«Θέλουν να μας ταπεινώσουν…» είπε ο Τσίπρας.
Με την άποψη αυτή συντάσσονται πολλοί Έλληνες. Που πιστεύουν ότι οι «Φράγκοι» δεν μας συμπαθούν, δεν μας πονάνε και δεν μας καταλαβαίνουν.
Αλλά να μας ταπεινώσουν, γιατί;
Εντάξει, τώρα τελευταία το «ελληνικό πρόβλημα» τους έχει πρήξει – τα θέματά μας είναι κάθε μέρα πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες τους, το «μένουνε-φεύγουνε» έχει γίνει πασατέμπος. Είναι φυσικό να μας έχουν βαρεθεί – κι εμάς και τη μοίρα μας.
Σκεφθείτε κάθε μέρα να διαβάζατε στην εφημερίδα και να βλέπατε στην τηλεόραση για τα αδιέξοδα και τα διλήμματα μιας χώρας κάπου μακριά σας, στην οποία έχετε πάει μία-δύο φορές διακοπές – και η οποία μάλιστα σας χρωστάει λεφτά. (Μη κοροϊδεύετε τον εαυτό σας – έτσι βλέπουν την Ελλάδα οι περισσότερη ξένοι. Τα περί αρχαίου κλέους, τραγωδίας και φιλοσοφίας, αφορούν μία μικρή μειονότητα μορφωμένων).
Ωραία, μας έχουν βαρεθεί. Αλλά γιατί να μας ταπεινώσουν;
Υπάρχουν εδώ δύο απαντήσεις. Η μία του «Ελληνάρα»: Μας ζηλεύουν. Μας φθονούν. «Ουκ εά τους καθεύδειν το των Ελλήνων τρόπαιον». Είμαστε ο εξυπνότερος λαός του κόσμου που ζει στην ωραιότερη χώρα του κόσμου – και αυτό δεν το αντέχουν. Καιρός να μας βάλουν στη θέση μας.
Δεν θα ασχοληθώ με αυτή την άποψη.
Υπάρχει όμως και άλλη, πιο πρόσφατη. Εδώ και μερικούς μήνες εμφανιζόμαστε ως μοναδικοί κάτοχοι της Αλήθειας, ως κήρυκες κάποιου νέου Ρεαλισμού, και προσπαθούμε να αναμορφώσουμε όλη την Ευρώπη. Να την λυτρώσουμε από τα δεσμά του Νέο-φιλελευθερισμού, από την σκλαβιά του Καπιταλισμού και να την οδηγήσουμε σε ένα νέο χρυσό αιώνα. Κάθε φορά που ο πρωθυπουργός μιλάει για το ελληνικό πρόβλημα τονίζει ότι αφορά όλη την Ευρώπη – αλλά και την υφήλιο.
Δεν νομίζω ότι ο μέσος Ευρωπαίος νιώθει δυστυχής ή καταπιεσμένος. Αντίθετα στις δημοσκοπήσεις οι πιο δυσαρεστημένοι με τη ζωή τους είμαστε εμείς. Έρχονται λοιπόν οι δυστυχείς να διδάξουν τους ευτυχείς; Οι φτωχοί να απελευθερώσουν τους πλούσιους και οι αποτυχημένοι και καταχρεωμένοι να κάνουν μάθημα στους επιτυχημένους;
Δεν είναι μόνο ουτοπικό και φαντασιακό το κήρυγμα του Αλέξη Τσίπρα. Είναι αφάνταστα αλαζονικό. Πιάνει τον Αυστριακό, τον Ολλανδό, (από τους οποίους ζητάει και δανεικά) και του πουλάει ξεφτισμένα και αποτυχημένα οράματα του 19ου αιώνα (νέα εκδοχή του: «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!»). Μόνο που δεν υπάρχουν πια στην Ευρώπη προλετάριοι (το ρόλο παίζουν τώρα μετανάστες) και δεν φοριούνται αλυσίδες…
Αποκλείεται όμως εμείς να έχουμε πραγματικά κάτι ουσιαστικό να προσφέρουμε στην Ευρώπη; Σίγουρα έχουμε (μάλλον όχι στην οικονομία). Όμως με την υπεροψία και την αλαζονεία δεν θα πείσουμε κανένα – ακόμα κι αν μιλάμε σωστά. Με τους επιθετικούς αφορισμούς Τσίπρα και τις διάφορες εμφανίσεις του παντογνώστη, είρωνα και προκλητικού Βαρουφάκη, χάνουμε το (όποιο) δίκιο μας.
Για να αλλάξουμε την Ευρώπη -και τον κόσμο ολόκληρο αν θέλετε- πρέπει πρώτα να επιβιώσουμε. Αν βουλιάξουμε, πρώτες θα πάνε στον βυθό οι ιδέες μας…