Με τους Συριζαίους δεν είναι εύκολο να βγάλει κανείς άκρη. Ακριβέστερα: με όσους πλησιάζουν την εξουσία, συνήθως επειδή «οι άλλοι» κοντεύουν να τη χάσουν (έτσι πάει το πράγμα τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα), δεν βγάζεις άκρη.
To ξαναείδαμε με την περίπτωση Λαφαζάνη/Αριστερής Πλατφόρμας όπως έθεσε το ζήτημα του Grexit με «κείμενο συμβολής» στο τραπέζι της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν αναφερόμαστε στο λογοτεχνικό στοιχείο, εκείνο το «η Ευρωζώνη έχει πάρει τη μορφή μιας νομισματικής και οικονομικής φυλακής υψίστης ασφαλείας, με κρατούμενους σε αναγκαστική εργασία εργαζόμενους και λαούς», που επάξια θα διεκδικούσε ρόλο feuilleton του 19ου αιώνα. Αναφερόμαστε στην ουσία της απόφασης να αμφισβητηθεί με τον πιο σαφή τρόπο η τοποθέτηση Τσίπρα (στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, ήταν) ότι δηλαδή ένα ενδεχόμενο Grexit όχι μόνο δεν θα ωφελήσει κανέναν, αλλά «θα πυροδοτήσει σοβαρά νέα προβλήματα – διαχείριση ενός ασταθούς νέου νομίσματος, φαινόμενα bank run, πληθωρισμό, φυγή κεφαλαίων και ανθρώπων».
Αν – λέμε: ΑΝ – με το «κείμενο συμβολής» Λαφαζάνη εκείνο που επιχειρείται είναι να ανοίξει η συζήτηση για το πώς θα λειτουργούσε μια εκδοχή επανόδου στη δραχμή (ή στη μνα, ή στον οβολό), ή ακόμη-ακόμη πώς θα λειτουργούσε η εγκαθίδρυση ενός συστήματος «διπλού νομίσματος» με τις εγχώριες συναλλαγές (π.χ. αμοιβές δημοσίων υπαλλήλων, κρατικές συμβάσεις, πληρωμές φόρων…) να πληρώνονται σε σκριπ, τότε πρόκειται για μιαν κίνηση ευθύνης. Για μια κίνηση μεγάλης ευθύνης – και σοβαρολογούμε! Γιατί δεν είναι μόνον η «ηρωική» εκδοχή του Grexit που υπάρχει, είναι και όλες εκείνες οι τοποθετήσεις ή πολιτικές ή προτάσεις ή «κόκκινες γραμμές» (που τις είδαμε, ω πόσο τις είδαμε! τις τελευταίες εβδομάδες από τους – υποτίθεται – οπαδούς της με-κάθε-τρόπο συνεχιζόμενης πρόσδεσης στην Ευρωζώνη…) οι οποίες οδηγούν βήμα-βήμα «εκτός». Με άλλα λόγια, αν το «κείμενο συμβολής» πάει να ανοίξει την συζήτηση στην ευρύτερη κοινή γνώμη, να επιτρέψει δηλαδή στους κανονικούς ανθρώπους, σ’ εμάς, «στον λαό» όπως λένε με συγκατάβαση οι πολιτικοί, να καταλάβουμε το τι και το πώς ενός Grexit, αν μάλιστα περιγραφόταν, έστω και σκιαγραφικά το είδος των ανθρώπων οι οποίοι θα οδηγούσαν μια τέτοια ιστορία («οι Προβόπουλοι της υπόθεσης»), τότε πρόκειται για πολιτική χειρονομία μεγάλης ευθύνης – καθώς οι κοινοί άνθρωποι/ο κοσμάκης/οι αυριανοί ψηφοφόροι/ο λαός θα στάθμιζαν και θα έκριναν. Αληθινά.
Αν, αντίθετα, πρόκειται για τη νέα εκδοχή είτε του «Λεφτά υπάρχουν!» του ΓΑΠ, είτε του «Ζάππειο Ι+ΙΙ+…» του Σαμαρά-προ-Στουρνάρα, τότε απλούστατα έχουμε τι; Απλούστατα έχουμε, τον ΣΥΡΙΖΑ να προσέρχεται στη μεγάλη παράδοση που ξεκίνησε ο Ανδρέας Παπανδρέου: η εκάστοτε Κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ) παρέχει στην κοινή γνώμη στον ψηφοφόρο και την Αντιπολίτευση, η ίδια! όλες τις ενδεχόμενες τάσεις, σαν μπουκέτο, διαθέσιμες όπως επί Σημίτη (θυμηθείτε…) ή και τώρα πριν λίγο επί ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ (ξαναθυμηθείτε…). Φτάνει εκείνος να κάνει στη «σωστή κίνηση» – να ρίξει το κατάλληλο χαρτάκι στη διάφανη πλέον κάλπη.