Την περασμένη Κυριακή κάποιοι πανηγύριζαν και υποστήριζαν ότι «ευτυχώς, έστω και τώρα, βρε αδερφέ, οι Παπανδρέου και Σαμαράς απέκτησαν κοινή συνισταμένη τη συμφωνία σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας», είτε «μπράβο τους, λειτούργησαν σωστά για να μην κατρακυλήσει η χώρα» ή «πρόκειται για μια ιστορική πολιτική συμφωνία που ξεφεύγει από τα σύνορα της Ελλάδας».
Πουθενά δεν διαφωνώ με όλα αυτά, αλλά θα ήταν καλύτερα εάν δεν υπείχαν έναν στέρφο, τυπικό χαρακτήρα, όπως έδειξαν οι εξελίξεις. Η Δευτέρα 7 Νοεμβρίου, δυστυχώς, μας έφερε τα γεγονότα που όλοι γνωρίζουμε, σχετικά με την καλύτερη επιλογή των αποτελεσματικότερων λύσεων για την Ελλάδα. Την καλύτερη επιλογή, που δεν έγινε ποτέ.
Φυσικά και δεν φταίει η (τσαγκαρο)Δευτέρα για τις (μη) εξελίξεις, αλλά οι άνθρωποι που πήραν ή δεν πήραν τις καλύτερες αποφάσεις, που δεν έκαναν τις επιλογές που θα μας έβγαζαν από το αδιέξοδο.
Η εμπλοκή, η δυστοκία, όπως θέλετε πείτε το, που δημιουργήθηκε σχετικά με την επιλογή του νέου πρωθυπουργού, οφείλεται – σύμφωνα με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. – στη, μέχρι εμμονής, επιμονή του πρόεδρου της Ν.Δ. να μην υπάρχει κανένα στέλεχος του κόμματός του στη νέα κυβέρνηση, όποτε κι αν αυτή προκύψει.
Πρώτος στην ονοματολογία ο κ. Λουκάς Παπαδήμος, που σχεδόν όλοι είχαν «κλειδώσει» για τη θέση. Όμως, ο κ. Παπαδήμος, ο φερόμενος ως νέος πρωθυπουργός – απορώ που δεν τον αποκάλεσαν έτσι στα κανάλια – δεν αρνήθηκε αρχικά, αλλά διερωτήθηκε φωναχτά κάτι σαν «Τι σόι κυβέρνηση θα είναι αυτή χωρίς να συμμετέχει η Νέα Δημοκρατία;». Έθεσε και κάποιους άλλους όρους με βάση το «σε βασικά υπουργεία επιθυμώ στελέχη της αμέσου εμπιστοσύνης μου», όπως και το «ζητώ επιμήκυνση του βίου της νέας κυβέρνησης, πέραν του Φεβρουαρίου», αλλά και «θέλω μόνο έμπιστοί μου άνθρωποι να διαπραγματεύονται με την τρόικα». Και κάπως έτσι, η σεμνή τελετή δεν έγινε ποτέ.
Αμέσως μετά, στο τραπέζι των συζητήσεων άρχισαν να πέφτουν τα επόμενα ονόματα. Με τη σειρά που εμφανίστηκαν, πρώτο ήταν το όνομα του ευρωπαίου Συνηγόρου του Πολίτη, κ. Νικηφόρου Διαμαντούρου, ο οποίος δήλωσε «δεν απέκλεισα την πιθανότητα να συνεισφέρω, εφόσον συντρέξουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις». Ποιες θα ήταν οι συγκεκριμένες προϋποθέσεις, αντιλαμβάνεστε. Κι αν δεν αντιλαμβάνεστε, θα σας το πω εγώ: Και ο κ. Διαμαντούρος, όπως και κάθε άλλος σοβαρός άνθρωπος που του έγινε ή που θα του γίνει πρόταση, θα ήθελε να αναλάβει την πρωθυπουργία μιας χώρας – που θυμίζει σκούνα που βουλιάζει – και να είναι ο καπετάνιος και όχι ένας αχυράνθρωπος.
Ταυτόχρονα, από τα επιτελεία των κομμάτων άρχισαν να συζητούνται-διαρρέονται νέα ονόματα, όπως, για παράδειγμα το όνομα του αντιπροέδρου της Ν.Δ. κ. Σταύρου Δήμα, αλλά και του ο κ. Τάκη Ρουμελιώτη που είναι πρώην υπουργός, αλλά και αντιπρόσωπος της χώρας στο Δ.Ν.Τ.
Τη στιγμή που σε κανένα όνομα δεν είχαν καταλήξει, ο πρόεδρος του συμβουλίου, κ. Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, ανακοίνωνε ότι το Eurogroup ζητά γραπτή εγγύηση από τα δύο μεγάλα ελληνικά κόμματα, στην οποία θα δεσμεύονται για μεταρρυθμίσεις. Είναι δεδομένο ότι έχουν αντιληφθεί οι Ευρωπαίοι πόσο χαβαλέδες είμαστε.
Τα λογής ονόματα, όμως, συνέχισαν να πλανώνται στον αέρα – και να επανέρχονται ξανά τα ήδη γνωστά – όπως και τα λογής σενάρια, όπως αυτό που έλεγε, επίσης το βράδυ της Δευτέρας, ότι ο κ. Σαμαράς θα δεχθεί ασφυκτικές πιέσεις από την Ε.Ε., προκειμένου να εγκαταλείψει την αδιαλλαξία του.
Στα σίγουρα τώρα, στις 12 το μεσημέρι της Τρίτης, θα συνεδριάσει το Υπουργικό Συμβούλιο υπό τον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος θα ζητήσει τις παραιτήσεις των υπουργών της κυβέρνησής του για να μπορέσει να σχηματισθεί η νέα, που θα είναι – θυμίζω – κοινής αποδοχής. Αυτό το μάθαμε λίγο μετά τη δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου, κ. Ηλία Μόσιαλου, ότι «υπήρξαν θετικές προσεγγίσεις για το πρόσωπο του νέου πρωθυπουργού, στις επαφές που είχαν ο Γιώργος Παπανδρέου με τον πρόεδρο της Ν.Δ., Αντώνη Σαμαρά» και όλοι χειροκροτήσαμε, ασθενικά.
Σήμερα – Τρίτη, 8 Νοεμβρίου 2011 – μπορεί να έχουμε και νέο πρωθυπουργό στην Ελλάδα, να πέσουν τα κονσέρβα παλαμάκια, παρακαλώ. Μέχρι τότε, μέχρι να καταλήξουν στον κατάλληλο, σύμφωνα με τα δικά τους δεδομένα, θα ακούγεται συνεχώς – πίσω από κλειστές πόρτες – σαν οντισιόν σε ένα φτηνό ριάλιτι, το «να περάσει ο επόμενος υποψήφιος πρωθυπουργός». Θα εκστομίζεται με την ίδια, κλασική απάθεια που μπορεί να επιδείξει κάποιος που δεν βιάζεται, που δεν τον κυνηγάει κανένα χρέος, που δεν είναι άνεργος, που δεν κινδυνεύει να πεινάσει, όλα αυτά στον οίκο αν(τ)οχής που λέγεται Ελλάδα.