Κάποτε, το ελληνικό πολιτικό σύστημα πίστευε ότι υπήρχαν -και ότι τους γνωρίζαμε …- «Οι Αμερικάνοι». Η Αμερική. Οι ΗΠΑ. Χρειάστηκε να υποστεί η Ελλάδα, τα ελληνικά συμφέροντα μεγάλη σειρά από στραπάτσα, ώστε να αντιληφθούμε ότι «οι Αμερικάνοι» δεν υπάρχουν – «οι ΗΠΑ», «η Αμερική» δεν είναι υπαρκτή έννοια. Υπάρχει το Κογκρέσο, άσε μάλιστα που υπάρχει χωριστά Γερουσία με τις διαδικασίες της και Βουλή των Αντιπροσώπων με τις δικές της ευαισθησίες. Υπάρχει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, με τους δικούς του υπολογισμούς, τη δική του συνέχεια, τα δικά του κυκλώματα. Υπάρχει το Υπουργείο Άμυνας, με τα εντελώς δικά του – και το δικό του παρελθόν, τη διασύνδεση με ΝΑΤΟ αλλά και αυτοτελώς. Υπάρχει όλο το ελάχιστα ευωδιαστό μπουκέτο των Μυστικών Υπηρεσιών, της CIA, της DIA κοκ. με τις διαπλοκές τους. Ωραία, υπάρχει και ο Λευκός Οίκος όπου η συνέχεια δεν είναι αντίστοιχη, οι προσεγγίσεις πιο αποσπασματικές και που όταν εστιάζει σε κάτι η παρέμβασή του «ανεβαίνει» άμεσα. Η συνισταμένη όλων αυτών των δυνάμεων -ή μερικών απ' αυτές, ανάλογα με τις περιπτώσεις- είναι που αποτελεί την αμερικανική θέση/στάση.
[Υπάρχει και μια τραγική περίπτωση, που δείχνει μέχρι πού μπορεί να φτάσει αυτό. Είναι η βεβαιότητα που είχε ο μαύρης μνήμης ταξίαρχος Ιωαννίδης, όταν θεωρούσε ότι «οι Αμερικάνοι» στήριζαν/δέχονταν/παράγγελναν την εισβολή στην Κύπρο. Ενώ, απλώς, κάποια κλιμάκια κάποιων Υπηρεσιών τον είχαν αξιοποιήσει. Αυτόν και την χούντα].
Ήρθε ύστερα η αντίστοιχη παρανόηση για το τι σημαίνει «η Ευρώπη», «οι Ευρωπαίοι». Κάποια στιγμή, ας πούμε επί Κωνσταντίνου Καραμανλή, θεωρούνταν ευρωπαϊκές οι αποφάσεις των Γάλλων, άντε των Γερμανών. Ύστερα, ανακαλύφθηκε ο καθοδηγητικός ρόλος της Κομισιόν/ της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που επί Ζακ Ντελόρ (και του φερώνυμου Πακέτου…) πήρε και μιαν εξόχως πρακτική διάσταση! Ύστερα, «ανακαλύφθηκε» το Ευρωκοινοβούλιο και ακούγαμε χαρούμενες διατυπώσεις, του τύπου «αποφάσισε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο». Όταν βρεθήκαμε στα χρόνια της κρίσης, μόνον τότε αρχίσαμε να ψιλο-αντιλαμβανόμαστε ότι «η Ευρώπη» είναι τα ισχυρά κράτη-μέλη. Δηλαδή… η Γερμανία.
Πάμε, τώρα, στο τελευταίο βήμα. ΟΥΤΕ «η Γερμανία» υπάρχει, ΟΥΤΕ «οι Γερμανοί», έτσι, συνολικά. Μπορεί λοιπόν ο Αντώνης Σαμαράς να θεωρεί ότι έχει ανοιχτή γραμμή με την Άνγκελα Μέρκελ ή/και την Καγκελαρία, μπορεί ο Βαγγέλης Βενιζέλος (νωρίτερα ο Δημήτρης Αβραμόπουλος…) να μιλάει με τον ΥΠΕΞ Φρανκ-Βάλτερ Στάινμάγιερ -που είναι και Σοσιαλδημοκράτης, άρα… «δικός μας» για το ΠΑΣΟΚ, ενώ ο Γιάννης Στουρνάρας και ήδη ο Γκίκας Χαρδούβελης έχουν απέναντί τους τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. «Μα», θα πείτε, «αυτός είναι Χριστιανοδημοκράτης, άρα της Μέρκελ». Ξανασκεφθείτε το! Άλλη η κομματική συγγένεια, άλλη η ταύτιση. Ο ίδιος ο Σόιμπλε, στα ελληνικά ζητήματα που καίνε (τώρα, στα της μετά-το-Μνημόνιο-συμφωνίας) μάλλον έχει τον κύριο λόγο. Πάντως… στο Bundestag/στη γερμανική Βουλή εκείνος θα εισηγηθεί την οποιαδήποτε συμφωνία προκύψει.