Άλλη μια βδομάδα ξεκινάει φορτωμένη ερωτηματικά αναπάντητα, προβλήματα που δεν λύνονται, χωρίς καθόλου χρήμα να κινείται στην αγορά, με απειλές για ακόμα μεγαλύτερη λιτότητα, αυξήσεις στις τιμές των ΔΕΚΟ, περισσότερη ακρίβεια, την Τρόϊκα να λέει αυτά που λέει και ο Σαμαράς περίπου (αλλά αλλοιώς είναι να στα λέει ο ξένος), με κάποιους να επιχαίρουν γιατί πάλι θα κερδοσκοπήσουν και θα βγουν κερδισμένοι. Προοπτικές μηδενικές. Το διακρίνουν αυτό οι Τροϊκανοί και λένε «πουλήστε» να μαζέψετε 50 δίς να ξαλαφρώσετε από μερίδα του χρέους σας που «τρέχει» ιλιγγιωδώς κάθε μέρα που περνάει.
Στο Κέντρο της Αθήνας όπου ζω, στο Κολωνάκι, τα μαγαζιά είναι (κυριολεκτικά) τα μισά ξενοίκιαστα και άδεια και, μακάρι να βγω ψεύτης, μόλις πουλήσουνε ότι μπορέσουνε μέσα στο Τριώδιο (Κυριακή 13 μπήκε φέτος και μας οδηγεί στο Πάσχα της 24ης Απριλίου), βλέπω πολλά ακόμα έτοιμα να κατεβάζουνε ρολά. «Ρευστό» δυσεύρετο και μετρημένο. Κάρτες και δάνεια και «αυτά που ξέραμε», ήδη τα ξεχάσαμε. «Δεν πληρώνω» φωνάζουν οι πολλοί και παρ’ όλο που δεν μ’ αρέσει αυτή η φάση, αυτή η στάση πληρωμών (από τη μεριά της κοινωνίας όμως), δεν μπορώ να πω ότι δεν την καταλαβαίνω. Το 1.40’ που μου ζητάς για μια διαδρομή είναι ένα χαρτομπουκάλι γάλα ΜΕΒΓΑΛ (Πράσινο!). Ποινικοποιείται λέει το «δεν πληρώνω» και επιμηκύνεται το αυτόφωρο για να συλληφθούν όλοι οι διαμαρτυρόμενοι. Να πάνε που; Στα αστυνομικά τμήματα για κράτηση και στον ανακριτή την άλλη μέρα, για να τους στείλει φυλακή; Σε ποιες φυλακές; Και ποιοι θα τους συλλαμβάνουν; Εταιρείες σεκιούριτι, μποντιμπηλντεράδες της νύχτας διαβάζω και φρίττω.
Τι χάος είναι αυτό; Πόσο μεγάλη, άνευ προηγουμένου για περίοδο ομαλότητας «παρεκτροπή» είναι αυτή η πραγματικότητα η εκτρωματική; Αδιέξοδο χωρίς εναλλακτική: Απλώς αδιέξοδο. Στο μεταξύ βουλευτές και γενικοί γραμματείς και φαρισαίοι και υπουργοί και νεοδιορισθέντες «διευθυντές» και πρόεδροι, παραλαμβάνουν λιμουζίνες με οδηγό και συνοδό μοτοσικλετιστή – και ας μην διατρέχουν κανέναν απολύτως κίνδυνο αφού, πράγματι, δεν τους ξέρει ούτε η μάννα τους. Μερικοί αρνούνται, προς τιμήν τους. Φίλος που ανέλαβε πρόσφατα κάποιο «πόστο» τους έστειλε πίσω και τ’ αυτοκίνητο και τη μοτοσυκλέτα και τους οδηγούς με μια γραπτή παράκληση να χρησιμοποιηθούν για την καλύτερη αστυνόμευση και την προστασία των πολιτών.
Αλλά το δράμα μας είναι μεγάλο: Δεν υπάρχουν στα κόμματα προσωπικότητες. Τίποτα. Ξεραΐλα. Καμία πρόταση, κανένα «όραμα» για το τι μέλλει γενέσθαι, μόνο «να πάρουμε και αυτή τη δόση» και «να πάρουμε και την άλλη δόση» και να χρεώνουμε έτσι εσαεί τις επόμενες γενιές, χωρίς σχέδιο, χωρίς πυξίδα, χωρίς καν ένα τούνελ – για να φανεί στην άκρη του το Φώς. Το μόνο Φώς που περιμένουμε είναι αυτό της ‘Άνοιξης που ήδη μοσχομύρισε και σε λίγες εβδομάδες θα είναι πάλι εδώ – πανέμορφη.
Δεν ξέρω. Ας βγάλουνε την άκρη αυτοί που τα κάνανε έτσι. Τόσα κεφάλια, τόσες κυβερνήσεις, τόσα think-tank και «πρωινοί καφέδες» στου Μαξίμου – τζάμπα οι μηχανές του Nespresso. Tόσο χάλια, τόσοι μέτριοι, τόσο απατεώνες, τόσο άχρηστοι, τόσο πουλημένοι, τόσο αχόρταγοι, τόσο τζάμπα μάγκες;
Ξέρω, εσείς οι αναγνώστες του protagon.gr δεν είστε θρησκευόμενοι (λόγω υψηλού μορφωτικού επιπέδου). Αλλά εγώ λέω ο άγιος Αυξέντιος που γιορτάζει Δευτέρα 14 (εκ παραλλήλου με τον δικό σας άγιο Βαλεντίνο, τον προστάτη του εμπορίου) να βάλει ένα χεράκι. Αυξέντιος λέγεται, ας μας «αυξήσει» τις ελπίδες μας και ας μας χαρίσει μια γερή δόση αισιοδοξίας και θετικής σκέψης, γιατί δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα συνάνθρωποι.