Όσοι μας επισκέπτεσθε εδώ στο protagon.gr πιο συχνά και μας έχετε περιλάβει στο διαδυκτιακό τοπίο σας, ίσως να προσέξατε οτι τις τελευταίες μέρες έχω σημείωσει πολλές απουσίες. Θα ήμουν απών και σήμερα αν δεν αποφάσιζα να μοιραστώ μαζί σας το «πρόβλημά» μου και, έτσι, να το ξεπεράσω.
Κάθομαι που λέτε να γράψω για όλα αυτά που ακούμε και διαβάζουμε και μαθαίνουμε και βλέπουμε και συζητάμε, τα σχετικά με το «οικονομικό μας ζήτημα» και με πιάνει μια αμηχανία τόσο ισχυρή που με μπλοκάρει. Τι να πω τώρα εγω για όλο αυτό το τσουνάμι; Πώς να το σχολιάσω; Και τι έχει να προσθέσει άλλο ένα κείμενο πάνω σ’ αυτό το θέμα, το τόσο βαρύ και θλιβερό που, εμένα τουλάχιστον, μου μοιάζει σχεδόν πένθιμο;
Εξεταστικές επιτροπές ακούω. Μπορώ να μην εξοργίζομαι; Εδώ ο τόπος κινδυνεύει να βυθιστεί σ΄ένα τοπίο γκρίζο και εφιαλτικά δυσοίωνο και εμείς θα συγκροτήσουμε επιτροπές για να καταλογίσουμε ευθύνες ο ένας στον άλλον; Αφού το ξέρουμε πια οτι όλοι φταίμε – με πρώτες τίς ταλαίπωρες, μικρόπνοες, άχρηστες και αχόρταγες πολιτικές εξουσίες, τα δύο χαμηλότατου επιπέδου κόμματα εξουσίας που διαθέτουμε. Σε τι θα βοηθήσει να βγάλουμε με ακριβείς λεπτομέρειες στη φόρα τα άπλυτα της κάθε «διοικήσεως»; Μήπως οι κλέφτες και οι άρπαγες θα φιλοτιμηθούν και θα μας δώσουν πίσω τα κλεμμένα; Μήπως οι υπέυθυνοι της κακοδιαχείρησης θα τρέξουν να μαζέψουν τα χρήματα που σκόρπισαν εδώ κι εκεί κυνικότατα πρός άγραν ψήφων για να τα ξαναβάλουν, τακτικά και ωραία, στη θέση τους;
Χρειαζόμαστε λεφτά. Πρέπει, για να διασώσουμε την αξιοπρέπειά μας και το μέλλον αυτού του τόπου, να βρούμε χρήματα και να ενεργοποιήσουμε αναπτυξιακές πρωτοβουλίες ώστε τα χρήματα αυτά να μην προέρχονται αιωνίως απο δανεισμό. Πρέπει «να σκεφτούμε διαφορετικά» ώστε να έρθει, επιτέλους, κάποτε η στιγμή που κάποια από τα χρήματα που χρωστάμε, θα είναι δικά μας, κερδισμένα απο τις παραγωγικές μας δραστηριότητες, τις καλές μας ιδέες, τον τουρισμό μας, τον φυσικό μας πλούτο, τις πηγές ενέργειας που μπορούμε να δημιουργήσουμε και άλλες παραγωγικές δραστηριότητες εμπορικές, εναρμονισμένες με τίς σύγχρονες ανάγκες, τις υγιείς και τις νόμιμες. Οταν όμως τα λέω αυτά που σκέφτομαι (ή τα γράφω) με λένε «ρομαντικό» και μου υπενθυμίζουν οτι η Ελλάδα δεν κυβερνάται καν απο τις πολιτικές ηγεσίες που ψηφίζει (διαλέγοντας απο το «μη χειρότερα» το, εκάστοτε, κατά την κρίσιν της πλειοψηφίας «βέλτιστον»), αλλά απο μαφιόζους και παρακρατικούς, απο τεράστια οικονομικά συμφέροντα δηλαδή που δεν έχουν καμμία σχέση με τις δικές μου ελπίδες. Εγω πάλι πιστεύω ακράδαντα πως «τρία κλικ αριστερά» (που θα έλεγε και η Κατερίνα Γώγου) στον τρόπο που σκεπτόμαστε, θα μας έβγαζαν απο τον βόρβορο της αναξιοπιστίας και πως το στρίμωγμα και η ξεφτίλα που τραβάμε θα μπορούσε να ενεργοποιήσει τον καλό μας εαυτό και τίς δημιουργικές μας δυνάμεις που είναι ανεξάντλητες.
Είμαι λοιπόν πολύ αμήχανος γιατί η λογική μου λέει πως άλλος τρόπος να βγούμε απο το λούκι δεν υπάρχει : Μόνο η ανασυγκρότησή μας, οι καλές ιδέες, η δυναμική που θα επενδύσουμε στην ανόρθωση της Ελλάδας και στην μεταμόρφωσή της σε πρότυπο σύγχρονης μικρής χώρας – με τεράστιο χαμόγελο και άπλετη ηλιοφάνεια. Να το πω ακόμα πιο απλά (και πιό «ρομαντικά» θα πούνε κάποιοι ειρωνικά): Αν ο καθένας απο μας στον τομέα του, στη δουλειά του, ακόμα και στην ανεργία και την ανέχειά του, αντι να «απαιτεί» και να απεργεί και να ζητάει έτοιμα λεφτά που δεν υπάρχουν πια, αποφάσιζε να κάνει κάτι για τα παιδιά του, τούς γέρους του, τους έρωτές του, τους φίλους και, πάνω απο όλα, για τον εαυτό του, αυτόματα το μέγα πρόβλημα θα γινόταν μια διαχειρίσιμη κρίση.
Οι «εξεταστικές» και η «αναζήτηση ευθυνών» είναι ο γνωστός δρόμος για τους δειλούς και τους τεμπέληδες που, για άλλη μια φορά, δεν θέλουν να κάνουν την παραμικρή προσπάθεια για το δικό τους το καλό (και αυτόματα και για το «κοινό» καλό). Εξ ου και η αμηχανία μου : Αναγγελίες, μέτρα, προθεσμίες, προγράμματα ανάκαμψης, ταξίδια εδω κι΄εκεί, παρακάλια, βλακώδεις δηλώσεις τύπου «Τιτανικός» (είναι δυνατόν ο υπουργός των Οικονομικών να ψάχνει να δανειστεί λεφτά και να παρομοιάζει τη χώρα του με τον «Τιτανικό», έλεος πια ), συζητήσεις λέει «με τη Μόσχα» (όλο νόημα), επιχειρήματα τύπου «και άλλες χώρες τα μαγειρεύανε τα δημοσιονομικά τους με την Goldman-Sachs», βαβούρα απίστευτη, παραθυράκια στα δελτία ειδήσεων, τι λένε οι Γάλλοι, τι λένε οι Αγγλοι (που μαζί με τους Αμερικάνους θέλουνε να καταστρέψουν το ευρώ και βρήκανε εμάς τους «κακομοίρηδες» για να μας χρησιμοποιήσουν), τι λέει η Μέρκελ, τι λένε οι N.Y Times ή η Monde – και επι του έργου, επι της ουσίας, μηδέν εις το πηλίκον.
Τι κάνει τελοσπάντων αυτή η κυβέρνηση πρός την κατεύθυνση της ανάταξης; Πού είναι τα μέτρα; Πότε θα εφαρμοστούν; Πότε θα σταματήσει αυτή η ανακύκλωση φημών και σεναρίων για να μπούμε στην φάση της εφαρμογής των μέτρων; Ως πότε θα αναβάλλονται όλα απο τον συμπαθέστατο κατα τα άλλα Γιώργο Παπανδρέου και τους συνεργάτες του που, πάντα φοβούμενοι το πολιτικό κόστος, καθυστερούν ανεπίτρεπτα της χημειοθεραπεία του ασθενή – γιατι φοβούνται μήπως πονέσει και διαμαρτηρηθεί;
Που θα πάει επιτέλους αυτή η βαλίτσα;
Αν και ο Παπανδρέου αρχίζει να πείθεται οτι δεν μπορεί να κάνει τίποτα (όπως συνέβη με τον Καραμανλή) ας παραιτηθεί και αυτός ή ας αναθέσει την αρχηγία και την πρωθυπουργία σε άλλον. Εδώ παίζεται το κεφάλι μας, κινδυνεύουμε να εξαφανίσουμε την Ελλάδα απο τον χάρτη – και συνεχίζουμε να κωλοβαράμε.
Διότι αυτό κάνουμε, κωλοβαράμε. Τίποτα δεν κάνουμε πρακτικά. Συγκαλύψεις και διαπραγματεύσεις και προσπάθειες αναβολής της κρίσιμης στιγμής που θα έρθει – τής στιγμής που θα μας πούνε «άντε παληκάρια, προχωράτε μόνοι σας».
Και καλά εμείς οι πενηντάρηδες, η γενιά της μεταπολίτευσης, η περιβόητη, η οικτρά αποτυχημένη. Τούς νεώτερους δεν τους σκεφτόμαστε; Την επόμενη γενιά, τους τώρα σαράντα που ανησυχούν, τους τώρα τριάντα, τους τώρα είκοσι, τους τώρα δέκα χρονών, τα νεογέννητα παιδιά κι εγγόνια μας; Τι θ΄αφήσουμε πίσω μας οι άχρηστοι, άπληστοι, αχόρταγοι, μονοφαγάδες, οι απολίτιστοι;
Καθόλου πιά δεν ντρεπόμαστε για τίποτα; Ντίπ τσίπα δεν έμεινε;