Με ωμό τρόπο και απροκάλυπτη αγένεια αρχίζοντας την ομιλία του ο Ευάγγελος Βενιζέλος χθες στο Εθνικό Συμβούλιο ΠΑ.ΣΟ.Κ. με την πρώτη κιόλας φράση του ευχαρίστησε το Γιώργο Παπανδρέου που αποφάσισε να παραιτηθεί. Κάνοντας πως δεν κατάλαβε ότι ο ΓΑΠ αν και μίλησε για περισσότερο από μια ώρα δεν είχε πουθενά αναφέρει ότι αποχωρεί. Αυτά, όπως φαίνεται, μεταξύ (πρώην;) συντρόφων επιτρέπονται γιατί δεν παρατηρήθηκε η παραμικρή αντίδραση και από το ακροατήριο. Βέβαια αντίδραση δεν υπήρξε ούτε όταν ο κ. Υπουργός των Οικονομικών είπε ότι: «Παίζεται η υπόσταση της χώρας και του Κινήματος» προσθέτοντας πως «μπορεί να πικράναμε τον λαό, αλλά σώσαμε τη χώρα». Οπότε κι εμείς να καταλάβουμε ότι ζούμε πικραμένοι σε μια χώρα που έχει σωθεί. Το πού ακριβώς είναι το κατόρθωμα προσπαθώ από χθες να το κατανοήσω για να νιώσω (πικραμένος αλλά) ανακουφισμένος. Τελικά όμως έφθασα να αναρωτιέμαι σε σχέση με τον κ. Βενιζέλο, τόσο απασχολημένος που είναι (αλήθεια πότε κοιμάται;), μήπως δεν προλαβαίνει να ακούει και τον ίδιο του τον εαυτό. Δημοσιογράφοι διηγούνται ότι όταν επιχείρησαν να τον ρωτήσουν κάτι σχετικά με τα κομματικά τους απήντησε με το ύφος του πολύ απασχολημένου: «Τώρα σώζουμε την Ελλάδα» (εκείνοι πάντως θα έπρεπε να του είχαν απαντήσει: αυτό ακριβώς είναι που φοβόμαστε). Όμως δεν υπάρχουν δίπλα του άραγε κάποιοι άνθρωποι να μπορούν να του ψελλίσουν χαμηλόφωνα, στο αυτί έστω, ότι με κάτι τέτοια κινδυνεύει να καταντήσει «ο Τσάκας της πολιτικής»;
Όπως μάλλον δεν υπάρχουν και δίπλα στον κ. Παπανδρέου άλλοι από αυτούς που του γράφουν λόγους υπέροχους όπως ο χθεσινός. Μάλιστα στο συγκεκριμένο πρέπει να είχαν μεγάλη συμβολή στη συγγραφή και ο Βαρώνος Μιγχάουζεν και ο Κάρλο Κολόντι, ο συγγραφέας του Πινόκιο. Κάθισα και τον διάβασα (εδώ είναι για όποιον αντέχει) Εντυπωσιάστηκα από τα παρακάτω:
- Εμείς υπάρχουμε, το ΠΑΣΟΚ υπάρχει, για την Ελλάδα και τους Έλληνες, και όχι για τους εαυτούς μας (εδώ πρέπει να τονιστεί ότι κάποιο κόλπο έχουν βρει και δεν μεγαλώνει η μύτη του όταν λέει κάτι τέτοια!!!)
- Τι θα πει να χρεοκοπείς σε λίγες ημέρες, να το βλέπεις μπροστά σου και να μην έχεις παρά ελάχιστες επιλογές. (και να διαλέγεις πάντα τις πιο λανθασμένες, λέω εγώ)
- Τι θα πει να γυρνάς τον κόσμο, για να πείσεις ότι η πατρίδα σου είναι τελικά αξιόπιστη (αφού πρώτα γύρναγες και έλεγες στον κόσμο πόσο ήταν αναξιόπιστη)
- Εγώ και λάθη έκανα, και έμαθα από αυτά (και εμείς θα τα πληρώνουμε για δεκαετίες)
- Τους είπα ότι, αν χρειαστεί, και περικοπές θα κάνουμε, αλλά να ξέρετε ότι ίσως έτσι σπαταλήσουμε πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο, πολύ αναγκαίο για να εξαλείψουμε τις βαθιές αμαρτίες της χώρας μας, τις ρίζες του προβλήματος. Ναι, ήθελα να αποφύγω τις άγριες περικοπές (αλλά είδατε πού με έγραψαν)
- Η υποκρισία είναι τεράστια αυτά τα δύο χρόνια (εδώ τι σχόλιο να κάνεις;)
- Το δικό μου συμπέρασμα ήταν ένα: χωρίς ισχυρή δύναμη πυρός από την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν θα μπορούσαμε να αντέξουμε τις πιέσεις των αγορών. Χωρίς συλλογική αντιμετώπιση των αγορών, δεν θα μπορούσε μόνη της η Ελλάδα να αντέξει. Τώρα, βέβαια, αυτή η έλλειψη σοβαρής και συλλογικής αντιμετώπισης έχει δημιουργήσει μια ευρωπαϊκή, ίσως και παγκόσμια κρίση (και κάθε ημέρα τώρα στηθοχτυπιούνται φωνάζοντας: μας τάλεγε ο Γιώργος…αλλά πού εμείς)
- Και όταν ήρθαν μετά από κάποιους μήνες και μας είπαν, «ξέρετε, έχετε πρόβλημα διαρθρωτικό, και Δημόσιας Διοίκησης, και λειτουργίας των θεσμών», τους είπα, «καλωσορίσατε στην Ελλάδα, αυτά σας έλεγα». (δεν σας το είπα ότι τους τάλεγε;)
- Να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου, για να αποφύγει η χώρα το χειρότερο, το πιο απευκταίο σενάριο, μια χρεοκοπία. Και αυτό αποφύγαμε με ό,τι μέσα είχαμε (λένε πως δεν κάνει να ξυπνάς τα μικρά παιδιά όταν βλέπουν όνειρο)
- Ρωτάνε: αποτύχαμε, πετύχαμε; Απαντώ: πετύχαμε το μείζον (εδώ κρατήθηκε και δεν γέλασε)
- Χρειάζονται τουλάχιστον δύο ακόμα μεγάλες αλλαγές: Πρώτον, η δημοκρατική εποπτεία και ο έλεγχος του χρηματοπιστωτικού συστήματος στην Ευρώπη και διεθνώς. Δεύτερον, η μεγαλόπνοη επένδυση σε μια νέα ανάπτυξη, πράσινη ανάπτυξη, με υποδομές, μια στρατηγική για μια ανταγωνιστική Ευρώπη. Όλα αυτά, τα έχω καταθέσει και έχω μιλήσει από το 2009 (Άντε πάλι)
- Θα έδινα ένα τίτλο στην τελευταία διετία. Θα μπορούσε να ήταν: «καταφέραμε πολλά στα μεγάλα, αλλά δεν τα πήγαμε τόσο καλά στα μικρά και καθημερινά» (Ο Μυγχάουζεν που σας ελεγα)
- Δεν τα καταφέραμε στα καθημερινά, να δει δηλαδή ο πολίτης την αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας του κράτους απέναντί του (αν τρώω κάθε μέρα ψάρι θα μπορέσω να δω κάτι;)
- Νομοθετήσαμε το τέλος της ατιμωρησίας στη μεγάλη φοροδιαφυγή (Βάλαμε και σε μια λίστα κάτι ονοματάκια φοροφυγάδων αλλά κάποιοι που το όνομά τους αρχίζει από Π, από Σ, θα σας γελάσω, έχασαν το χαρτί. Όταν το βρούμε…)
- Ό,τι και να προτείνουν διάφοροι σήμερα, τα έχουμε πει πρώτοι εμείς. Όλα τα είχαμε προγραμματίσει και σκεφτεί (δεν περιγράφω άλλο)
Ναι εδώ, αν και είπε αρκετά ακόμη σταματώ. Τι νόημα θα είχε να συνεχίσω; Ο άνθρωπος φαίνεται ότι ζει μέσα σε μια ολογραφία του Σύμπαντος που εκείνος κατασκεύασε και μας μιλάει από εκεί. Έτσι, καθώς χανόταν στο σκοτάδι άλλο ένα ωραίο απόγευμα, δεν βρήκα τίποτα καλύτερο να αφιερώσω στον κ. Παπανδρέου, που ελπίζω ότι φεύγει οριστικά από τη ζωή μας, παρά μερικούς στίχους του τραγουδιού «Πληρωμένο», γραμμένους από το Γιάννη Αγγελάκα εδώ και έξι χρόνια περίπου. Γιατί θα έλεγες πως αυτός που τους έγραψε έβλεπε ακριβώς το πώς θα ήταν οι ημέρες του «Γιωργάκη» όταν θα επιχειρούσε να παίξει τον πρωθυπουργό της Ελλάδας. Ας τους τραγουδούσε λοιπόν μόνο αυτό χθες και ας κατέβαινε για πάντα από τη σκηνή:
Για την καρδιά ενός κτήνους
καταπίνω φωτιές,
πληρώνω ερωμένες,σιωπές,εκβιαστές
Τραυλίζω μύθους,
σκαλίζω πληγές,
για την καρδιά ενός κτήνους
κυνηγιέμαι απ' το χθες,
πληρώνω καταθλίψεις,ενοχές,διαστροφές
Όμως πληρώνομαι γι' αυτό πληρώνομαι
μ' ανώδυνες μικρές διαδρομές
πάνω κάτω σε μια λαίμαργη χώρα
μέσα έξω σε μια αχόρταγη χώρα