Τελικά το σύμπαν είναι θαυμαστά συντονισμένο ώστε να μας αναγκάζει να γινόμαστε κάθε μέρα λίγο σοφότεροι – αν το θέλουμε και εμείς βέβαια. Στο κείμενό μου «Μήπως τελικά είμαι πολύ ξανθιά» που δημοσιέυτηκε την Παρασκευή, αναφερόμουν στην Μιλένα Αποστολάκη πολύ επιθετικά. Την αφορμή την πήρα απο ένα δημοσίευμα καποιου μπλόγκ (Τειρεσίας) και απο έναν πρωτοσέλιδο τίτλο «δεξιάς» απογευματινής εφημερίδας που είχε πάρει το μάτι μου στα πεταχτά στο περίπτερο, μια «είδηση- σκάνδαλο» μέσα στις εκατοντάδες άλλες. Η (ψευδής τελικά) «είδηση» έλεγε οτι η Μιλένα Αποστολάκη εισπράττει ήδη σύνταξη περίπου 2.500 ευρώ το μήνα απο την Ο.Α – γεγονός που σχολίαζα, βέβαια, πολύ αρνητικά, με διάθεση κοροϊδευτική και στην ουσία, οργισμένη. Οι μέρες που ζούμε είναι έτσι κι αλλιώς πολύ φορτισμένες και αρκεί μια τόση δα σπίθα για ν’ ανάψει μεγάλη πυρκαγιά. Δεν έχω καμμία εκτίμηση στο «πολιτικό προσωπικό» όλων των κομμάτων που μας έχει οδηγήσει μέχρι την χρεωκοπία και τον διεθνή εμπαιγμό και δυστυχώς, δεν δυσκολεύτηκα καθόλου ν’ «αρπαχτώ» και να μπω στο παιχνίδι της αναπαραγωγής μιας, ακόμα, ψεύτικης είδησης. Με χαρά σχεδόν κάθισα κι έγραψα το «δικό μου κείμενο», «αντιγράφοντας» (copy-paste το λέμε πια) ένα μπλόγκ που ούτε ξέρω από πού βαστάει η σκούφια του.
Αυτό που έκανα, ασχέτως ποιον αφορά και πόσο τον συμπαθούμε, είναι αντιδεοντολογικό επαγγελματικά, γιατί εκτός από τον εαυτό μου «εξέθεσα» και το Protagon.gr – που είναι το αποτέλεσμα πολλής δουλειάς πολλών ανθρώπων και δεν φταίει σε τίποτα να φιλοξενεί ανακρίβειες. Το χειρότερο όμως για μένα είναι πως αυτή η ανεξέλεγκτη επιθετικότητά μου προς κάποιο Δημόσιο πρόσωπο κατάφερε να με αποσπάσει τόσο ώστε δεν έκανα τον κόπο να πάρω τηλέφωνο ένα φίλο που «ξέρει», έναν κοινό γνωστό – ή, ακόμα και την ίδια την θιγόμενη, να «διασταυρώσω» ό,τι διάβασα ή άκουσα. Και αυτό που μου τη σπάει ακόμα περισσότερο είναι πως η ζωή εμένα μου τα έχει φέρει έτσι, (είμαι πολύ τυχερός σ’ αυτό), ώστε μου είναι εύκολο να μιλήσω σχεδόν με οποιονδήποτε – γιατί γενικά οι άνθρωποι είναι θετικοί μαζί μου. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, ίσως και λόγω κάποιων προσωπικών μου «περιπετειών» που έχουν γίνει γνωστές, με μεγάλη ευκολία μου ανοίγονται και με ακούν καλοπροαίρετα και μου απαντούν – όταν τους ρωτάω κάτι απλά και με σαφήνεια.
Δεν είχα καμμία δυσκολία να βρώ το κινητό της Μιλένας Αποστολάκη και να της ζητήσω να μου εξηγήσει απο πού και έως πού βρέθηκε «συνταξιούχος της ΟΑ», νέα γυναίκα, Υπουργός επι Σημίτη, ενεργός πολιτικός που εκλέγεται απο το 2000 συνεχώς και με μεγάλη «σταυροφορία» μάλιστα (όπως λέμε «ανθοφορία»). Δεν το έκανα όμως. Οταν πια μιλήσαμε ήταν αργά, την είχα κάνει την πατάτα μου και μιλούσα στο τηλέφωνο με ένα θιγμένο μεν, (δικαίως), αλλά ευγενέστατο άτομο που μόνο προς το τέλος του τηλεφωνήματος, αφού ήταν πια σίγουρη οτι είχα καταλάβει την θέση της, ύψωσε την φωνή της – αλλά όχι πια για να με «επιπλήξει» αλλά για να εκφραστεί επιτέλους ανθρώπινα, να δείξει τον θυμό της για όλη αυτή την βιομηχανία των πλαστών «ειδήσεων», που, ανεξέλεγκτα πια κυνηγάει όποιον στοχοποιήσει. Θυμήθηκα την εποχή που είχα υποστεί τα ίδια (και πολύ χειρότερα) απο την «Αυριανή» και τον Κουρή της, πόσο με έπνιγε το άδικο, πόσο στεναχωριόμουνα – και πόσες νύχτες δεν κοιμόμουνα γιατί εκείνη η φυλλάδα έγραφε ό,τι ήθελε και δεν μπορούσε και κανείς να την ελέγξει. «Εγω τουλάχιστον εχω την συνείδησή μου», σκέφτηκα τελικά – και πήρα μια ανάσα και ξαναχαμογέλασα. «Είναι ακόμα ζωντανή και με ελέγχει αυτή. Αντέχει να πεί συγγνώμη και, κυρίως, ακόμα διδάσκεται».
Για την ιστορία : Η Μιλένα Αποστολάκη, δικηγόρος το επάγγελμα, είχε πράγματι προσληφθεί στην ΟΑ με αυτή της την ιδιότητα, στις νομικές δηλαδή υπηρεσίες. Το 1999 παραιτήθηκε για να ασχοληθεί αποκλειστικά με την πολιτική και απο τότε εκλέγεται συνεχώς. Γεννήθηκε στο Παγκράτι και μένει στο Παγκράτι (όπου ο φίλος μου ο Παύλος την βλέπει στην παιδική χαρά με το παιδάκι της, αγοράκι ή κοριτσάκι ξέχασα να ρωτήσω, και του κάνει εντύπωση που είναι πάντα η ίδια απο δίπλα και όχι κάποια «νταντα»). Μεσολάβησε ένας πολυσυζητημένος γάμος που κράτησε 8 μήνες και την έκανε «θέμα» εκπομπών και εντύπων ασχέτων με την πολιτική, αλλά με τη λήξη αυτού του γάμου επέστρεψε στην παιδική της γειτονιά. Μιλώντας μαζι της στο τηλέφωνο για κάνα μισάωρο περίπου, μεταμορφώθηκε εντελώς μέσα μου η εικόνα που είχα γι’ αυτήν. Αλλά η εικόνα που είχα γι’ αυτήν ήταν μια μουτζούρα παραπληροφόρησης και φωτογραφιών στα εδρανα της Βουλής, σε κοσμικά γεγονότα ή σε παραθυράκια της τηλεόρασης – σε βιαστικό, πάντα, ζάππιγκ. Δεν περιέγραφε την αλήθεια. Ούτε το τηλεφώνημα βεβαια περιγράφει την αλήθεια, γιατί δεν υπάρχει μια αλήθεια, υπάρχουν πολλές. Και οι πολλές όψεις ενός Προσώπου συνθέτουν την Προσωπικότητά του – που είναι κάτι σύνθετο και, όταν το παρατηρησεις με ηρεμία και καλή διάθεση, πολύτιμο και σπάνιο. Η πολυπλοκότητα του καθενός. Οι αντιθέσεις του. Και αυτό που υπερισχύει, το μίγμα στο μπλέντερ, που είναι η «προσωπικότητα». Η Προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου που είναι μεγάλη αμαρτία να την θίγει κανείς αδικαιολόγητα – έτσι, για να περάσει η ώρα του ή για να «διανθίσει» ενα κειμενάκι του.
Είμαι βέβαιος πως η Μιλένα Αποστολάκη ξέρει οτι στεναχωρέθηκα και αποδέχεται την συγγνώμη μου. Αυτό που τώρα πρέπει να προσέξουμε όλοι (πρώτος εγω βέβαια, μετά απο το μαθηματάκι μου αυτό), είναι να ελέγχουμε προσεχτικά, με διασταυρωμένα γεγονότα και με το ένστικτό μας βέβαια, «ποιόν τοποθετούμε πού», αυτές τίς δύσκολες ώρες που περνάει η Ελλάδα. Οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές και, ιδιαίτερα το «πολιτικό προσωπικό», είναι ο πρώτος στόχος όλων μας. Είμαστε θυμωμενοι μαζί τους γιατί επι τόσες δεκαετίες τρώνε, πίνουνε, διορίζουνε, διορίζονται – και δεν δίνουνε δεκάρα για τον τόπο και την κοινή μας μοίρα. Αυτός ο θυμός μας επικρατεί και η διαφορετικότητα, η Προσωπικότητα του καθενός, ισοπεδώνεται μέσα στην γενική κατακραυγή. Εμείς που «γράφουμε δημόσια» λοιπόν πρέπει, ιδίως τώρα, να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Δεν ειναι όλοι ίδιοι.
Δεν είμαστε όλοι ίδιοι – γενικά. Είμαστε ξεχωριστές Προσωπικότητες που αξίζουν ξεχωριστής προσοχής η καθεμία. Μόνο έτσι θα ξεχωρίσει ο καθένας απο μας αυτούς που θεωρεί σωστούς απο αυτούς που θεωρεί σκάρτους. Γι’ αυτό ξεκίνησα γράφοντας πως το σύμπαν, για άλλη μια φορά μου επιβεβαίωσε πως είναι θαυμαστά συντονισμένο. Γιατί τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία και μια κίτρινη κάρτα είναι πάντα χρήσιμη αν συνεχίζεις να ανρωτιέσαι εσαεί αν είσαι ή δεν είσαι «εντελώς ξανθιά» – ενω ο καθρέφτης είναι στο μπάνιο και δεν έχεις παρα να πάς να κοιταχτείς.