Διαβάστε εδώ τι έγινε χθες, στην τελευταία μέρα της προεκλογικής περιόδου.
Λίγες ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες, κι ένας μικρός απολογισμός για την προεκλογική περίοδο θα είναι απογοητευτικός. Μάθαμε ποια ισοδύναμα μέτρα θα προταθούν στους δανειστές για κάποιες ρυθμίσεις που περιλαμβάνονται στο μνημόνιο και οι οποίες από, σχεδόν το σύνολο των κομμάτων, κρίνεται ότι δεν μπορούν να εφαρμοστούν; Γίναμε σοφότεροι για το ποιος θα συνεργαστεί με ποιον-ποιους μετεκλογικά, δεδομένου ότι δεν πρόκειται κανένας να πάρει αυτοδυναμία;
Ακούσαμε για κάποιο παραγωγικό μοντέλο το οποίο προτείνουν οι πολιτικές δυνάμεις και το οποίο θα διαδεχτεί την οικονομική φούσκα που έσκασε πέντε χρόνια πριν και τα αποτελέσματα της οποίας βιώνουμε; Υπήρξε κάποια μικρή έστω δόση αυτοκριτικής από τα κόμματα που οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο; Είπαν πως η χώρα αυτή θα πάψει να ζει σε καθεστώς μνημονίων;
Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε δεκάδες ακόμα ερωτηματικά, αλλά όλα θα έχουν αρνητική απάντηση. Η προεκλογική περίοδος δεν είχε ουσιαστικό περιεχόμενο, σε μεγάλο βαθμό ήταν αδιάφορη και κινήθηκε στη λογική του εντυπωσιασμού. Όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα. Χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, ανάδειξη της παραπολιτικής, πολιτικά κουτσομπολιά, καταγγελίες αναπόδεικτες, κραυγές, εύκολοι χαρακτηρισμοί και υποσχέσεις, πολλές γενικόλογες υποσχέσεις.
Όσοι ψηφίσουν -στην πλειονότητά τους, όταν βρεθούν μπροστά στην κάλπη- θα ψηφίσουν αρνητικά. Για το μικρότερο κακό. Η ψήφος τους δεν θα έχει μέσα δόσεις αισιοδοξίας και ελπίδας. Ο καθένας έχει ένα διαφορετικό κριτήριο, αλλά αυτό απέχει πολύ από μια θετική ψήφο. Ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, που ήδη βιώνει συνθήκες ανέχειας και φτώχειας, ένα άλλο κομμάτι στο οποίο κυριαρχεί ο φόβος, οι νέοι άνθρωποι που αναζητούν λύσεις εκτός συνόρων, όσοι ανησυχούν για το μέλλον, δεν έχουν να περιμένουν πολλά. Δεν μίλησαν γι’ αυτούς…