Αυτός είναι ο μπασκετικός Ολυμπιακός των τελευταίων ετών. Χάνει στο ΣΕΦ από τον Παναθηναϊκό, κι αμέσως μετά παίρνει «διπλό» στην Κωνσταντινούπολη. Από τη Φενέρμπαχτσε, την Πρωταθλήτρια Ευρώπης. Χάνει από την ΑΕΚ και την Μπάμπεργκ, κι έπειτα νικά την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, την πιο πλούσια σε ταλέντο ομάδα της Ευρωλίγκας. Δεν απογοητεύεται, δεν παραδίδεται. Κλείνει τ’ αυτιά του στη μουρμούρα της εξέδρας, αγνοεί τα απαξιωτικά -έως και υβριστικά- σχόλια φίλων και εχθρών στα social media, πεισμώνει από τις αποτυχίες και τις αναποδιές, και επανέρχεται με ένα -ακόμη- «θαύμα». Είναι η ομάδα που έκανε την υπέρβαση, συνήθεια. Ισως, η πιο υγιής -σε νοοτροπία- αθλητική παρέα στην Ελλάδα.
Στη χθεσινή του (Τετάρτη) μαγική παράσταση, άγγιξε τα όρια του απίστευτου. Ναι, η ΤΣΣΚΑ των 42 εκατομμυρίων ευρώ έχει γίνει… πελάτης του. Την κερδίζει, συνεχώς, με κάθε πιθανό (και απίθανο) τρόπο. Το 2012 με το «πεταχτάρι» του Γιώργου Πρίντεζη. Το 2015 με τα αλησμόνητα τρίποντα του Βασίλη Σπανούλη. Την περασμένη σεζόν με τον Ερικ Γκριν. Αυτή τη φορά, όμως, ξεπέρασε τη φαντασία. Της άρπαξε τη νίκη μέσα από τα χέρια, επιστρέφοντας από διψήφιες διαφορές (-10 στο 27′), με… σέντερ τον Ιωάννη Παπαπέτρου. «Εχω παίξει πεντάρι μόνο στο Playstation», σχολίασε το παλληκάρι μετά το τέλος του παιχνιδιού.
Χωρίς τον Μιλουτίνοφ, τον Πρίντεζη, τον Αγραβάνη και, βεβαίως, τον Τιλί -δηλαδή, χωρίς τον βασικό σέντερ και όλα τα «τεσσάρια» του- και με τον Μπράιαν Ρόμπερτς ωσεί παρόντα (έμεινε άποντος σε 11 λεπτά συμμετοχής), έφτασε σε έναν θρίαμβο (88-86) που δεν του προσφέρει κάτι χειροπιαστό, όμως αποτελεί ακόμη μία πιστοποίηση της πραγματικότητας που όλοι, πλέον, αναγνωρίζουν: ο Ολυμπιακός είναι -μακράν- η πιο μαχητική ομάδα της Ευρώπης. Τα προβλήματα τη γιγαντώνουν. Οσο πιο πληγωμένη, τόσο πιο επικίνδυνη για τον αντίπαλο.
Εχει δίκιο ο Γιάννης Σφαιρόπουλος. Με τόσες αντιξοότητες, άλλοι θα είχαν λυγίσει. Αλλά ο Ολυμπιακός, που από την αρχή της χρονιάς δεν έχει καταφέρει να αγωνιστεί πλήρης ούτε σε ένα παιχνίδι του, βρίσκεται στην κορυφή της Ευρωλίγκας. Κόντρα στη λογική και τις προβλέψεις, σε μία σεζόν με αλλεπάλληλους τραυματισμούς, έντονη αμφισβήτηση και γκρίνια, εξακολουθεί να παλεύει. Και το κάνει με απρόσμενη επιτυχία. Με ρεκόρ 10-3 ισοβαθμεί στην πρώτη θέση της βαθμολογίας με την ΤΣΣΚΑ του υπερτριπλάσιου μπάτζετ, έχοντας κατατροπώσει και τις τρεις ομάδες που την περασμένη Ανοιξη σχημάτιζαν μαζί του το φάιναλ-φορ της Κωνσταντινούπολης.
Ο Τζαμέλ ΜακΛίν, με 25 πόντους και 12 ριμπάουντ, έκανε το καλύτερο παιχνίδι της καριέρας του. Το καλοκαίρι ο Αμερικανός δεν είχε γίνει δεκτός με ενθουσιασμό στον Πειραιά, επειδή τα δύο τελευταία χρόνια έπαιζε στην Αρμάνι της παρακμής, όμως δεν άργησε να γίνει πολύτιμος για το rotation του Σφαιρόπουλου. Και χθες… απογειώθηκε. Μετά το τέλος του αγώνα με τους Ρώσους ο Γιώργος Πρίντεζης (ο οποίος σε κάθε καλάθι της ομάδας του έβγαζε κραυγές που ξεχώριζαν μέσα στο πανδαιμόνιο του ΣΕΦ) ανέβασε στο Instagram μία φωτογραφία του με τον ΜακΛίν, σχολιάζοντας: «Ευχαριστώ για τη φωτογραφία, είσαι ο ήρωάς μου! Καλό παιχνίδι σήμερα. Ο μεγαλύτερός σου θαυμαστής, Πρίντεζης. Δεν θα μας τρολάρεις μόνο εσύ γατάκι». Στη νίκη επί της Ρεάλ, ο ΜακΛίν είχε ανεβάσει την ίδια φωτογραφία, στον δικό του λογαριασμό, αποθεώνοντας τον Πρίντεζη με τα ίδια λόγια.
Ο Σπανούλης άφησε άλαλους τους ασεβείς, που βιάστηκαν να τον χαρακτηρίσουν «βαρίδι» για την ομάδα. Στην καλύτερή του εμφάνιση μετά τη δίμηνη απουσία του, λόγω τραυματισμού, απέδειξε πόσο πολύ εξακολουθεί να τον χρειάζεται ο Ολυμπιακός. Τα στατιστικά του (16 πόντοι και οκτώ ασίστ) δεν εντυπωσιάζουν, όμως ήταν καθοριστικός. Το ομολόγησε, στο τέλος, ο κόουτς της ΤΣΣΚΑ: «Δυστυχώς, δεν καταφέραμε να τον περιορίσουμε». Ο Παπανικολάου (15 πόντοι και έξι ριμπάουντ) και ο Στρέλνιεκς (10 πόντοι) ήταν οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές.
Ας λέει ο Σφαιρόπουλος, λόγω ταπεινοφροσύνης, ότι «η νίκη ανήκει στους παίκτες». Μόνον ένας εμπαθής, ή ένας άσχετος με το άθλημα, δεν θα αναγνωρίσει ότι η χθεσινή ήταν μία από τις καλύτερες προπονητικές βραδιές του 50χρονου κόουτς. Η έμπνευσή του να παίξει με κοντό σχήμα στην τελική ευθεία του αγώνα, με τον Παπαπέτρου στο «5» και τους Σπανούλη – Στρέλνιεκς να εναλλάσσονται στον οργανωτικό ρόλο, ήταν η κορυφαία από τις αλχημείες του απέναντι στην πολύ πιο «ποιοτική» ΤΣΣΚΑ που, πάντως, είχε κι αυτή τις απουσίες της (Χάντερ, Βοροντσέβιτς, Βέστερμαν). Ο Ολυμπιακός έχει προπονητή μακράς πνοής, και όσοι συχνά τον απαξιώνουν σε κάθε «στραβή», θα έπρεπε να προσεύχονται να μην τον χάσουν.
Αυτή τη νίκη του, μία από τις μεγαλύτερες στην ιστορία του, ο Ολυμπιακός δεν έχει χρόνο να τη χαρεί. Σήμερα «πετάει» για την Πόλη, για το αυριανό (22/12) ματς με την Εφές. Για να αποκτήσει μεγαλύτερη αξία ο χθεσινός θρίαμβος, ο Ολυμπιακός πρέπει να κατακτήσει τουλάχιστον μία νίκη στα δύο επόμενα εκτός έδρας παιχνίδια του (το άλλο είναι με τη Ζαλγκίρις, στο Κάουνας). Δύσκολη αποστολή, που μετά την υπερπροσπάθεια της Τετάρτης -και λόγω της λειψανδρίας- γίνεται δυσκολότερη.
Σε κάθε περίπτωση, είναι πολύ νωρίς -ακόμη- για βαθμολογικούς υπολογισμούς, σε ένα πρωτάθλημα φουλ ανταγωνιστικό, γεμάτο εκπλήξεις και ανατροπές. Εάν ο Ολυμπιακός δικαιούται να πανηγυρίζει από τώρα για κάτι, αυτό είναι ο χαρακτήρας του. Για πολλοστή φορά, χθες, έκανε τους οπαδούς του να αναρωτιούνται αν αυτό που ζουν, είναι αληθινό. Οι ίδιοι που κάθε τόσο περνάνε τους παίκτες και τον προπονητή από «λαϊκό δικαστήριο», δεν πίστευαν στα μάτια τους, βλέποντας την αποδεκατισμένη ομάδα τους να… καταπίνει τη «ρωσική αρκούδα». Η δαιμονισμένη φασαρία που έκαναν στην εξέδρα, θύμισε ματς προηγούμενων δεκαετιών.
Αλλά, θα πρέπει -κάποτε- να το αντιληφθούν. Η ομάδα που υποστηρίζουν, αξίζει τον αμέριστο σεβασμό τους, ακόμη κι όταν το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό. Χωρίς οικονομικές πολυτέλειες, τους έχει χαρίσει αμέτρητες χαρές τα τελευταία χρόνια. Κάθε πικρόχολο σχόλιο γι’ αυτήν εμπίπτει στον (άγραφο) νόμο περί αχαριστίας.