Ξαναγυρίσαμε, λοιπόν, στην 5η κυβέρνηση από την αρχή της κρίσης, εκεί απ' όπου είχαμε ξεκινήσει: Σε μία συνεργασία των δύο κομμάτων που μας οδήγησαν σε αυτή. Εκείνος που διέλυσε το υπουργείο Υγείας, με τον διπλασιασμό της φαρμακευτικής δαπάνης, είναι τώρα υπουργός Άμυνας και αυτός που δεν είχε κάνει καμία αλλαγή στις εργασιακές σχέσεις, υπουργός Πολιτισμού. Η συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση περιορίζεται σε υπουργεία που δεν είναι σημαντικά για την εφαρμογή του προγράμματος που έχει συμφωνηθεί με τους εκπροσώπους των ξένων δανειστών μας, ο Σαμαράς κρατάει Υγεία, Εργασία, Διοικητική Μεταρρύθμιση, ενώ ελέγχει το κράτος με Δένδια, Μιχελάκη, Αθανασίου σε υπουργεία προστασίας του Πολίτη, Εσωτερικών και Δικαιοσύνης.
Είναι μια πολύ κλασική προσέγγιση της εξουσίας. Ξεκινάει ίσως από την ανάγκη οι κεντρικοί για την εφαρμογή της πολιτικής των μεταρρυθμίσεων υπουργοί να πιστεύουν σε αυτό που κάνουν, να αποδέχονται δηλαδή ότι το πρόγραμμα είναι δικό τους και όχι της τρόικας. Στο ΠΑΣΟΚ ελπίζουν ότι στο επόμενο διάστημα θα καρπωθούν ένα «μπόνους» μιας ασθενούς ανάκαμψης περιορίζοντας το κόστος στη ΝΔ και σε αυτό οι επιδιώξεις των κυρίων Α. Σαμαρά και Ε. Βενιζέλου συνέπεσαν.
Ομως το στοίχημα θα κριθεί εκεί ακριβώς, το να εγκαταλείψει η συντριπτική πλειοψηφία των υπουργών της κυβέρνησης τη διγλωσσία των τριών τελευταίων χρόνων: Να μιλάμε μεταρρυθμιστικά και να πράττουμε παλαιοκομματικά. Το πρώτο στοίχημα της κυβέρνησης είναι στο βασικό προαπαιτούμενο της επόμενης δόσης, τη μετακίνηση 12.500 υπαλλήλων στα πλαίσια της κινητικότητας, τη mission impossible του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Εύης Χριστοφιλοπούλου. Μέχρι τις 8 Ιουλίου η τρόικα θέλει να δει «καρφιά με πέταλα», ποιοι και πόσοι θα φύγουν από ποια υπουργεία για να πάνε πού.
Οι επικεφαλής του υπουργείου διοικητικής μεταρρύθμισης έχουν, χοντρικά, 10 μέρες καιρό για να κάνουν το ακατόρθωτο. Για να πείσουν τους υπόλοιπους συναδέλφους τους ότι δεν υπάρχουν περιθώρια να μιλούν μεταρρυθμιστικά και να πράττουν παλαιοκομματικά προστατεύοντας τους «υπαλληλικούς πληθυσμούς» των υπουργείων τους. Τους 4.500 που προέκυψαν μετά από παζάρια στο υπουργείο Παιδείας και τους 2.650 του υπουργείου Εσωτερικών. Πρέπει να καταργήσουν τους χιλιάδες διευθυντές που όρισε στις κλινικές ο κ. υπουργός Αμύνης της κυβέρνησης με την ιδιότητά του ως υπουργού Υγείας τότε και να συγχωνεύσουν πραγματικά σχολεία και νοσοκομεία, παρά τις αντιστάσεις των αρμόδιων υπουργών. Η αρχή και το τέλος αυτής της κυβέρνησης είναι συνδεδεμένα με αυτό το εγχείρημα. Και την απόπειρα να μιλούν και να πράττουν όλοι το ίδιο.