Αν το χρηματιστήριο είναι το καρδιογράφημα της οικονομίας, το νομοθετικό έργο των κοινοβουλίων είναι το αποτύπωμα της πολιτικής. Στις συλλογές των νόμων και στα πρακτικά των νομοθετικών συζητήσεων αποκρυσταλλώνονται οι έγνοιες, τα συμφέροντα αλλά και τα ήθη των εκπροσώπων του λαού. 

Στις συλλογές των νόμων του βρετανικού κοινοβουλίου από το 1914 μέχρι το 1918, ένα θέμα μονοπωλεί το νομοθετικό έργο: ο Μεγάλος Πόλεμος. Για πρώτη φορά καθιερώνεται η υποχρεωτική στράτευση, με αναγκαστικούς νόμους η βιομηχανία επικεντρώνεται στη παραγωγή πολεμικού υλικού, το εμπόριο με τις «εχθρικές» δυνάμεις απαγορεύεται. Αντίστοιχα, στο ελληνικό κοινοβούλιο, τα χρόνια μετά το 2010, η νομοθετική παραγωγή έχει επικεντρωθεί στην οικονομική κρίση. Μνημόνια, εφαρμοστικοί νόμοι, φορολογικά μέτρα, ρυθμίσεις για τους οικονομικά ευάλωτους. Πέντε χρόνια μετά, τα ίδια θέματα μονοπωλούν την κοινοβουλευτική ατζέντα, και ας αλλάξαν οι λέξεις και οι όροι.

Ταυτόχρονα, τα κοινοβούλια ανά τον κόσμο ασχολούνται με τις προκλήσεις που θέτει τη σύγχρονη τεχνολογία. Στην Αμερική, η μία Πολιτεία μετά την άλλη ρυθμίζει το πλαίσιο για τα τα αυτοκίνητα χωρίς οδηγό (google driverless cars), το Ηνωμένο Βασίλειο έγινε η πρώτη χώρα που αναγνωρίζει τη γέννηση από τρεις βιολογικούς γονείς, ενώ οι νομοθέτες ανά τον κόσμο προβληματίζονται με την επιθετική διείσδυση των startups σε εφαρμογές με τραπεζικές υπηρεσίες. Στο σημερινό ελληνικό κοινοβούλιο, φυσικά, ούτε λέξη για αυτά τα θέματα. Ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό τα τελευταία χρόνια αναλώνεται, ανεπιτυχώς, στα μέτρα για την οικονομική μεταρρύθμιση της χώρας, και τελευταία στην ανάγκη επίτευξης συμφωνίας που θα αντικασταστήσει τα Μνημόνια.

Η σχέση μεταξύ Θεσμών(sic) και Ελλάδας κρέμεται από μια κλωστή. Οι τελευταίες δηλώσεις του Γιούνκερ, όπου στέκεται επικριτικός απέναντι στον Έλληνα πρωθυπουργό, σηματοδοτούν το πόσο εύθραυστες είναι οι ισορροπίες. Ο πρωθυπουργός… σαν επιδέξιος σκακιστής απλώνει τα πιόνια του. Επιζητά την πολιτική λύση, επισκέπτεται τον Πούτιν, συνομιλεί με Μέρκελ και Ολάντ, τηλεφωνεί στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, στέλνει τους υπουργούς του στην Κίνα, αλλά και απεσταλμένους στη Μέση Ανατολή.
Οι εταίροι μας έχουν διαφορική στρατηγική. Παγώνουν τον χρόνο, ελέγχουν τη ρευστότητα, μετρούν τις οικονομικές ανάγκες της χώρας. Η στάση των εμπλεκόμενων μερών θυμίζει την αμφίρροπη σχέση μεταξύ Αμερικής και Σοβιετικής Ένωσης στα χρόνια του ψυχρού πολέμου. Η Κιρκπάτρικ, σύμβουλος του Ρίγκαν στα θέματα εξωτερικής πολιτικής και πρέσβης της Αμερικής στο Συμβούλιο Ασφαλείας, είχε σκιαγραφήσει με λόγια αυτή τη σχέση: «Εμείς παίζουμε μονόπολη και οι Σοβιετικοί σκάκι, το ζήτημα είναι να τους πτωχεύσουμε πριν μας κάνουν ρουά ματ». Το ρουά ματ δεν έγινε ποτέ και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Στα δικά μας το ζήτημα είναι αν Έλληνας πρωθυπουργός θα κάνει ρουά ματ, πριν μας πτωχεύσει.

*Ο Αντώνης Κουρουτάκης είναι ερευνητής στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου (Freie Universität Berlin), στο πρόγραμμα Human Rights Under Pressure

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News