Είναι γνωστό από την μικρή ιστορία, που συχνά είναι πιο σημαντική κι από την μεγάλη, αλλά ας το θυμηθούμε: όταν ο Μέγας Ναπολέων βρισκόταν στο απόγειο της δόξης του, εξηγούσε πως το κλειδί της επιτυχίας του ήταν η επιλογή των στρατηγών και των στραταρχών του (κάποιοι απ’ αυτούς, εν συνεχεία, προχώρησαν και ίδρυσαν δυναστείες…).
Τους επέλεγε προσωπικά, με άμεση γνώση των προσόντων – και των αδυναμιών τους: πολύ σημαντικό στοιχείο επιλογής οι αδυναμίες. Χρειαζόταν να έχουν θάρρος (την εποχή εκείνη το θάρρος αποδεικνυόταν στην πρώτη γραμμή του πυρός, όχι στις αντικάμαρες), επιμονή και αντοχές (σε κανένα πόλεμο δεν γίνεται να μην υπάρξει χαμένη μάχη, η επόμενη μάχη είναι πάντα η πιο σημαντική), δυνατότητα να εμπνέουν ενθουσιασμό και καρτερία στους στρατιώτες (οι κοινοί στρατιώτες κερδίζουν τον πόλεμο, όχι οι ηγεσίες), διπλωματικότητα για την συνέχεια μετά το πεδίο της μάχης, σίγουρα πίστη στον ηγέτη τους, δηλαδή στον ίδιο – τέτοια πράγματα.
Τελικά, όμως, εκείνο που πάντα τσέκαρε ο Μέγας Ναπολέων ήταν άλλο: είχαν οι αυριανοί του στρατηγοί τύχη; «τύχης δείσθαι λαμπράς», χωρίς αυτήν τίποτε δεν βγαίνει πέρα.
Ε, στο ξεκίνημά της η Κυβέρνηση Σαμαρά/Ράπανου, με τα μύρια όσα αδύναμα σημεία –τους τσιγκούνικους στις επιλογές τους πολιτικούς αρχηγούς, την επιδερμικότητα της στήριξης, την ρηχή αντίληψη των πραγματικών προβλημάτων, τους ισορροπισμούς κλπ.- δείχνει, με τά προβλήματα υγείας των κεντρικών συντελεστών της, να στερείται ακριβώς αυτό: έχει έλλειμμα τύχης.
Δυσοίωνο…