Στα τέλη του περασμένου Οκτωβρίου, ο Α. Σαμαράς, εξομολογήθηκε σ’ έναν συνεργάτη του ότι «μίλησε ακόμα και με τον Θεό». Αυτό που δεν μάθαμε ήταν η αντίδραση του συνεργάτη του εκείνη τη στιγμή και εδώ η ιστορία θ' αφήσει ένα μεγάλο κενό. Ωστόσο, το γεγονός της συνομιλίας (Σαμαρά-Θεού), επιβεβαιώθηκε με έμμεσο αλλά κατηγορηματικό τρόπο. Οι ιερείς εξαιρέθηκαν από το καθεστώς της διαθεσιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων… Ήταν αποτέλεσμα της συνομιλίας. Και της σχετικής εντολής. Όλα αυτά είναι παλιά βέβαια, από τότε έχει κυλήσει μεγάλος χρόνος. Ωστόσο, οι μήνες που μεσολάβησαν, έδειξαν πως η συνομιλία τότε δεν περιορίστηκε στην εξαίρεση των κληρικών από τη διαθεσιμότητα. Υπήρξαν και άλλα θέματα στην ατζέντα.
Το μεσημέρι του Σαββάτου, ο Α. Σαμαράς, αποκάλυψε ένα από τα θέματα αυτά. Ήταν λίγο πριν το τέλος της ομιλίας του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ. Έβλεπα την ομιλία. Στην πρώτη σειρά του ακροατηρίου, όλοι οι «επίσημοι» και φυσικά ο Μητροπολίτης Άνθιμος. Μάλλον κουρασμένοι έδειχναν όλοι. Είχε περάσει η ώρα, άκουγαν μια μεγάλη ομιλία, λογικό ήταν. Ξαφνικά, σαν να τους χτύπησε κεραυνός. Ήταν όταν ο πρωθυπουργός μετέφερε το δεύτερο θεϊκό μήνυμα. «Άλλους τους ενοχλούσε η σχολική Ιστορία μας και προσπαθούσαν να την ξαναγράψουν με απίστευτες στρεβλώσεις. Άλλους τους ενοχλεί η θρησκευτική παράδοση της Ορθοδοξίας». Και αμέσως, σήκωσε τα μάτια, κοίταξε τον μητροπολίτη και του είπε: «Παναγιώτατε, τέλος όλα αυτά!». Ο Παναγιώτατος -και όλη η πρώτη σειρά- χαμογέλασε πλατειά, άφησε το χρυσό μπαστούνι ν' ακουμπήσει στον ώμο του, απελευθέρωσε τα χέρια του και άρχισε να χειροκροτεί ενθουσιασμένος.
Και υπάρχουν πολλοί λόγοι που δικαιολογούν αυτόν τον ενθουσιασμό, ειδικά εκείνη την ημέρα. Τα εγκαίνια της ΔΕΘ -μιας έκθεσης που έχει καθαρά εμπορικό χαρακτήρα- έγιναν με δοξολογία (!) ο ίδιος τιμήθηκε δεόντως αφού του παραχωρήθηκε θέση στην πρώτη σειρά και -το καλύτερο- ο πρωθυπουργός τον καθησύχασε πως δεν υπάρχει θέμα αλλαγής του τρόπου διδασκαλίας των Θρησκευτικών στα σχολεία. Γιατί σ' αυτό ακριβώς αναφερόταν ο Αντ. Σαμαράς το μεσημέρι του Σαββάτου. Στη συζήτηση που άνοιξε με αφορμή την πρόταση Ρεπούση για αντικατάσταση των Θρησκευτικών με το μάθημα της θρησκειολογίας. Το θέμα έκλεισε πριν καν ανοίξει. Τα θρησκευτικά θα παραμείνουν να διδάσκονται ως ένα υποχρεωτικό μάθημα με τον ίδιο αριθμό ωρών διδασκαλίας, παρότι σε άλλα μαθήματα περιορίστηκαν οι σχετικές ώρες.
Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την πρόταση ενός βουλευτή με το όνομα Γιοβανόπουλος ο οποίος ζήτησε εικονοστάσι μέσα στη Βουλή (πρόταση που ενθουσίασε τον Άδωνη), δείχνουν πως η χώρα αυτή δεν διανύει μόνο οικονομική χρεοκοπία. Και δεν αναφερόμαστε στις θρησκευτικές πεποιθήσεις ενός μεγάλου τμήματος της κοινωνίας. Σεβαστό να πιστεύεις ό,τι θέλεις, σεβαστό να μην πιστεύεις σε τίποτα. Αναφερόμαστε στον τρόπο με τον οποίο ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού προσωπικού χρησιμοποιεί τη θρησκευτική πίστη προς άγραν εκλογικής πελατείας, αλλά και -ακόμα χειρότερο- πως αυτή η τακτική επιτείνει έναν σύγχρονο μεσαιωνισμό. Θρησκευτικές εικόνες παντού, οι ιεράρχες στο απυρόβλητο, τα παιδιά να διδάσκονται τον χριστιανισμό ως την απόλυτη αλήθεια, οι διαφορετικές φωνές όχι απλά να θεωρούνται αιρετικές αλλά να περιγράφονται ως εκπρόσωποι του κακού, ιεράρχες να θεωρούν πως έχουν το δικαίωμα χάραξης εξωτερικής πολιτικής κ.ο.κ.
Και, φυσικά, όλα αυτά να συμβαίνουν κάτω από έναν κοινό παρονομαστή, που αφορά σε οικονομικά συμφέροντα. Αλλά από πού να ξεκινήσει και πού να τελειώσει κάποιος για να περιγράψει αυτή τη διάσταση; Από τα γνωστά σκάνδαλα (π.χ. Βατοπέδι) ή τη διασύνδεση Εκκλησίας-κράτους (π.χ. εκκλησιαστική περιουσία); Άλλη φορά…