Το μόνο κοινό που έχω με τον Αλέξη Τσίπρα είναι η απουσία γραβάτας. Μας χωρίζει χάσμα ηλικίας, νοοτροπίας και ιδεολογίας.
Πριν από τρία σχεδόν χρόνια (Μάιος 2012) του είχα απευθύνει ένα άρθρο – ανοιχτή επιστολή. Ανάμεσα σε άλλα έγραφα:
« …πρέπει να ομολογήσω πως αυτή τη στιγμή είστε ο MVP του ελληνικού πολιτικού παιχνιδιού. Ουσιαστικά, παίζετε χωρίς αντίπαλο. Οι ανταγωνιστές σας είναι φθαρμένοι, γερασμένοι, απωθητικοί – μέχρι και γελοίοι. Οι του δικομματισμού δεν έχουν ίχνος αξιοπιστίας και κύρους, οι νεότεροι εξτρεμίζουν, ο συμπαθής Φώτης παραμένει βαρετός και φλου, ενώ η Αλέκα δεν ακούγεται καν μέσα από τη φορμόλη.
Το να παίζεις μόνος και να νιώθεις κυρίαρχος του παιχνιδιού, είναι ένα συναίσθημα συναρπαστικό αλλά και επικίνδυνο. Σου δίνει αυτοπεποίθηση, σε μεθάει, αλλά αυτή η μέθη μπορεί να σε παρασύρει. Η θέση σου είναι δύσκολη και ευάλωτη. Όταν σε φωτίζουν όλοι οι προβολείς, δεν έχεις περιθώρια λάθους. Μία ή δύο λανθασμένες κινήσεις και γκρεμίζεσαι γρήγορα – και από ψηλά.
Μέχρι στιγμής χρησιμοποιείτε την γοητεία σας για να πουλάτε ανέφικτες υποσχέσεις (ευρώ χωρίς μνημόνιο, κατάργηση της λιτότητας και μάλιστα πανευρωπαϊκά, κλπ.). Παραμένετε άρα ένας χαρισματικός δημαγωγός. Θα μπορούσατε να εξελιχθείτε σε υπεύθυνο ηγέτη;».
Το ερώτημα τότε ήταν λίγο ακαδημαϊκό. Τώρα είναι φλέγον. Τίποτα δεν χρειάζεται περισσότερο η Ελλάδα σήμερα από έναν σοβαρό και υπεύθυνο ηγέτη. Η παρουσία του μπορεί να φέρει την σωτηρία. Το λάθος του, τον όλεθρο.
Αν ο Αλέξης Τσίπρας πετύχει, μπορεί να πάρει μία θέση ανάμεσα στις μεγάλες μορφές της ιστορίας μας. Τώρα έχει τις προϋποθέσεις και τις δυνατότητες. Και μία κρίσιμη ιστορική ευκαιρία.
Ελπίζω να μη μοιάσει στο πρότυπό του, τον επίσης χαρισματικό Ανδρέα. Εκείνος ξεκίνησε με κωλοτούμπες (ΕΟΚ, ΝΑΤΟ, βάσεις) και μετά συνέχισε να μολύνει την πολιτική ζωή με τον λαϊκισμό που τον είχε φέρει στην εξουσία. Όπως έγραφα στο ίδιο γράμμα: «Υπεύθυνος ηγέτης δεν έγινε ποτέ. Μπορεί να άλλαξε θετικά την δομή της κοινωνίας, αλλά από αυτόν ξεκίνησαν τα δεινά που μας μαστίζουν σήμερα: η κομματικοποίηση του κράτους, οι συντεχνίες, ο υπέρογκος δανεισμός. Από ένα σημείο και πέρα, η ιδιωτική του ζωή μετέτρεψε την εξουσία σε οπερέτα.
Δυστυχώς, από αρχαιοτάτων χρόνων η Ελλάδα αγαπούσε τους δημαγωγούς. Ηγέτες είχε ελάχιστους».