Για τη σκιά του γαϊδάρου είναι ο καυγάς για το αν η συμφωνία του Αντώνη Σαμαρά με τις προϋποθέσεις για την υλοποίηση του πακέτου της 26ης Οκτωβρίου θα μας σώσει. Σπανίως έχω συμφωνήσει με την πολιτική του κ. Σαμαρά σε ο,τι αφορά την υλοποίηση του μνημονίου, αλλά το μνημόνιο απέτυχε (η εφαρμογή η σύλληψή του είναι κάτι που ο κ. Σαμαράς δεν διευκρινίζει αρκετά διπλωματικά στην χθεσινή επιστολή του). Συμφώνησε λοιπόν όπως είχε δεσμευθεί, υπογραμμίζοντας ότι υπάρχουν σημαντικά ζητήματα που πρέπει να τροποποιηθούν. Γιατί δεν πρέπει να τροποποιηθούν; Έχει κανείς λογικός άνθρωπος κάποια αντίρρηση που βλέπει ότι η χώρα είναι από το 2008 σε ύφεση; Αλλά αρκεί να μην γίνει η πανθομολογούμενη ανάγκη για τροποποιήσεις αφορμή να μην γίνουν οι αλλαγές που τόσο χρειάζεται η ελληνική κοινωνία: Πχ. να επανέλθει στο όνομα ενός απλούστερου και πιο αποτελεσματικού για την ανάπτυξη φορολογικού συστήματος το καθεστώς της ασυδοσίας, που ίσχυε στα χρόνια 2004-2009.
Το ότι υπέγραψε ο κ Σαμαράς διευκόλυνε το γερμανικό υπουργείο των Οικονομικών να εισπράξει τα 6 δις που ζήταγε χθες στις αγορές ή μήπως μείωσε τα επιτόκια για τους Ισπανούς ή τους Ιταλούς; Ή μήπως έλυσε το πρόβλημα της ρευστότητας των ετοιμόρροπων ελληνικών τραπεζών που έχουν γονατίσει από το βάρος του δημόσιου χρέους αλλά και τον τρόπο που απεικόνιζαν τα αποτελέσματα τόσα χρόνια στα βιβλία τους; Η χώρα πρέπει να ξαναξεκινήσει. Η υπογραφή είναι μία μικρή παραπολιτική υποσημείωση που σε λίγες εβδομάδες θα έχει ξεχαστεί. Και μετά την 6η δόση υπάρχει η επόμενη…