμβαίνει σε σχετικά ομαλές καταστάσεις. Όχι σε ειδικές όπως αυτή που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, όπου οι δυνατότητες μιας κυβέρνησης να κάνει θεαματικές αλλαγές, τουλάχιστον στην οικονομία, είναι περιορισμένες. Τα μνημόνια, αποτελούν απόλυτες δεσμεύσεις τις οποίες έχουν υπογράψει οι κυβερνήσεις. Και για να παρεκλίνεις από αυτές, προφανώς θα πρέπει να έχεις ένα εναλλακτικό σχέδιο, το οποίο τουλάχιστον εγώ δεν έχω δεί. Και όχι μόνο απο τη σημερινή κυβέρνηση.
Είναι σίγουρο, πως αν στη θέση του Γ. Βρούτση τοποθετηθεί ένας ικανότερος διαχειριστής των θεμάτων που αφορούν την ανεργία, μπορεί να μην κάνει προκλητικές δηλώσεις για «μεγάλο περιορισμό της μαύρης εργασίας», ή να πανηγυρίζει για «μείωση της ανεργίας κατά 0,01%!». Ωστόσο και ο διάδοχος Βρούτση, συγκεκριμένες πολιτικές θα κληθεί να υλοποιήσει με περιορισμένες δυνατότητες να ξεφύγει απο αυτές. Κάτι ανάλογο ισχύει και για μια σειρά από κρίσιμα υπουργεία. Δεν ξέρω τι περισσότερο μπορεί να κάνει ο διάδοχος Γεωργιάδη, εκτός από το να περνάει περισσότερο από τον χρόνο του στις τηλεοράσεις απ' ό,τι στο υπουργείο κ.ο.κ.
Ωστόσο, ακόμα και για κάποια μικρά περιθώρια που υπάρχουν σε επιμέρους υπουργεία για μια καλύτερη διαχείριση, δεν μπορεί κάποιος να είναι περισσότερο αισιόδοξος. Ο ανασχηματισμός -όπως έχει δείξει το παρελθόν χωρίς καμμία εξαίρεση- θα κινείται με βάση τις ισορροπίες κάθε τύπου. Να υπουργοποιήσουμε πολιτικούς που έδωσαν μάχη στις πρόσφατες εκλογές και την έχασαν (π.χ. Κουμουτσάκος). Να βάλουμε κάποιους περισσότερους από το ΠΑΣΟΚ για να μη μας απειλεί ο Βενιζέλος. Να κάνουμε υπουργούς σε εκλογικές περιφέρειες όπου το κόμμα υστέρησε δραματικά στις εκλογές. Και άλλα τέτοια… ωραία, αλλά απόλυτα ανούσια. Εντελώς ανούσια, παρότι πολλά μέσα ενημέρωσης προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, κραυγάζοντας εδώ και ημέρες για «σαρωτικό ανασχηματισμό» και άλλα τέτοια ηχηρά…