Η προεκλογική κούρσα σε μια δύσκολη Περιφέρεια, όπως η Β΄ Αθηνών, στον Νότιο Τομέα έστω, μοιάζει με επικοινωνιακό στοίχημα. Να φανεί, να τα πει, να αγκαλιάσει, να χαιρετίσει – ο υποψήφιος. Αν τραβάει, είναι τυχερός. Αλλιώς (κλαίνε τα επιτελεία) …
Ο Νίκος Δένδιας ανήκει στην κατηγορία εκείνη των πολιτικών που δεν είναι αμήχανοι μπροστά στον κόσμο, έχει όπλο του το χιούμορ και προφίλ προσγειωμένο που δεν θυμίζει έλληνα υπουργό. Το «εγώ» του βρίσκεται, παραδόξως, στη σωστή του θέση.
Το Protagon τον (παρ)ακολούθησε στο πέρασμα του από την ιχθυόσκαλα Γλυφάδας, το Ελληνικό, την παραλία της παρ΄ολίγον αθηναϊκής Ριβιέρας. Και κατέγραψε βήμα-βήμα, πώς είναι το σεργιάνι δίπλα σε σημαδούρες και αγκυροβόλια, μακριά από βουλευτικά έδρανα και στούντιο τηλεοπτικά.
Η έκπληξη κατεγράφη από νωρίς. «Να σου πω κάτι…», ξεκαθάρισε στη Μάρω (Κουρή, τη φωτογράφο), και άρχισε να της εξηγεί ότι ο φακός δεν είναι το καλύτερο του, απλώς αναγκαίο κακό. Η Μάρω, όμως, αποδείχθηκε γητεύτρα. Ο Δένδιας χαλάρωσε, χαμογέλασε, έβγαλε και το σακάκι. «Σκεφτείτε κάτι ωραίο», του πέταξε εκείνη. «Τη βάρκα μου!» απάντησε ο ίδιος χωρίς δεύτερη κουβέντα – από νησί είναι ο άνθρωπος, τι άλλο να σκεφθεί;
Η κάμερα που ήταν παρούσα είχε ήδη αρχίσει να καταγράφει τα πολιτικά σχέδια του, και της Ν.Δ. βεβαίως, υπό τον ήχο του παφλασμού του κύματος. Τι ανάπτυξη παραλιακού μετώπου, τι μέσα σταθερής τροχιάς δίπλα στη θάλασσα, τι όργιο αναδάσωσης στον όγκο του Υμηττού. Η Περιφέρεια του «είναι εντυπωσιακή και θέλει να την υπηρετήσει». «Η Ελλάδα άλλωστε χωρίς τη θάλασσα δεν υπάρχει, δεν μπορεί να υπάρξει», είπε.
Ελάχιστα χιλιόμετρα πιο κάτω, στην ιχθυόσκαλα Γλυφάδας, ο πολιτικός θα έδινε μια ιδιότυπη προεκλογική υπόσχεση σε ένα Μικρασιάτη ψαρά που πούλαγε λαχταριστά σαλάχια, τον Παντελή Δανιήλ · να φροντίσει για το σκαρί του, έχει κάνει ζημιά η ευρωπαϊκή ιστορία με την απόσυρση, βλέπεις. Και θα μοίραζε αφειδώς γνώσεις γύρω από τη θάλασσα. Ο Δένδιας ξέρει και λέει τις ζαργάνες «βελονίδες», μιλάει για παραδοσιακά πλεούμενα, κάνει ψαροντούφεκο και μπορεί να ανοίξει άνετα κουβέντα για την τελευταία γενιά υποβρυχίων. Πραγματικός άνθρωπος της θάλασσας.
Η στιχομυθία με τον κόσμο της ιχθυόσκαλας ήταν απόλαυση – εκατέρωθεν. Με προσωπικές εξομολογήσεις, «δούναι» και «λαβείν», σε μια σχέση ιερή, αυτή του ψηφοφόρου και του πολιτικού, και ας είναι στιγμιαία.
«Στην τηλεόραση, δε φαίνεται το μπόι σου», τον κολάκεψε ο Δανιήλ, με το τσιγάρο στο στόμα, προτείνοντας τον καρπό για χειραψία, να μην τον κάνει σύχρηστο με τα λέπια που είχε στις παλάμες του. Δεν άργησε πολύ να έλθει η κουβέντα στον καημό με το καΐκι, έβαλε και αγγελία, κανείς δεν το παίρνει. Τα «βρήκαν» οι συνομιλητές, κι ο Δένδιας έχει καϊκάκι, οκτώ μίλια την ώρα, μη φαντάζεσαι λουσάτα σκάφη – που είναι και της μόδας, τελευταία. Θα το διευθετήσει (ο υπουργός), ούτε να το σκέφτεται (ο ψαράς), τι να λέμε τώρα…
«Τα δελφίνια μας χαλάνε τα δίχτυα, μεγάλος μπελάς. Αλλά ο φόρος είναι φόρος», παραπονέθηκε ο διπλανός αλιεύς. «Να κάνετε κάτι για τους ψαράδες». Αχ, αυτό το «κάτι», όλος ο νότιος τομέας αυτό ζητάει…
Η συζήτηση είχε και μια – δυο πρέζες μαγειρικής. «Α! αυτές τις σκορπίνες, εμείς στην Κέρκυρα, τις κάνουμε μπουρδέτο (σσ: η καυτερή αυθεντική συνταγή του νησιού), βάζουμε μπόλικο πιπέρι, πίνουμε και κανα – δυο τσίπουρα…», συνέστησε εμμέσως πλην σαφώς ο επτανήσιος πολιτικός, έχοντας ήδη γίνει κολλητός με τον ιχθυοπώλη.
Η επιβίβαση στο αυτοκίνητο θα ήταν η αμέσως επόμενη κίνηση, φύγαμε για Ελληνικό, αλλά ποτέ κανείς δεν ξέρει τι τον περιμένει. Και τον Δένδια, τον περίμενε (τυχαία) η Μπέσυ Αργυράκη που κατέβαζε τον τετράποδο Τσάρλι για βόλτα. Ευγενέστατη και διακριτικότατη, είναι η αλήθεια, άφησε αποκλειστικά τον σκύλο να κάνει παιχνίδια με τον υποψήφιο και τον φακό, όπως δείχνει η φωτογραφία επάνω.
Το Ελληνικό δεν ήταν μακρινό, αλλά απείρως θλιβερό. Το σήμα της Ολυμπιακής, τα ερειπωμένα κτίρια, η εγκατάλειψη του απέναντι «ρεστοράν». Κανείς δε το θυμόταν, μόνο ο πρωταγωνιστής της ημέρας. Στο Κολέγιο Αθηνών ήταν εσωτερικός (με υποτροφία), οι γονείς του παρέμεναν στην Κέρκυρα κι έτσι ταξίδευε συχνά, για να τους βλέπει. Μπήκε πρώτη φορά σε αεροπλάνο το 1968 – και δεν του φαίνεται.
Ο σκηνοθέτης τον ακούει να λέει για το όραμα του Ελληνικού, τον «μελλοντικό πνεύμονα ανάπτυξης», μιλάει με λαχτάρα, παραδέχεται ότι θέλει και σοβαρή κυβερνητική προσπάθεια. Ο Δένδιας ξέρει πολλά (και) για τα αεροπλάνα. Ο σκηνοθέτης ίσως αγνοεί ότι του αρέσουν τα συναρμολογούμενα, έχει δυο βιβλιοθήκες με αεροπλανάκια-μοντέλα, και μια Πρωτοχρονιά έκανε δώρο στον εαυτό του ένα DC3, Dakota, στρατιωτικό αεροπλάνο. Ο ίδιος έχει άλλωστε δημοσίως πει ότι ως ενήλικος αγοράζει παιχνίδια που ως πιτσιρίκος δεν κατάφερε να χαρεί – παιδί μιας οικογένειας με περιπέτειες οικονομικές.
Το πολιτικό backstage, ακόμη και στη Β’ Αθηνών, έχει τελικά μεγάλο ενδιαφέρον.