Είναι ο Χαράλαμπος Αθανασίου από τα καλύτερα δείγματα που έχει δώσει το δικαστικό σώμα. Επί χρόνια πρόεδρος της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων με άνω του 70% των ψήφων, αλλά και εκλεγμένος προϊστάμενος στο Πρωτοδικείο Αθηνών, πέρα από το ότι κατόρθωσε -με γνωστές συντηρητικές καταβολές ο ίδιος- να κρατηθεί η Ένωση μακριά από κομματικές επιρροές, είχε παραδοσιακά το θάρρος του δημοσίου λόγου. Όταν οι Τροϊκανοί με τη γνωστή «εύκολη» κριτική στάση τους επισκέπτονταν τη Δικαιοσύνη, ευθέως τους αντέταξε ότι η ποιότητα απονομής της Δικαιοσύνης στην Ελλάδα δεν είναι στραβή, οι υλικές συνθήκες λειτουργίας της είναι που την πάνε τραγικά πίσω. επίσης δημόσια είχε διατυπώσει την άποψη ότι τα διαδοχικά νομοσχέδια για την επιτάχυνση απονομής της Δικαιοσύνης έχουν προσχηματικό εν πολλοίς χαρακτήρα. Ενώ δεν δίστασε να πει δημόσια ότι οι πολιτικοί προσπαθούν παγίως να χειραγωγήσουν τη Δικαιοσύνη (προτού επιλεγεί για το ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Ν.Δ., αυτό) ούτε να συστήσει μεγαλύτερη φειδώ στη σύσταση Εξεταστικών και Προανακριτικών από τη Βουλή, ούτε πάλι να προβλέψει ότι «θα έρθει εποχή που οι υπουργοί θα αρνούνται να υπογράψουν συμβάσεις με υψηλό οικονομικό αντίκρισμα».
Στην πολιτική του, πάλι, παρουσία έχει δείξει ενδιαφέρουσα αυτοσυγκράτηση, όπως όταν απευθύνθηκε από την πρώτη θέση του Επικρατείας στη δεύτερη (για να στεγασθεί η Ντόρα Μπακογιάννη), ή πάλι όταν βρέθηκε αναπληρωτής υπουργός με υπουργό Αντώνη Ρουπακιώτη (για να συστεγασθεί η ΔΗΜΑΡ στην Τρικομματική). όσο κι αν διαφωνούσε με επιλογές σαν του αντιρατσιστικού -από αυτόν «βγήκε» η γραμμή ότι το 90% των διατάξεων του νομοσχεδίου Ρουπακιώτη καλύπτονταν ήδη από την υφιστάμενη ποινική νομοθεσία, ανεξάρτητα αν την άποψη αυτή την πήγαν βόλτα εν συνεχεία επικοινωνιακά οι άνθρωποι του στενού περιβάλλοντος Σαμαρά- ποτέ δεν επέτρεψε στον εαυτό του να εκτραπεί ad hominen.
Αντίθετα, σ’ όλες τις δημόσιες και μάλιστα τις τηλεοπτικές τοποθετήσεις του προσπαθούσε να εξηγήσει, συχνά με τεχνική επιμονή- «ξέρετε, αυτά δεν λέγονται με απλά λόγια, γιατί είναι αληθινά περίπλοκα», εξηγούσε με αφοπλιστικό τρόπο- τις θέσεις του. Και όταν του έλεγες ότι η νομοθέτηση έχει και μιαν διακηρυκτική-πολιτική διάσταση ηθικής/πολιτικής εναντίωσης στη Χρυσή Αυγή (που γι' αυτήν μας κοιτάζουν ως outlier, ως πολιτικό παράδοξο που δεν την προωθούμε, οι Ευρωπαίοι «εταίροι» μας) ευθέως σου αντέτεινε ότι αντιλαμβάνεται μεν τη θέση σου, αλλά διαφωνεί – «δεν είναι αυτός ο ρόλος της νομοθετικής λειτουργίας».
Δώσαμε όλο αυτό το πορτραίτο της διαδρομής και δημόσιας παρουσίας του Χαράλαμπου Αθανασίου για να πούμε πόσο λάθος -πόσο απόλυτα σωστή τεχνικά, αλλά τραγικά λάθος στην ουσία της- ήταν και είναι και (φοβούμεθα) θα παραμείνει η άποψή του σχετικά με την υπόθεσή της, για τρίτη φορά παράταση της προφυλάκισης του επί 18+12 μήνες κρατούμενου Κώστα Σακκά. (Τον Δεκέμβριο του 2010 άρχισε η προσωρινή κράτησή του – χαρακτηριστικό της political correctness, δηλαδή υποκρισία του δικαιϊκού μας συστήματος η μετονομασία της προφυλάκισης σε «προσωρινή κράτηση» – ήδη τελειώνει πλέον Ιούνιος του 2013).
Ο Σακκάς κατηγορήθηκε αρχικά για συμμετοχή σε μη-προσδιορισμένη τρομοκρατική οργάνωση, συν οπλοκατοχή. Ήδη κατηγορείται για συμμετοχή στους «Πυρήνες της Φωτιάς». Αρνείται διαρρήδην την κατηγορία, πλην όμως δηλώνει όχι μόνο την αναρχική/αντιεξουσιαστική ένταξή του αλλά και τη θετική του στάση στην πρακτική του «ένοπλου αγώνα». Μη βιαστείτε να πείτε: «Άρα ομολογεί…». Στη Δύση, ποινικά και αξιολογείται η πράξη. Όχι η άποψη, οποιαδήποτε άποψη. Λίγο πριν λήξει το συνταγματικά θεσπισμένο ανώτατο όριο προφυλάκισής του, του απαγγέλθηκε δεύτερη κατηγορία τον Απρίλιο του 2012 κατά 288 ΚΠοινΔ για τη συναφή εγκληματική συμπεριφορά. Τώρα έχει μόλις ξεκινήσει η -πρώτη- δίκη του, και το Συμβούλιο Εφετών Αθηνών του τράβηξε μιαν ακόμη 6μηνη παράταση προφυλάκισης, παρά την υποβολή αντιρρήσεων στη «διαδοχική επιβολή προσωρινών κρατήσεων δια της κατάτμησης της υπόθεσης».
Ο ίδιος ο Κ. Σακκάς, μετά την απόρριψη των αντιρρήσεών του από το Δικαστικό Συμβούλιο βρίσκεται σε απεργία πείνας (στο Κρατικό Νίκαιας) και η υπόθεσή του έχει αρχίσει να κάνει τον γύρο της Ευρώπης ως κλασσική υπόθεση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στο θέμα είχε τοποθετηθεί -απαντώντας σε ερώτηση ΣΥΡΙΖΑ- ως υπουργός Δικαιοσύνης ο Αντ. Ρουπακιώτης με αναφορά στην αρχή της «μη παρεμβάσεως στο έργο της απονομής δικαιοσύνης» λέγοντας ότι «οι δικαστικές αρχές είναι αποκλειστικά αρμόδιες για την εκτίμηση των στοιχείων που περιέρχονται εις γνώσιν τους […] για την εξέλιξη μιας ποινικής υπόθεσης». Ο Χαρ. Αθανασίου, ως διάδοχος Ρουπακιώτη, πήγε ακόμη παραπέρα – θεώρησε νομικά ορθή την κρίση του Δικαστικού Συμβουλίου.
Ακριβώς όμως λόγω της διαδρομής Αθανασίου και στο δικαστικό σώμα και τώρα στην πολιτική/δημόσια σφαίρα, η υπόθεση Σακκά θα ‘πρεπε να ξυπνήσει μέσα του -και μέσα σε όποιον νομικό, αλλά και σε οποιονδήποτε συνειδητοποιημένο πολίτη- τα αντανακλαστικά του summum jus, summa injuria. Το γεγονός ότι η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα καθυστερεί τόσο στην εκδίκαση «βαριών» υποθέσεων, ώστε κατηγορούμενοι να εκτίουν προ-ποινή ετών πριν καν δικαστούν, αποτελεί ατιμία (χρησιμοποιούμε τον όρο εν πλήρει συνειδήσει) για το δικαιϊκό σύστημα και αποτελεί προσβολή για την κοινωνία. Το ότι η Ελλάδα το 2001 «χρειάστηκε» να θέσει, με συνταγματική αναθεώρηση, όριο στην πρακτική της λάθρα παρατάσεως του 18μήνου της προφυλάκισης το οποίο τώρα, ανέμελα ή και βασανιστικά, εκ νέου καταστρατηγείται, οφείλει να ξυπνήσει κάποια αντανακλαστικά. Ο κ. Αθανασίου καλείται σε μετάνοια με τα δικά του κριτήρια: η επιβολή προ-ποινής και η έκτισή της προτού υπάρξει δικαστική κρίση δεν προσβάλλει μόνον τα ανθρώπινα δικαιώματα ή τη λειτουργία του κράτους δικαίου. Προσβάλλει τον πυρήνα της έννοιας «δικαιοσύνη» και καταλήγει να δικαιώσει όσους ισχυρίζονται ότι ζούμε σε μια πολιτεία επικράτησης του τυχαίου και της ισχύος. Αυτό δεν είναι καλό – για κανέναν.