«Οι επίσημες εκδηλώσεις πλασάρουν τον μύθο της ανύπαρκτης εθνικής ενότητας και συμμαχίας και ομοψυχίας», είπε η Αλέκα Παπαρήγα, την Κυριακή στη Θεσσαλονίκη, μιλώντας σε εκδήλωση με θέμα «75 χρόνια από την Απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τον ΕΛΑΣ» και αναφερόμενη στις επετειακές εκδηλώσεις που διοργανώνονται με επίκεντρο την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου.
Η πρώην γενική γραμματέας του ΚΚΕ υποστήριξε ότι οι επίσημες εκδηλώσεις, επιμελημένα κρύβουν τον αντιλαϊκό ρόλο που έπαιξαν οι αστοί ηγέτες, τα κόμματά τους και ο θρόνος, οι σύμμαχοί τους ιμπεριαλιστές. Κουβέντα δεν γίνεται όταν αναφέρονται στην περίοδο της Κατοχής για τις εξίσου σημαντικές ηρωικές απεργίες, τις οικονομικές διεκδικήσεις της πόλης απέναντι στην ξενική Κατοχή», ανέφερε χαρακτηριστικά.
«Στο όνομα της επετείου του ΟΧΙ» , συνέχισε, «άλλοι μιλάνε για τον Μεταξά, άλλοι για το ΟΧΙ του λαού, οι περισσότερες αναφορές αφορούν στο αλβανικό έπος και τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας όπως αναφέρει το όμορφο ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη, λες και ο πόλεμος για την Ελλάδα τέλειωσε με τον πράγματι ηρωικό αγώνα των ελλήνων στρατιωτών αξιωματικών κατά της επιδρομής».
Ομως, «κουβέντα δεν γίνεται για το γεγονός ότι κρατούμενοι φυλακισμένοι και εξόριστοι κομμουνιστές ζήτησαν να ελευθερωθούν μόνο και μόνο για να πάνε στο αλβανικό μέτωπο και βεβαίως τσιμουδιά ότι το μεταξικό καθεστώς τούς παρέδωσε στον γερμανό εισβολέα που ακολούθησε», ενώ «όσοι κατάφεραν -ιδίως από τα νησιά της εξορίας- να δραπετεύσουν, ένα πράγμα είχαν στον νου τους, να πάρουν μέρος στον ένοπλο αγώνα κατά της ξενικής Κατοχής -και το είπαν και το έκαναν», πρόσθεσε η κυρία Παπαρήγα.
Αναφερόμενη στις εορταστικές εκδηλώσεις για την επέτειο της εισόδου του ελληνικού στρατού στη Θεσσαλονίκη το 1912 παρατήρησε: «Μνημονεύεται από τους περισσότερους πολιτικούς παράγοντες μόνον η 28η Οκτωβρίου του 1912 όταν η πόλη παραδόθηκε από τους οθωμανούς στρατιωτικούς επιτελείς στους Ελληνες, καθώς ήξεραν οι Οθωμανοί ότι είχαν χάσει τον πόλεμο, ενώ προτίμησαν πράγματι την παράδοση της Θεσσαλονίκης στην Ελλάδα και όχι στη Βουλγαρία, που την επιζητούσε. Δεν συμπληρώνεται ο επίσημος λόγος και με το τριήμερο 28-30 Οκτωβρίου 1944, που αφορά επίσης την απελευθέρωση της πόλης. Το 1912, που σωστά γίνεται μνεία κάθε χρόνο την 28η Οκτωβρίου, είναι πιο εύκολο για τους αστούς τιμητές, αφού θα μιλήσουν για τον διάδοχο Κωνσταντίνο ή τον Ελευθέριο Βενιζέλο, χωρίς βεβαίως να αναφέρονται στους διαφορετικούς προσανατολισμούς και αντιθέσεις τους για το πού έπρεπε να κατευθυνθούν κατά τον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο τα ελληνικά στρατεύματα -προς Βορρά ή προς Ανατολάς- αντιθέσεις και προσανατολισμοί που στη συνέχεια οδήγησαν στην τραγική μικρασιατική εκστρατεία, με την καθοδήγηση βεβαίως της Αγγλίας, των ιδιαίτερων συμφερόντων της. Η 28η έως 30ή Οκτωβρίου 1944 για τη Θεσσαλονίκη, αν κανείς έχει στοιχειώδη ευαισθησία πληροφόρησης, δεν μπορεί παρά να τη συνδυάσει με τον ΕΛΑΣ, το ΕΑΜ, το ΚΚΕ κατά πρώτο και κύριο λόγω», τόνισε η ίδια.
«Μελετάμε το χθες και δεν έχουμε καμία δικαιολογία να μην ανταποκρινόμαστε στον ανώτατο βαθμό σήμερα και αύριο, να μην έχουμε πάντα επαγρύπνηση για το πώς δουλεύουμε, τι αποτελέσματα έχουμε. Για να έχουμε πάντα την επαγρύπνηση να ελέγχουμε τον εαυτό μας, για να μπορούμε να απαντάμε με πειστικότητα στον αντικομμουνισμό κι όχι με συνθήματα στην επιφανειακή εξήγηση ιστορικών γεγονότων και φάσεων, για να οπλιστούμε με ετοιμότητα και ικανότητα αξιολόγησης των τάσεων του σήμερα» κατέληξε η κυρία Παπαρήγα.