Να λαϊκίσουμε λίγο; Για τον πρωθυπουργό μας και για τον αντιπρόεδρό του, μια χαρά πάνε τα πράγματα: Με 13 ακίνητα, χαρτοφυλάκιο μετοχών και 300.000 ευρώ σε καταθέσεις (δήλωση για το 2011), ο Αντώνης Σαμαράς δεν έχει λόγο να παραπονιέται με την οικονομική κατάσταση. Τα έσοδά του, από 190.000 ευρώ το 2010, έπεσαν στα 180.700 το 2011, που σημαίνει μείωση 4,9%. Τι κι αν το ποσοστό αυτό της μείωσης (τα δέκα χιλιάρικα) αντιστοιχεί στον ετήσιο μισθό εκατοντάδων χιλιάδων οικογενειών. Ο ίδιος μάλλον δεν ένιωσε τη διαφορά. Σε αντίθεση με τους υπαλλήλους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και τους συνταξιούχους που είδαν τα εισοδήματά τους να συρρικνώνονται απελπιστικά.
Όσο για τον Ευάγγελο Βενιζέλο, κολόνα της κυβέρνησης, με 27 ακίνητα και καταθέσεις πάνω από 1.600.000 σε ευρώ, 84.000 σε λίρες Αγγλίας και 129.000 σε δολάρια (δήλωση για το 2011), τα πράγματα πάνε ακόμα καλύτερα: Το 2010, είχε δηλώσει εισόδημα 150.000 ευρώ που, το 2011, ανέβηκε στα 162.000. Αυτός, σίγουρα θα απορεί, για ποιο λόγο γκρινιάζουν οι Έλληνες.
Με μόλις τέσσερα ακίνητα, ο Γιώργος Παπανδρέου πρέπει μάλλον να νιώθει φτωχούλης μπροστά τους, αλλά σίγουρα γι’ αυτό δεν φταίει η οικονομική κατάσταση της χώρας. Ο ίδιος και η γυναίκα του είχαν το 2011 εισόδημα 106.000 ευρώ αλλά οι καταθέσεις τους, από 81.000 ευρώ το 2009, έφτασαν τα 500.000 το 2011. Καθόλου άσχημα.
Ο πιο τυχερός της παρέας είναι ο Κώστας Καραμανλής. Με 12 διαμερίσματα, ένα γραφείο, ένα κατάστημα, μια αποθήκη, ένα πάρκινγκ, τρία αγροτεμάχια, ένα οικόπεδο και διόλου ευκαταφρόνητες καταθέσεις, διαπίστωσε ότι πολύ πιο καλά λεφτά εισπράττει ως απλός βουλευτής παρά ως πρωθυπουργός: Για το 2009, τελευταία πρωθυπουργική χρονιά του, δήλωσε οικογενειακό εισόδημα 154.000 ευρώ. Που εκτοξεύτηκαν στα 228.000 ευρώ το 2010, για να φθάσουν τα 255.000 ευρώ το 2011, τελευταίο χρόνο για τον οποίο έχουν κατατεθεί τα «πόθεν έσχες» των πολιτικών.
Κανένας δεν μπορεί να τους μεμφθεί για τις περιουσίες και τα έσοδά τους, που πρέπει να έχουν αποκτηθεί απολύτως νόμιμα. Το ερώτημα είναι αν, από το ύψος της οικονομικής τους επιφάνειας, μπορούν να αντιληφθούν τη διάλυση του κοινωνικού ιστού και τα προβλήματα επιβίωσης που η πολιτική τους έχει δημιουργήσει, μετατρέποντας τη μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της χώρας σε ανέργους, άστεγους, κατεστραμμένους επαγγελματίες, τσακισμένους μισθωτούς και νεόπτωχους συνταξιούχους. Επειδή, στη βόλτα «με τα πόδια» από τη Βουλή στου Μαξίμου που αρέσκεται να κάνει ο πρωθυπουργός, στα ανά την Ελλάδα τσιμπούσια των αέναων διακοπών του Καραμανλή, στα ανά την υφήλιο ταξίδια του Γιώργου και στις αερομεταφορές Αθήνα – Βρυξέλλες που ονειρεύεται ο Βενιζέλος ως επίτροπος, δεν συναντούν τη φτώχεια και την αθλιότητα, στην οποία ζουν οι συντριπτικά περισσότεροι κάτοικοι της Ελλάδας.