Είχα ακούσει από φίλους τι σκεφτόταν να πει ο κ Σαρκοζί στον κ Παπανδρέου και δεν θα ήθελα να είμαι χθες το βράδυ στις Κάννες στη θέση του. Στην πολιτική υπάρχει ένας όρος που λέγεται «συσχετισμός των δυνάμεων», στην Ευρώπη υπάρχουν δύο μεγάλες χώρες που αποφασίζουν και πολλές μικρότερες που συνδιαμορφώνουν. Υπάρχουν και οι χώρες που κινούνται έξω από τον πυρήνα των αποφάσεων. Η Ελλάδα είναι μία από αυτές.
Το σημαντικότερο πράγμα που κατά τον κ Γ. Παπανδρέου μας είχε στερήσει η προηγούμενη κυβέρνηση, ήταν η αξιοπιστία μας εξ αιτίας της παραποίησης των στατιστικών στοιχείων της χώρας. Ο Γ . Παπανδρέου αγωνίστηκε δύο χρόνια για να την επανακτήσει. Πολλά από εκείνα που έκανε η ΝΔ και η κυβέρνησή της ήταν επειδή δεν μπορούσε όχι επειδή δεν ήθελε καθώς η «ήπια προσαρμογή» αποδείχθηκε μία απάτη. Με την αδυναμία των κυβερνήσεων Παπανδρέου να εφαρμόσουν όσα υπόσχονταν στους δανειστές μας «ροκανίζονταν» και η αξιοπιστία της σημερινής κυβέρνησης. Στο διάστημα των δύο ετών που πέρασαν έγιναν αλλαγές αλλά κυρίως σε βάρος των πιο αδύνατων, οι ισχυρότεροι έχασαν από τις υποτίμηση των αξιών των περιουσιακών τους στοιχείων και σε καμμία περίπτωση επειδή το κράτος αποφάσισε να «αλλάξει το παιχνίδι»(Game Change). Αυτό απλά δεν έγινε. Μία κοινωνία μικροιδιοκτητών έπρεπε να μετατραπεί σε μία ευρωπαϊκή κοινωνία.
Το ερώτημα αν συμβιβάζεται «βίαιη προσαρμογή» για νομιμοποίηση της κυβέρνησης δεν τίθεται σήμερα για πρώτη φορά. Τέθηκε για πρώτη φορά το 2010, τον μήνα Μάιο όταν υπογράφτηκε το πρώτο μνημόνιο. Γιατί δεν τέθηκε τότε αυτό σε ψηφοφορία; Για έναν πολύ απλό λόγο: Ο ελληνικός λαός θα το καταψήφιζε, κανένας δεν αποφασίζει με τη θέλησή του τη μείωση του εισοδήματός του όταν ο κίνδυνος είναι αφηρημένος.
Η κυβέρνηση κλήθηκε και κυβερνήσει μέσα σε αυτό το κλίμα αναβάλλοντας αποφάσεις που θα μπορούσε να πάρει νωρίτερα και δεν είναι τυχαίο ότι τρείς από τους υπουργούς που κυβέρνησαν «ενάντια στον λαό» τοποθετήθηκαν ενάντια στο δημοψήφισμα κατά τη διάρκεια του υπουργικού συμβουλίου. Τον Ιούλιο οι Ευρωπαίοι μας χάρισαν ένα μέρος του χρέους μας και πριν από μία εβδομάδα ένα μεγαλύτερο. Είναι φανερό ότι ο Γ. Παπανδρέου προετοίμαζε το δημοψήφισμα από το καλοκαίρι, τό' χε ανακοινώσει άλλωστε. Σκοπός του ήταν, έτσι πίστευε, να αποτρέψει το ενδεχόμενο να τεθεί το δίλημμα «Ευρώ ή δραχμή». Με την μεθόδευσή του το έφερε πιο κοντά, απλά επειδή η πολιτική υπακούει σε άλλους κανόνες και όχι σε εκείνους που αυτός και ορισμένοι άλλοι πολιτικοί νομίζουν. Φυσικά υπάρχουν λόγοι για αυτό και ο κυριότερος ήταν ότι όλο και περισσότερο αισθανόταν ότι έφερε το βάρος μιας τεράστιας αλλαγής πολιτικά μόνος. Αυτό όμως δεν εξηγεί την κίνηση προς την «αυτοκτονία εξ αιτίας του φόβου του θανάτου» όπως μου είπε χθες ένα μέλος του υπουργικού συμβουλίου, από εκείνα που διαφώνησαν με το δημοψήφισμα.
Οι μεγάλες χώρες απλά αντελήφθησαν το προηγούμενο διήμερο ότι ο κ Γ. Παπανδρέου δεν μπορεί πια να είναι συνομιλητής τους. Το τελευταίο 48ωρο αναζητούν συνομιλητή και η Ελλάδα χρήματα για να πληρώσει τα δώρα των Χριστουγέννων.