Ο πρώτος κανόνας που μου δίδαξαν όταν μπήκα στην δημοσιογραφία- και τον πιστεύω ακράδαντα μέχρι και σήμερα- είναι ο ίδιος, ο οποίος είθισται να συνιστά απαράβατη αρχή σε όλο το πλέγμα των σχέσεων εξουσίας μεταξύ όσων εκφέρουν δημόσιο λόγο και ασκούν δημόσιας απήχησης επαγγέλματα. Αυτός ο ηθικής κατά κύριο λόγο προέλευσης άγραφος νόμος αντανακλάται σε πέντε μόλις λέξεις που λένε ότι "τα πτώματα δεν τα χτυπάνε".
Πολλές είναι διαχρονικά οι περιπτώσεις ανθρώπων στην δημόσια ζωή της χώρας μας που, δικαιολογημένα ή μη, υπηρέτησαν δημόσια αξιώματα, άσκησαν εξουσία, απέκτησαν δύναμη, "γεύτηκαν" τις ημέρες τις παντοκρατορίας τους το τι σημαίνει να υποκλίνονται γύρω τους παράγοντες από πολιτικούς, δημοσιογράφους, επιχειρηματίες μέχρι κάθε λογής αυλοκόλακες. Εξίσου πολλές όμως είναι οι περιπτώσεις όσων εξ αυτών των ανθρώπων βρέθηκαν "εν μία νυκτί" από το ζενίθ στο ναδίρ βιώνοντας την εμπειρία της συμπεριφοράς εκείνων που ενώ τους εξυμνούσαν, ξαφνικά άρχισαν να τους "χτυπάνε" αλύπητα ή στην καλύτερη των περιπτώσεων να κάνουν πως δεν τους γνωρίζουν. Είμαι βέβαιος ότι όσοι έζησαν και τα δύο αυτά πρόσωπα της εξουσίας, μπορούν να νιώσουν καλύτερα αυτό το οποίο περιγράφω. Και η περιγραφή αυτής της πραγματικότητας καταδεικνύει δυστυχώς το γεγονός ότι οι περισσότεροι καταστρατηγούν ή έστω αγνοούν τον κανόνα που προανέφερα.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος θα αναφέρω τον Γιώργο Α. Παπανδρέου ως το πιο πρόσφατο μεταξύ των πάρα πολλών αντίστοιχων παραδειγμάτων που θα μπορούσα να επικαλεστώ. Γιατί ο ΓΑΠ σήμερα είναι ένα πολιτικό "πτώμα", όπως πολλά άλλα τα οποία μόνο όταν ήταν πεσμένα στο έδαφος- τότε και μόνον τότε- είδαμε να αντανακλάται πάνω τους η σκληρότερη κριτική εναντίον τους προερχόμενη απ' όσους μέχρι πρότινος τους "λιβάνιζαν". Όποιος ανατρέξει σε παλαιότερα κείμενά μου θα δει την πολύ σκληρή κριτική που ασκούσα στον ΓΑΠ: όχι φυσικά σήμερα που βρίσκεται σε πολιτικό κώμα, αλλά από την εποχή της παντοδυναμίας του.
Δεν τα γράφω λοιπόν αυτά για να απαλλάξω τον ΓΑΠ- ή το κάθε άλλο "πτώμα" που θα ήταν στη θέση του- από τις βαριές ευθύνες που φέρει κατά πάσα πιθανότητα για όσα του καταμαρτυρούν. Το κάνω για υπερασπιστώ την άποψη που λέει ότι το σθένος της διαφορετικής άποψης και της κριτικής εναντίωσης στην εκάστοτε εξουσία είναι μία υποχρέωση την οποία οι δημοσιογράφοι δεν πρέπει να ξεχρεώνουμε κατόπιν εορτής.
Αν για κάτι πείθομαι σήμερα δεν είναι για το αν ο ΓΑΠ έκανε περισσότερα ή λιγότερα λάθη σύροντας την Ελλάδα στο Μνημόνιο. Αλλά για ότι τα λάθη θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν αυτοί που τώρα τον λιθοβολούν, είχαν τα κότσια να πουν την αλήθεια (βλέπε πρώην Υπουργούς) ή να ασκήσουν κριτική (βλέπε δημοσιογράφους) όταν έπρεπε. Για μένα τέτοιοι άνθρωποι που εκ των υστέρων εμφανίζονται ως τιμητές της διαφάνειας, της αμεροληψίας και της ηθικής ακεραιότητας έχουν αναλογικά τις ίδιες ευθύνες με έναν Πρωθυπουργό που βάζει το ιδιοτελές πριν εθνικό συμφέρον. Γιατί κι εκείνοι το δικό τους προσωπικό συμφέρον επέλεξαν να υπηρετήσουν με την επιλογή της μη ρήξης τους με την εξουσία την κρίσιμη ώρα. Το γεγονός ότι το πράττουν σήμερα χωρίς αναστολές έχοντας όμως απέναντί τους τον "χρεοκοπημένο" και όχι τον άλλοτε ισχυρό ΓΑΠ, δείχνει πόσοι τζάμπα μάγκες υπάρχουν ακόμα σε αυτήν την χώρα.