Υπάρχουν φορές που οι πολιτικοί λένε αλήθειες. Βαθύτερες αλήθειες. Ακόμη και οι πιο στραμμένοι στον εαυτό τους, στην ακτινοβολία του λόγου τους, κάνουν – και φέρνουν προς τα έξω – σωστές διαγνώσεις της κατάστασης. Και τις προβάλλουν προς το μέλλον με ανοιχτή ματιά.
Σε ποιον αναφερόμαστε; Στον Βενιζέλο. Ναι, στον Βαγγέλη Βενιζέλο! Μιλώντας στο (με οργανωτική ευθύνη του Ελληνογερμανικού) συνέδριο Capital+View (ωραίο το αγκάλιασμα του οράματος με το κεφάλαιο, ήδη) ο Β.Β. απηύθυνε έκκληση προς «όλους τους συνομιλητές μας» (εννοούσε την τρόικα και τα πολιτικά αφεντικά της, με τα οποία και ο ίδιος αλλά και σύμπαν το πολιτικό μας σύστημα ονειρεύεται να διαλέγεται, μη αντέχοντας την τεχνική συζήτηση που… έχει νούμερα, αληθινά στοιχεία επαληθευόμενα ή διαψευδόμενα, χώρια που απαιτεί δουλίτσα!) «να αποδεχτούν την πραγματική βάση μιας συζήτησης […] να κατανοήσουν την κατάσταση, να διαβάσουν σωστά τους αριθμούς, να αντιληφθούν τη δυναμική της οικονομίας και τις πολιτικές και κοινωνικές αντοχές».
Ωραία ακούγεται έως εδώ. Όμως η συνέχεια είναι καλύτερη ακόμη! «Δεν θέλουμε πολιτική διαπραγμάτευση, αλλά οικονομική χωρίς λάθη και μυωπικές προσεγγίσεις» (Εδώ, πρόδηλα αλλά και σεμνά/ταπεινά/συγκεκριμένα η αναγωγή είναι στον δημοσιονομικό πολλαπλασιαστή, είναι στη στάση της τρόικας (ιδίως των λατρεμένων μας Βρυξελλών!) να μένουν κάθε φορά σε προηγούμενα στοιχεία…). Βέβαια, δεν γλιτώνει το παράπονο ντυμένο με λίγα οικονομικούλια: «πρέπει να γίνει δεκτό ότι οι στόχοι του προγράμματος είναι μακροοικονομικοί και όχι απλώς δημοσιονομικοί […] . Εξακολουθούμε να είμαστε εγκλωβισμένοι σε μια συζήτηση για το περιβόητο δημοσιονομικό κενό και το περιβόητο χρηματοδοτικό κενό», γι' αυτό και η παράταση της διαπραγμάτευσης (ενώ εμείς τους δίνουμε νέα στοιχεία και προβολές με το τσουβάλι!) λειτουργεί βλαπτικά. Ποιο το πρόβλημα βάθους; «Η συζήτηση, όπως διεξάγεται με ανοργάνωτο τρόπο και ανεύθυνο, επικοινωνιακά, όπως "εκτελωνίζεται" στην Ελλάδα, λειτουργεί βλαπτικά για τις προσπάθειές μας, για την Ευρωζώνη και τη διεθνή οικονομία».
Αν δεν υπήρχε αυτό το συγκινισιακό ξεπέταγμα προς τη διεθνή ματιά και στις ευρωπαϊκές ευθύνες – γνώριμο στοιχείο μικρομεγαλισμού – κι αν υπήρχε έστω μια σταγόνα mea culpa αντί για έμμεση βολή κατά των μίντια, θα επρόκειτο για μια συγκροτημένη, σωστή τοποθέτηση. Αληθινά!