Προσπαθώ να ασχοληθώ με τις εκλογές και βαριέμαι, σαν παραδοσιακός Μεξικάνος λίγο πριν από τη σιέστα του μεσημεριού. Βέβαια, τελικά, δεν ξέρω αν λιγότερο βαριέμαι ή αν, περισσότερο, κουράστηκα. Μάλλον και τα δύο, αφού – όπως βλέπεις – ο δικομματισμός είναι παντού, τα χρώματα στα κόμματα αλλάζουν, ίσως – κάποτε – και οι ιδέες. Αλλά σε μία άλλη περίπτωση, υπάρχει από τη μεριά μου, δεδηλωμένο θέμα και ζήτημα αρχών: Σ’ αυτή τη ζήση, έχω αποφασίσει να μην ασχολούμαι με το «τίποτα», ιδίως όταν κοντράρει στα ίσια το «τίποτα». Και, εσχάτως, έρχομαι αντιμέτωπος με μπόλικο πολιτικό «τίποτα».
«Θα γίνει, δεν θα γίνει το ντιμπέιτ», ανούσιες δηλώσεις επί δηλώσεων αναζητώντας το διακύβευμα των επερχόμενων εκλογών, να οι συμμαχίες, ορίστε οι αντίπαλοι, ιδού οι συνιστώσες. Μπροστά μας περνούν οι μπλε, οι πράσινοι κόκκοι, οι χουντικοί στόκοι, οι «τόκοι των τραπεζών, μετά τις εκλογές, κι αφού γίνουμε κυβέρνηση, θα είναι δικοί μας». Όπως και οι ουρανοί. Διακοπή προγράμματος για την εν γένει παροχολογία, «θα σας κάνουμε βουνά», «θα φέρουμε θάλασσα», θα «καθιερώσουμε ως εποχή μόνο το καλοκαίρι», «θα σας κάνουμε παιδιά», «θα βγούμε από την Ε.Ε.», «θα μείνουμε στην Ευρώπη», «θα σας δώσουμε συντάξεις και αυξήσεις». Δώσε και σε μένα, μπάρμπα. Υπόσχεση για ζωή, μπορεί να μας δώσει κάποιος; Ξέρω, ζητάω τ’ αδύνατα, αυτά που δεν θα γίνουν ποτέ.
Με έχουν κουράσει, όμως, (και) οι τηλεοπτικές διαφημίσεις των κομμάτων, βαριέμαι τα ίδια πολιτικά πρόσωπα που στήνουν άλλες συγκεντρώσεις – οι περιοχές αλλάζουν, μόνο. Σε όλα αυτά, αφενός προσθέστε ό,τι θέλετε για να δέσει το πικρό γλυκό της προεκλογικής περιόδου, αφετέρου μην ξεχάσετε – απαραίτητα – να ανακατέψετε μια γενναία εσάνς από «κωλοτούμπες». Α, και σπουδαίες λέξεις: «Επαναδιαπραγμάτευση», «ακύρωση», «μονομερής καταγγελία» κ.λπ. Πασπαλίστε, με πομπώδη λόγια του στυλ «είναι σημαντικές αυτές οι εκλογές, περισσότερο από ποτέ», λες και τις προηγούμενες παίζαμε «μήλα». Να, ήρθαν και οι απειλές, «προσέξτε πώς θα ψηφίσετε».
Παρ’ όλα αυτά, παρακολουθώ τις εξελίξεις με μια ελαφριά συγκατάβαση, σαν αυτή του μέσου βάζελου που βλέπει την ομάδα του να χάνει το πρωτάθλημα μπάσκετ, που το είδα κι αυτό, με τα μάτια μου. Διασκεδάζω, κιόλας, που μου συμβαίνει αυτό. Όχι η απώλεια πρωταθλήματος, αλλά το ότι πρέπει να ακούω προσεκτικά τι μου λένε, τι μου τάζουν, πώς το κάνουν.
Κάποιοι, γύρω μου, νοσταλγούν τις super wow ένδοξες εποχές με τους χαρισματικούς ηγέτες, που δεν υπάρχουν πια. Ούτε οι ένδοξες, ούτε οι εποχές, ούτε οι ηγέτες. Προσωπικά, καθόλου δεν νοσταλγώ τις «θριαμβευτικές» εποχές, ίσως επειδή – σε κάποιες περιπτώσεις – το μεγαλείο των πολιτικών καιρών φιλτραριζόταν μέσα από το γυαλί της τηλεόρασης, δηλαδή μέσω του κουτιού που έχει την ικανότητα να διαθλά την πραγματικότητα.
Παλιά, έστηνες πυλώνες, φωτισμούς, και χειριζόσουν καλά την κάμερα για να ξεχειλίζει στην οθόνη το «μέγα πλήθος» και το «μέγα πάθος». Έβαζες στη «σωστή» διάταξη τις πλαστικές σημαίες, ενώ πλάσαρες και τα «σωστά» συνθήματα. «Λαέ της Aθήνας», «μαζί θα νικήσουμε», «τη Δευτέρα θα είμαστε κυβέρνηση». Aρκούσε να μοστράριζες μπόλικος στην τηλεόραση, να προβάλλεσαι. Τώρα, ως πολιτικός, πρέπει να μάθεις να κατηγορείς – με τον σωστό τρόπο – τους αντιπάλους, να πεις αυτά που θα μιλήσουν κατευθείαν στο θυμικό των Ελλήνων και θα εγείρουν μνήμες από πρόσφατες καταστάσεις που «ο πολύπαθος λαός μας δεν αντέχει άλλο». Κι αυτά τα βαρέθηκα, εννοείται. Είναι μέρος ενός ματς που μοιάζει τόσο κανονισμένο, σε ένα θέατρο του παραλόγου με ρόλους μεσαιωνικούς και ηθοποιούς δεύτερης διαλογής που διάλεξαν ρόλο και (σου) φωνάζουν «με ποιον είσαι;».
Αυτό τους αρκεί, το αν είσαι μαζί τους, και μόνο. Γιατί, κάτι άλλο – το σημαντικότερο, κατά την άποψή μου – που λέγεται «γενναιοψυχία», λείπει στο σύνολο, σχεδόν, της πολιτικής. Παρακαλώ, αφήστε μήνυμα, απουσιάζει. Γι’ αυτό, λοιπόν, και βαριέμαι. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που βαριέμαι και με κούρασε όλη η εκλογική κατάσταση: Λείπει η γενναιοψυχία, αυτή που δεν είδα να υπάρχει επί τόσα χρόνια, ενώ έφαγα το χρόνο μου μετρώντας ανύπαρκτο πολιτικό έργο σε τετραετίες, χρόνια που πέρασαν και που δεν είδα τίποτε ουσιαστικό. Μη μου πεις ότι δεν νιώθεις το ίδιο. Μην κρύβεσαι. Κι εσύ, τελικά, όπως κι εγώ, τρομάζεις επειδή χάθηκαν τόσα πολλά χρόνια κατά τα οποία, σόρι για την αλήθεια, δεν έχεις και πολλά σημαντικά για να θυμάσαι.
Είμαι βέβαιος ότι αυτό που λείπει από τη χώρα μας, επίσης, δεν είναι οι μεγάλες πολιτικές ιδέες. Αυτές υπάρχουν, με ένα αντίστοιχο κόστος, που κάποιοι το παίρνουν, κάποιοι άλλοι σφυρίζουν αδιάφορα, κάνοντας «κωλοτούμπα», «εμείς, δεν είπαμε ποτέ ότι θα το κάνουμε».
Aυτό που μας λείπει – και αναζητείται – είναι, επίσης, η κοινή λογική, σε αρκετές πολιτικές και κομματικές περιπτώσεις, γύρω μας. Κοινή λογική που περιλαμβάνει κι εμάς και τις ζωές μας. Κοινή λογική που να υπολογίζει το πώς αυτός ο βίος θα γίνει πιο βιώσιμος, πιο παραγωγικός, πιο αξιοπρεπής, για τους κατοίκους αυτής της χώρας.
Αν και θεωρώ ότι δεν θα αργήσει να έρθει η στιγμή κατά την οποία η κοινή λογική – που όλοι αγαπήσαμε – θα έχει ποινικοποιηθεί και θα καταζητείται, ως επικηρυγμένος εγκληματίας…