Άκουγα προχτές μια δήλωση (του περασμένου μήνα) του Γ. Βαρουφάκη. Βεβαίωνε πως «εμείς είμαστε αυτοί, που λέμε “ναι” στο ευρώ». Όμως, υπάρχει μια αίρεση – ένας τρομερός αστερίσκος: «για να πούμε ωστόσο “ναι” στο ευρώ χρειαζόμαστε μια βιώσιμη λύση. Το πρόβλημα είναι ότι η πρόταση των δανειστών δεν ήταν βιώσιμη», πρόσθετε ο πρώην υπουργός.
Άρχισα να ψάχνω στο ίντερνετ. Αυτή τη φράση την έχω ακούσει δεκάδες φορές στη ζωή μου – με άλλες λέξεις, που υπηρετούν την ίδια ακριβώς λογική. Π.χ.: «το σχέδιο Ανάν δεν παρέχει σοβαρά εχέγγυα λειτουργικότητας και βιωσιμότητας» είχε πει τον Απρίλιο του 2004 στο διάγγελμά του ο Τάσσος Παπαδόπουλος, προτείνοντας την καταψήφισή του στο δημοψήφισμα.
Διαχρονικά στο Κυπριακό, όσοι υπονόμευσαν και πετροβόλησαν οποιαδήποτε λύση αχνοφαινόταν, δήλωναν ακριβώς οι συνεπέστεροι οπαδοί της «λύσης». Που «θα πρέπει να 'ναι βιώσιμη και δίκαιη». Το ζήσαμε δεκάδες χρόνια. Η «απορριπτική» σχολή πάντα πλειοδοτούσε. Αναζητώντας το φανταστικό πυρπολούσε το πραγματικό. Ήταν ανέκαθεν κατά των διαπραγματεύσεων, υπονόμευε τις συνομιλίες, καταφερόταν κατά των «μικρών βημάτων». Στο σχέδιο Ανάν, ο Τ. Παπαδόπουλος επεδίωξε την απόρριψή του και αρνιόταν «να διαπραγματευτεί τη βελτίωση οποιασδήποτε πτυχής του Κυπριακού» (Μακάριος Δρουσιώτης 3/2/2008). Η κορύφωση εκείνης της στρατηγικής ήρθε με τη «μυστική συνάντηση» του Τάσσου Παπαδόπουλου και του Σερντάρ Ντενκτάς στο «δείπνο της Στράκκας» – όταν ο Κύπριος Πρόεδρος πρότεινε στον Τουρκοκύπριο ηγέτη «να αποχωρήσουν από κοινού, καταγγέλλοντας τις συνομιλίες», για «να απαλλαχτούμε από την πίεση που ασκείται πάνω μας».
Επικοινωνιακά η συνταγή ήταν απλή: κυνηγώντας το «καλύτερο», καίμε όλα τα καλά. Η άρνηση μέσω της κατάφασης. Ψαρεύουμε σε θολά νερά – αυτή είναι η πεμπτουσία τούτης της στρατηγικής.
Η ίδια λογική επικοινωνιακά εξυπηρέτησε και τους ημεδαπούς πολέμιους του ευρώ. «Εμείς θέλουμε την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη» λέγανε, «αλλά όχι με οποιοδήποτε κόστος». Ποιος μπορεί να διαφωνήσει σ' αυτό; Ήταν ένας ύπουλος πρόλογος, που χρησίμευε για να πλασαριστεί η συνέχεια: πως η πρόταση των θεσμών ήταν απολύτως απαράδεκτη και η προσπάθεια του περασμένου εξαμήνου ήταν να προκύψει μία «καλύτερη πρόταση». «Ποιες είναι οι προτάσεις σας, λοιπόν;» ρωτούσαν τότε οι δημοσιογράφοι τον Γ. Βαρουφάκη. «Δεν κάνουμε διαπραγμάτευση» είχε απαντήσει ειλικρινά στις 15/6. «Διαπραγματευόμαστε το δικαίωμα στη διαπραγμάτευση»… Όπως ακριβώς έκανε ο Τ. Παπαδόπουλος το 2003, στη Λουκέρνη…
Στα καθ' ημάς, αυτό το δήθεν κυνήγι της «καλύτερης πρότασης» θα ήταν επίμονο – εν ανάγκη, λέγανε, ας περάσει και μέσω δημοψηφίσματος, ή και μέσω της προώθησης του plan B…
Τον φόβο μας να ΄χουνε.
Πριν από τον κ. Βαρουφάκη, όπως σωστά μας θύμισε το «Έθνος», παρόμοια λύση είχε προτείνει ο Κ. Λαπαβίτσας στην κυβέρνηση Χριστόφια στην Κύπρο. Ευτυχώς για τους Κύπριους αδελφούς, η πρόταση εκείνη μπήκε στο συρτάρι. «Ευτυχώς» διότι όπως απεδείχθη, η υπόθεση εργασίας ήταν εσφαλμένη. Πλειοδοτώντας δηλαδή υπέρ της εξόδου της χώρας απ' το ευρώ, προέβλεπε ότι αν η Κύπρος παρέμενε στην ευρωζώνη, η ανεργία θα εκτινασσόταν στο 25% (ενώ δύο χρόνια μετά, βρίσκεται στο 16%,), η αύξηση στη σχέση του χρέους προς το ΑΕΠ θα άγγιζε το 140% (ενώ στο πρώτο τρίμηνο του 2015 βρίσκεται στο 106,8%), και το ΑΕΠ θα συρρικνωνόταν κατά 20% (ενώ η Κύπρος, το πρώτο τρίμηνο του 2015 παρουσίασε αξιοσημείωτη αύξηση της τάξης του 1,6% του ΑΕΠ)…
Στο Κυπριακό, η απορριπτική σχολή στρατηγικά συμπορευόταν με τον Ρ. Ντενκτάς και τον γιο του – αμφότεροι ήθελαν την έξοδο απ΄ τις διαπραγματεύσεις. Στα καθ' ημάς, η «ομάδα της δραχμής» συμπορεύεται στρατηγικά με τον Σόιμπλε – και οι δύο πλευρές επιθυμούν το grexit.
Ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας παρέλαβε μια χώρα με ανάγκες κάπου 1 δισ. και κυνηγώντας την «καλύτερη συμφωνία» τη φέσωσε – το τριετές μνημόνιο προβλέπει 80 δισ. ευρώ.
Ο πρώην υπουργός Οικονομικών διέβλεπε ακόμη την εκδήλωση ενός πραξικοπήματος – «η κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει ένα νέου τύπου πραξικόπημα όχι με τανκς, όπως το 1967, αλλά μέσω των τραπεζών» είχε πει πριν από δύο μήνες. Την ίδια ώρα, που εκείνος ετοίμαζε ένα «νέου τύπου» πραξικόπημα, οπερετικό, που ωστόσο δεν έπαυε να είναι πραξικόπημα….
Η επιτομή της διγλωσσίας. Στην Κύπρο τότε, στην Ελλάδα τώρα. Η ίδια απορριπτική σχολή, σε δύο εφαρμογές. Ψυχραιμία πατριώτες!