Η καθηγήτρια τοξικολογίας του Πανεπιστημίου του Μπέρμιγχαμ Ρόζμαρι Ουόρινγκ διερευνά τη σχέση που μπορεί να έχει η ρύπανση του περιβάλλοντος με την εμφάνιση του καρκίνου.
Μιλώντας στο γερμανικό περιοδικό Der Spiegel για το πλαστικό και τον κίνδυνο που αυτό συνεπάγεται για την υγεία μας, η Ουόρινγκ δίνει την εξής ανησυχητική πληροφορία: «Σε ορισμένα θαλάσσια είδη τα πλαστικά μικροσωματίδια φτάνουν στον εγκέφαλο».
Υπάρχει πλαστικό παντού, σχεδόν σε οτιδήποτε χρησιμοποιούμε. Και τα μικροσωματίδιά του καταλήγουν σε ποτάμια και ωκεανούς.
«Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, έως το 2025 στους ωκεανούς της Γης θα υπάρχουν έως και 250 εκατομμύρια τόνοι πλαστικού» λέει.
Ομως το πλαστικό απορροφάται και από τον άνθρωπο: υπάρχουν πλαστικά μικροσωματίδια ακόμη και στον ατμοσφαιρικό αέρα, ακόμη και σε καθημερινής κατανάλωσης τρόφιμα όπως το αλάτι, η ζάχαρη, το μέλι και η μπίρα! Η ανάλυση του νερού της βρύσης και του εμφιαλωμένου νερού φανερώνει ότι ένα μεγάλο ποσοστό πόσιμου νερού περιέχει πλαστικά θραύσματα!
Και όσο τα μικροσωματίδια του πλαστικού αποσυντίθενται σε ακόμη μικρότερα σωματίδια τόσο περισσότερο είναι σε θέση να διεισδύουν σε ανθρώπινα όργανα και σε ιστούς προκαλώντας φλεγμονές, διαταραχές της ανάπτυξης, όγκους και άλλες νόσους. Επειδή τα νανοσωματίδια αλληλοεπιδρούν με πρωτεΐνες, λιπίδια και υδατάνθρακες στο σώμα.
Τα νανοσωματίδια μπορούν ακόμη και να επηρεάσουν το κεντρικό νευρικό σύστημα: «Υπάρχουν ενδείξεις ότι και για την κατάθλιψη μπορεί να ευθύνεται η συσσώρευση νανοσωματιδίων πλαστικού στον ανθρώπινο εγκέφαλο» λέει η Ουόρινγκ.
«Τα νανοσωματίδια πλαστικού μπορούν ακόμη να ευνοήσουν την εμφάνιση της νόσου Αλτσχάιμερ».
Τι μπορούμε να κάνουμε;
«Χρειαζόμαστε φιλτράρισμα του πλαστικού που περιέχεται στα λύματα. Να μη φθάνει στο νερό των ποταμών και της θάλασσας. Και πρέπει να ανακτήσουμε όλο το πλαστικό από τους ωκεανούς».