«Μα δεν έχω άνθρωπο να με πάει ως την κολυμβήθρα να με βάλει μέσα να γίνει το θαύμα» είπε ο επί 38 έτη παράλυτος στον Ιησού όταν εκείνος τον ρώτησε : «Γιατί δεν πάς κι εσύ να γιατρευτείς μόλις φτερουγίσει ο άγγελος –αφού πιστεύεις;» . (Παρένθεση : 2012-38 = 1974: Αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα μετά την επταετή εκτροπή της στρατιωτικής Χούντας). «Δεν είχε άνθρωπο» ο επί 38 χρόνια παράλυτος (ο αριθμός 38 είναι ο ακριβής, –το γράφουν οι Ευαγγελιστές) και περίμενε να βρεθεί κάποιος να τον σηκώσει στα χέρια να τον πάει ως την κολυμβήθρα την Προβατική (έτσι λεγότανε κι ήτανε δίπλα σε μία από τις πύλες της Ιερουσαλήμ). Περίμενε βοήθεια «από τους ξένους» κι αυτός. Δεν μπορούσε μόνος του.
Το «θαύμα» του Ιησού που γιορτάζουμε την Κυριακή του Παραλύτου, (που φέτος συμπίπτει με τις πιο κρίσιμες εκλογές που έχουν γίνει, μεταπολεμικά, τουλάχιστον στην Ελλάδα), είναι η συμβουλή που του έδωσε : «Ε, και γιατί δεν σηκώνεσαι να πάς μοναχός σου; Άρον τον κράββατόν σου και περιπάτει». Απλά πράγματα. Άμα είσαι παράλυτος και σηκωθείς και κουβαλήσεις και το ράντσο πάνω στο οποίο έχεις αράξει 38 χρόνια παράλυτος περιμένοντας κάποιον να σε βοηθήσει γκρινιάζοντας πως «δεν υπάρχει άνθρωπος» – πάει και τελείωσε: Το έχεις λύσει το πρόβλημα. Και δεν είσαι πια παράλυτος.
Εμείς με το που βγήκαμε απ’ τη Χούντα, μέσα στην χαρά του «Παρισινού Καραμανλή» που ήρθε με το αεροπλάνο του τότε Γάλλου προέδρου και φίλου του Βαλερύ Ζισκάρ ντ ’Εσταίν και ανέλαβε να βάλει τάξη, επί 38 χρόνια παράλυτοι και αφελείς, τεμπέληδες και φοβισμένοι, μάθαμε στην «καλωσύνη των ξένων» και απολαμβάναμε τα λεφτά που μας στέλνανε –χρεώνοντάς μας βέβαια ασύστολα και με ποσά που ξέρανε πολύ καλά ότι δεν θα μπορούσαμε ποτέ να ξεπληρώσουμε. «Δεν έχω άνθρωπο» λέγαμε και ψηφίζαμε τον κάθε φαφλατά που μας υποσχότανε πως θα μας μοιράσει (μαύρα και παράνομα) λεφτά και θα μας αφήσει αραχτούς στην ησυχία μας. Άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο, «εμείς του 60 οι εκδρομείς», η γενιά του Σαββόπουλου δηλαδή και οι αμέσως επόμενες, η του Πολυτεχνείου και τα βλαστάρια μας, μέχρι το 2009 συγκεκριμένα, μια χαρά είχαμε αράξει στο ράντσο έξω από την Ιερουσαλήμ και τρώγαμε και πίναμε και χασμουριόμασταν ενίοτε – αν κάποιος μας ζητούσε να βάλει κι’ αυτός το ράντσο του δίπλα μας (μας «κούραζαν « οι συνάνθρωποι που κάτι μας ζητούσαν, ας βρίσκανε τη λύση μοναχοί τους).
Τώρα, 38 χρόνια παράλυτοι κυ-ριο-λε-κτι-κά, (πνευματικά ρετάλια και κούφια μυαλά, αμόρφωτοι άνθρωποι με τακουνάρες και ρολεξάρες, χιλιάδες καλλυντικά, Cayenne, εξοχικά, Armani και λαϊφσταϋλίστικες μανιέρες), Κυριακή 6 Μαΐου του 2012 θα ζήσουμε επιτέλους και μια μέρα ουσιαστική για το μέλλον το δικό μας, των παιδιών μας, την Ελλάδας, και –δεν το αποκλείω – των Νοτίων χωρών της Ευρώπης και των Βορείων της Αφρικής. Δεν θα πάμε να «σταυρώσουμε» τον βουλευτή που μας υποσχέθηκε το πιο πλουσιοπάροχο ραχάτι –διότι δεν υπάρχει πια κανείς να μας υποσχεθεί τίποτα. Είπε ο προφήτης Λοβέρδος πριν δυόμιση χρόνια «δεν υπάρχει σάλιο» – και εσίγησαν τα πανηγύρια αποτόμως και άδοξα. (Άλλη παρένθεση: Ο Βενιζέλος δεν του έχει φερθεί σωστά του Λοβέρδου, δεν είναι fair-play αυτό. Έπρεπε να τον είχε εκ δεξιών του και να τον τιμά, όπως κάνει ο Σαμαράς με τον Αβραμόπουλο. Τα βλέπει ο κόσμος ΚΑΙ αυτά κύριε Βαγγέλη).
Τριάντα οχτώ χρόνια μετά την μεταπολίτευση λοιπόν, Κυριακή του Παραλύτου, η Ελλάδα όλη (και ο καθένας από μας χωριστά σαν μέρος του όλου) καλούμαστε επιτέλους, αν θέλουμε να γίνουμε υγιείς ξανά και να πάψουμε να είμαστε παράλυτοι, να σηκωθούμε από την καναπεδάρα μας (αν την έχουμε ακόμα και δεν μας την έχουν ήδη κατάσχει, οπότε επανερχόμαστε στο παλιό, καλό ράντζο) και να περπατήσουμε.
Μας το λένε πια όλοι και όλα, με κάθε τρόπο: Αριθμοί, φίλοι εχθροί, χρωστούμενα, ανεργία που καθημερινά αγριεύει και την περιμένει και το τρίτο μνημόνιο, φτώχεια καταραμένη, μετανάστευση, υποβάθμιση της καθημερινότητάς μας, περικοπές παντού –όλα: Ελλάδα, άρον τον κράββατόν σου και περιπάτει. Μόλις το καταλάβεις αυτό (να το καταλάβεις όμως και να μην βαρυγκωμάς, αλλά να φορτωθείς το βάρος που σου αναλογεί και μπορείς να σηκώσεις), το παιχνίδι θα σωθεί –ναι, ως εκ θαύματος. Μόλις ο καθένας από μας αναλάβει τις ευθύνες του (πρώτος εγώ για να μιλάμε σωστά), το «πρόβλημα» θα εξαφανιστεί σαν από θαύμα.
Και δεν θα είμαστε πια παράλυτοι και δεν θα λέμε «δεν έχω άνθρωπο». Θα σηκωθούμε αυτομάτως, θα δούμε λίγο ψηλότερα, και κάποιοι που το έχουνε δοκιμάσει μας περιγράψανε με τα Ελληνικά του Ομήρου ότι η Θέα μετά το θαύμα είναι μαγευτική: Βλέπεις λέει «τα μάρμαρα να λάμπουν, να λάμπουν στον ήλιο, τη θάλασσα να κυματίζει» και ο ορίζοντας είναι πλατύς και πάμφωτος, χωρίς χρόνο, χωρίς πόνο, με όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά.
Βέβαια η απόφαση είναι τεράστια σε όγκο και βάρος: Θέλει πολύ γερά κότσια. Όμως εγώ πιστεύω ότι τα έχουμε και ότι το βράδυ της Κυριακής 6 Μαΐου θα απαλλαγούμε κατ ’αρχήν από το μέγα βάρος του δικομματισμού και της πελατειακής μας σχέσης μαζί του και θα σηκωθούμε όρθιοι: Επειδή είμαστε πολλοί (και ο Παράλυτος μόνο ένας!) θα επακολουθήσει σίγουρα μια δύσκολη περίοδος, αυτή που κάποιοι την λένε «χάος και ακυβερνησία». Μην τους ακούτε: Το χάος δεν υπάρχει, αμέσως ανασυντάσσεται και διαμορφώνει νέες πραγματικότητες και συσχετισμούς.
Καταψηφίστε τα δυό μεγάλα κόμματα και σηκωθείτε από τους καναπέδες σας: Το λέει και ο εθνικός μας ποιητής, ο μαγευτικός και υπέρλαμπρος Διονύσιος Σολωμός: «Το χάσμα που άνοιξε ο σεισμός, ευθύς εγέμισε άνθη». Ψηφίστε με την καρδιά σας, γκρεμίστε αυτή την άθλια ολιγαρχία των αλληλοϋποστηριζόμενων απατεώνων που μας θέλουν παράλυτους να γκρινιάζουμε ότι «Άνθρωπον ουκ έχομεν» (εκατομμυριούχο Ευρωπαίο, Κινέζο, Ρώσο ή Αμερικάνο εννοούμε εμείς συνήθως) να έρθει να μας σώσει.
Πιστέψτε το: Μπορούμε να σωθούμε μόνοι μας –αν το θέλουμε πραγματικά. Το έχουμε ξανακάνει πολλές φορές.