Photo: papandreou.gr
Η Κυριακή ήταν ηλιόλουστη αλλά ο ήλιος έδυσε νωρίς. Το ΠΑΣΟΚ δεν συνετρίβη, οι ψηφοφόροι του δεν το φέρανε σε δύσκολη θέση. Βέβαια η αποχή ήταν τεράστια και η διαφορά ανάμεσα στα δύο, ταλαίπωρα, μέχρι πρότινος «πρωταγωνιστικά» κόμματα, δεν είναι πια 11%, είναι λιγότερο από ένα ισχνό 2%-με 3%. Και τα δύο μαζί καθεστωτικά και ληστρικά κόμματα, δεν πιάνουν πια ούτε το 50%, ποσοστό που μέχρι πριν λίγα χρόνια, εύκολα, είχανε ξεπεράσει, σε κάποιες εκλογικές μάχες, το καθένα χωριστά. Το Κ.Κ.Ε βγήκε σοβαρά ενισχυμένο, προς τιμήν του.
Τα ποσοστά που προσέφεραν πάντως οι ψηφοφόροι του στον Γ.Α.Π, έδωσαν στον πρωθυπουργό όλη τη ευχέρεια «να πάει» ή να «μην πάει» σε Εθνικές εκλογές. Τον είδαμε να μπαίνει με την Αντα στου Μαξίμου για να συσκεφθεί με τους πολύ «δικούς του» και να αποφασίσει. Οι πληροφορίες στα κανάλια λέγανε πως το κλίμα ήταν βαρύ στην σύσκεψη και ότι όλοι οι συνεργάτες του πρωθυπουργού ήταν κατά της προσφυγής σε Κοινοβουλευτικές εκλογές.
Κοντός ψαλμός Αλληλούια, όπως είπε και ο Μπουτάρης στον Ανθιμο. Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος. Ο Γ.Α.Π. αποφάσισε πως ο λαός του έδωσε στην ουσία το ΟΚ, αν και με βαριά καρδιά, να προχωρήσει. Νέα μέτρα, απολύσεις, περικοπές, συμμάζεμα, τακτοποίηση, πάνω απ΄ όλα όμως ένα άλλο πνεύμα, αγωνιστικό και έντιμο – αυτό ζητάει ο κόσμος. Και δηλώνει είτε διακριτικά, απέχοντας από τις κάλπες, είτε με σκυμμένο το κεφάλι αλλά αποφασιστικά, ότι θέλει η Ελλάδα να αλλάξει.
Μακάρι να μπορέσει να την αλλάξει την Ελλάδα ο Γιώργος Ανδρέου Παπανδρέου. Ο ίδιος μοιάζει να το θέλει, δεν ήταν όμως σίγουρος αν ο κόσμος ήταν πολύ ή λίγο θυμωμένος μαζί του. Απεδείχθη πως ο κόσμος είναι μεν θυμωμένος, στεναχωρημένος, μαζεμένος – αλλά ότι δεν χρεώνει ειδικά στον Γ.Α.Π όλη αυτή την φριχτή αποτυχία της μεταπολίτευσης. Αντίθετα, μοιάζει να φοβάται πως αν το τιμόνι το πάρει κάποιος άλλος από τους υπάρχοντες πολιτικούς, τα πράγματα θα χειροτερέψουνε ακόμα περισσότερο.
Με λίγα λόγια ο κόσμος, διακριτικά, ήσυχα, αποφασιστικά, είπε ένα συναινετικό, λίγο σαν αναπόφευκτο, «ναι» σε πολλά ερωτήματα στα οποία πολλοί περιμέναμε να απαντήσει με ένα δυναμικό «όχι». Δεν πιστεύει πια κανείς ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε την Ν.Δ (και αυτό ελπίζω να το διέκρινε πια καθαρά και ο κ. Σαμαράς). Αυτό το ισχνό, ήρεμο, ψύχραιμο, «Ο.Κ, προχώρα», το είπε (με κατεβασμένο το κεφάλι, το ξαναλέω) στον Γ.Α.Π προσωπικά γιατί για κάποιον λόγο διακρίνει ότι μάλλον αυτός δεν τον κοροϊδεύει.
Ο Δημαράς, ο Αμυράς και άλλοι σε άλλες περιοχές ανοίξανε άλλου είδους μονοπάτια που σύντομα θα μας φανούν πολύ χρήσιμα, και στον ίδιον τον Γ.Α.Π πιθανότατα. Καθόλου δεν το αποκλείω, αν οι προθέσεις του είναι αυτές που εξέπεμπε η αύρα και η γλώσσα του σώματός του, καθώς και οι κουβέντες του, την ώρα που μας μίλησε μετά το αποτέλεσμα, αυτοί οι άνθρωποι να «του σταθούνε» πολύ πιο δυναμικά από το «παλιό ΠΑΣΟΚ» με τις λαδωμένες από την απλυσιά εμφυτεύσεις στη φαλάκρα και τα , ασορτί, γυαλιστερά, λουστρίνια-ξιφία.
Οι atenistas, ο Αμυράς, ο Ψαριανός, ο Δημαράς, ο Μπουτάρης και πολλοί άλλοι «δικοί μας άνθρωποι», είναι εδω και διεκδικούν πια το μερίδιό τους στην ομορφιά, την αναδόμηση, την αθωότητα και την ελπίδα. Και ο Γ.Α.Π, αφού διέψευσε όσους από μας βιαστήκαμε να τον κατηγορήσουμε για «ρίψασπι», αφού ανέλαβε στο ακέραιο τις ευθύνες του κοιτάζοντάς μας στα μάτια, συγγενεύει πια πολύ περισσότερο με αυτούς τους ουσιαστικά «κερδισμένους» που αναφέρω σ’ αυτή την παράγραφο – και τους ομοίους τους – παρά με τη μούχλα του ΠΑΣΟΚ και των άλλων «παραδοσιακών» κομμάτων.
ΥΓ : Αυτό το τραγούδι θέλω να συνοδεύει αυτό το κείμενο. Νίκος Αντύπας, Λίνα Νικολακόπουλου και, βέβαια, Άλκηστη Πρωτοψάλτη. Κάντε ένα κλικ και ακούστε το : «Εμείς οι δυό πιο δυνατοί, εμείς οι δυό ρωτάμε τι, εμείς οι δυό τόσο κουτοί σταθερά, θα φχαριστιόμαστε που γινόμαστε κάτι αντίθετο απ΄την απάτη – κι αυτό είναι κάτι, κι αυτό είναι κάτι…»